Stel je voor ......

Stel je voor ... een wereld waarin niemand honger heeft. Waar voor- en achtertuinen en parken en bermen en schoolpleinen zijn omgetoverd tot grote moestuinen vol gezond en vers voedsel, en met daaromheen randen vol wilde sterke bloeiende en eetbare kruiden, met vele insecten en vlinders en vogels.

Waar de straten zijn omzoomd met fruitbomen vol appels en peren, pruimen en kersen, en waar de bossen vol staan met notenbomen en bessenstruiken en paddenstoelen en kruiden.

Waar kinderen zaden en stekjes verzamelen en uitwisselen, en ze op school gezonde verse lunches krijgen, met groenten en fruit uit hun eigen schooltuinen. Die ze zelf oogsten en plukken.

Een wereld waar jijzelf maar een paar stappen buiten de deur hoeft te zetten, om je voedsel te kunnen verzamelen, en je medicinale kruiden, als je die nodig hebt.

Utopia?? Onhaalbare kaart?

Nee hoor. Zo'n wereld is écht realiseerbaar. Volgens één van de schrijfsters van het blad wat ik lees. Zij schrijft daar zó prachtig over, en is al met veel projecten gestart om dit tot stand te brengen. En zij motiveert mij weer, om hier, op piepkleine schaal, in mijn bescheiden blogje, hetzelfde te doen.

Schrijven, over voedsel verbouwen. En mensen motiveren om wilde kruiden te laten staan en te plukken en te eten. En .... zaai zovéél mogelijk bloemen!! De hele lente door! En haal je tegels weg en plant bessenstruiken en fruitbomen. Steeds weer. Elk jaar opnieuw. Voor jezelf en voor het nageslacht, die daarvan jaren en jaren kunnen oogsten.

Nou. Stel je eens voor.

🌸🍀🌸🍀🌸🍀🌸🍀

Vandaag was bloemendag, en ik heb weer een hele tray vol zonnebloemen uitgeplant. Gewoon, in de moestuin. Langs de bedden van de bonen.

De eerste zonnebloemen, die ik weken geleden plantte, midden in het karton, leven nog steeds. Ze zien er wel zielig uit door de droogte, maar toch hebben ze onder het karton nog steeds min of meer vochtige aarde.

Ze redden het wel, hoop ik.

Daarna ging ik Liek en Senne wegbrengen, en reed op de terugreis langs het tuincentrum, met in mijn portemonnee de aller- allerlaatste VVV bonnen.

De bloeiende planten heb ik bewonderd, maar dit keer toch niet gekocht.

Ik was vandaag zó geïnspireerd door het verhaal uit dat blad, over die mooie voedselrijke wereld, dat ik alleen maar kruiden en bessenstruiken en fruitboompjes heb gekocht. Fruit, bessen, noten, kruiden. Voor onszelf en voor het nageslacht. 😊🌱🌱🌱

En de bloemen, die zaaien we dan wel. Dat zaad kun je elk najaar zelf weer verzamelen, dan krijg je uiteindelijk de sterkste en meest aangepaste soorten op je tuin.


                       🌸🌺🍀  🌸🌺🍀  🌸🌺🍀  🌸🌺🍀


En vanmiddag kwam eindelijk weer eens .... Editha langs. Ons wekelijkse maandagmiddag-uurtje schiet er steeds bij in. Door de voorjaarsdrukte. Met Editha gaan de gesprekken ook over andere dingen dan alleen maar planten. Zij is heel creatief en inspireert weer tot andere dingen.

Zoals de kussensloopjes, die ze gemaakt had van de witte jurken van een over-grootmoeder uit Roemenië. Het zijn stoffen van ruim honderd jaar oud. Niemand die de jurken en blouses nog wilde dragen, maar de stoffen waren van zo'n goeie kwaliteit, dat Editha de resten gebruikt heeft voor de sloopjes.

En daarop mooie figuren heeft geborduurd, en stroken kant en andere versieringen heeft genaaid. En dat kant heeft ze ook zelf gehaakt.

Wow.

Die kussensloopjes gaat ze dan vullen met gedroogde lavendel en hopbloemen. Dat worden dan van die fijne kussentjes, die heel lekker ruiken en van de geur val je heerlijk in slaap. 

Ook echt leuk om zoiets te maken. Misschien iets voor jou?

Ik zet het op mijn lijstje 'winterprojecten'. Haha want voorlopig kom ik niet aan sloopjes toe! Wel aan slapen, maar dat doen we momenteel ook wel zonder lavendel. 🌺



Vanmiddag, met de regen ..... kwamen de dieren weer binnen. En ik was ook binnen. Want één van de leuke dingen van regen is, dat je dan weer lekker in je huis wegkruipt. Dan hoef je buiten even niks. Dan kan je  .... nou ja .... achterstallige administratie enzo wegwerken.

Het was niet veel, wat er bij ons viel. Maar het was wát. Dus ik zeur niet.

De appels staan nog buiten. Ze staan alles een beetje aan te zien. Waar zijn we terecht gekomen? Och, en eigenlijk nodigden ze uit voor een tekeningetje ..... want ze hebben echt een hele menselijke vorm ....

.....  maar dat mag je je er vandaag zelf bij voorstellen.


🍎🍎🍎😉🍎