Valse start, mooi einde.

on maandag 30 juli 2018




Maandag. En een valse start. Gewoon. Last van de warmte, en van moeheid door slapeloosheid door warmte en jeuk. 

En dat terwijl het werk in alle hoeken en gaten ligt te wachten. Je loopt het terrein over en je ziet overal werk. In alle hoeken liggen klusjes. Hallo hallo hallo, zie je ons wel? Kom je?

Vooral op maandag is dat. En het liefst wil je alles es een keertje af hebben.




Nu begon vandaag vrij uitzonderlijk, met een begrafenisdienst. In een mooi oud kerkje hier vlakbij. 

Een dienst, midden op een drukke haastige dag. Je ziet, hoe een familie afscheid neemt. In alle rust en met veel liefde. Je hoort een levensverhaal, van een medemens. Je ziet hem door vrienden en familie de kerk uitgedragen worden, naar zijn laatste rustplaats.

Een waardig en roerend afscheid.

Deze man zat nog vol plannen. En nu is hij er niet meer. Dat kan je naar jezelf doen kijken. Waar zit je ergens op je levenslijn? Doe je de dingen die je echt wil doen? Gebruik je je energie en kracht op een goeie manier? Doe je alles met rust en aandacht of als een kip zonder kop?

De dienst was niet alleen mooi maar heeft ook iets mee gegeven. Rust. En werklust. Want hoeveel tijd ik nog heb weet ik niet maar ik wil graag nog het een en ander doen. En niet als een kip zonder kop, maar gewoon, met heel veel plezier.

Ik neem mijn lijst met 'mappen' erbij en kijk wat er per map allemaal moet gebeuren. Dat gaat dan in de agenda, verdeeld over de dagen van de week. En nu gewoon, één dag tegelijk. Niks ge-stress.








Als je dingen rustig doet zie je ook veel meer.

Zoals de groene strepen die schuin over ons weiland lopen. Het zijn er twee. Magisch! Maar waarschijnlijk komt het omdat daar ooit sloten waren. Het gras is er groener, er zijn meer molshopen (want méér leven in de bodem) en de aarde is prachtig mooi rul. Korrelig. Niet fijn en zanderig.

Ik neem een paar emmers van die mooie schone molle-aarde mee om als potgrond te gebruiken. Want er  moeten weer verse kruiden worden gezaaid.






Schoonmaken, opruimen, emails beantwoorden, compost maken, wieden, oogsten, en van die oogst dan weer maaltijden maken. Dat was mijn verdere maandag. Wat deden jullie?

En deed je het als een kip zonder kop of als een kip met kop? 😊






En werken is mooi, maar naar werk kijken is óók mooi.

Pieter logeert hier. Hij streek vanavond zijn overhemd voor morgen. Zoals een man dat doet, met één hand, en met een noodvaart. Haha dat was echt leuk om naar te kijken.

Tot mijn verbazing was het nog hartstikke netjes ook!


Opdrogen.

on zaterdag 28 juli 2018





Stond gisteren in het teken van alles nat maken, vandaag was het vooral, de dingen droog houden. 

De grote stapel stro die daar achteloos buiten ligt, te wachten op het pakjes maken, die mocht niet nat worden. Daar ging een zeil overheen en kijk ineens hadden we een leuke walrus op het erf liggen.

En ook hebben we vanmorgen de helft van de roggeschoven naar binnen gebracht. Snel snel. Toen we halverwege waren ging het ineens gieten. Om tien uur al in plaats van om een uur. Tsssss buienradar! Dus de andere helft stond nog op het land, kletsnat te worden.


 


Vanmiddag, die tweede bui, begon hier met een harde knal, en toen ging buiten de douche aan. Ge-wel-dig!!!! Een enorme stortbui van twintig minuten. Je hebt natuurlijk het allerliefst een zacht regentje van een dag of drie, voor je tuin ....

...... maar deze denderende douche was ook prachtig. Een fantastisch geschenk uit de hemel.

Het grappig was, bij het vallen van de eerste druppels herkende ik het geluid niet. Ik dacht dat het tosti-ijzer stond te tikken. Wat is dat geluid toch? Huh ... iets dat uit de lucht valt? Oja, regen.

Na de bui was het opruimen. Eerst het zeil van het stro af. Daar was water onder gestroomd, dus dat moet nog gekeerd worden. En toen de schoven op het land maar eens bekijken. Ja ze zijn erg nat geworden.





De schoven zijn omgedraaid en met de natte kant naar buiten weer tegen de rekjes gezet. In de hoop dat het snel droogt. Anders kan het gebeuren dat de vochtige rogge zaden nu meteen, in de aren, al gaan ontkiemen. En dan kan je het niet meer gebruiken.

Maar ik verwacht, met de droge dagen die we krijgen, dat het wel snel zal drogen. Nou ja, hopen is het meer. 







En zo verliep onze dag. Met tussendoor nog wat andere dingetjes. Het was een relaxte zaterdag, met lekker wat rommelen in huis. En echt superfijn dat alles en alles weer kletsnat is!!!

Oh ... en op de valreep kregen we nog een logé. Een arm wezentje waar op dit moment nergens een geschikte plaats voor is.






Het is een heel mooi bokje. Een soort woestijnbokje.

Kijk die oren nou. Lief he? Zo raar dat niemand hem wil. Misschien blijft hij wel bij ons. Naam verzinnen? 😊






Vrijdagse Varia.

on vrijdag 27 juli 2018





Eline had het al in de krant gelezen. Belangrijk nieuws. De patat zal dit jaar kleiner zijn (onee onee!!😊) want de aardappels blijven klein door de droogte.

Nou, kleine patat is net zo lekker als grote patat. Maar het betekent wel .... dat de aardappeloogst zal tegenvallen. Dat de pieper waarschijnlijk ook duurder wordt. Heb jij even geluk met je eigen moestuintje met al die lekkere verse aardappels? Toch? Of begin je er volgend jaar pas aan? Kan ook hoor.

Bij mij zijn de eerste twee bedden al geoogst. Er kwam 120 kilo vanaf. En ze waren van normale grootte. Ik had ze erg vroeg gepoot, waardoor de aardappels al klaar waren vóór de droogte begon. Dat was meer geluk dan wijsheid hoor.





Maar de volgende vier bedden ... hoe dat zal gaan .... ik weet niet. Het ziet er dor en droog uit. Wat je wel ziet is dat de planten nieuwe jonge bladeren aanmaken. Een soort reservespurt? Noodgroei?

Dat kan als gevolg hebben dat er nieuwe kleine aardappeltjes worden aangemaakt, ten koste van de grotere. Dus ik besloot gisteren om de aardappels maar te beregenen, met de slootpomp. Maar helaas ... Q en Q deden het niet!!

Zal je net zien, in de grootste nood doet de pomp het niet!






Dus, hittegolf of niet ... het was een drukke dag vandaag. Eerst moest dat hele aardappelvak met de gieters begoten worden. En daarna ook nog het bonenvak. Want de bonen bengelden er ook maar sneu bij.

Ik ben wel héél blij met de Beentjesgraven. Wat een goeie buurman is hij! En nog mooi ook!








Met gewoon weer is het leuk werk, emmertjes water putten en de dorstige bedden water geven. Maar met de warmte vandaag was het niet leuk. Achtenveertig emmers water sjouwen. Jij liever dan ik.

En met de rogge zit ik ook een beetje. Dat staat nog onbeschermd op het land, en morgen komt er onweer. Zegt men. Wat te doen? 't Is wat, als je alles maar steeds moet verzinnen. En soms gewoon helemaal fout gokt.

Vandaag is er in elk geval nog zoveel mogelijk rogge uitgedorst, want binnen is binnen, en morgenvroeg gaan we de rest dan maar verzamelen en onder de kap leggen. Ofzoiets.






Heb je ook een kas? En kom je daar met de hitte nog wel binnen?

Ik ben er al een tijdje niet binnen geweest. Het is me er te heet. Zodat de tomaten zijn gaan woekeren en de paprika's dorst hebben. Vanmiddag voor het eerst weer eens de kas ingegaan. De tomaten zijn gesnoeid en opgebonden en alles heeft water gehad.

In de kas staat ook de bak met suikerbieten sap. Je weet wel, dat sap dat in de zon moet indikken tot echte suikerstroop. Kom, we gaan es kijken hoever het is.








Maar helaas pindakaas het is nog geen stroop. Nog lang niet. Het is nog steeds sap, met een begin van schimmel. Weggooien?

Nee hoor. Gewoon zeven door een doek, en opnieuw koken. Ik gooi niet zo snel iets weg. Vóórdat een nieuw project slaagt moet je soms door diepe dalen. Haha nou ja, figuurlijk he?

Dat gekookte sap smaakte overigens echt lekker. Erg zoet. Maar weer heel anders dan stroop uit een potje.

We gaan even de keuken in dan laat ik je zien wat ik ermee gedaan heb.





Op vrijdag eten we pizza en dan gaat dus de oven aan. En als de oven aan gaat dan weck ik. Omdat je dan weinig extra stroom nodig hebt. Vandaag waren het alweer courgettes, in zoetzuur. (sorry voor steeds dezelfde plaatjes) (Marlieke zei laatst ... mam ik kan die weckpotten van jou nou wel dromen)

Nou, drie keer raden wat ik als 'zoet' heb gebruikt in de potten?





Ja hoor. Een mijlpaal!! De courgettes op zoetzuur die je hierboven ziet zijn met eigen suikerbietenstroop ingemaakt, en eigen azijn, en natuurlijk ook onze eigen courgettes.

Voor wie de details wil weten, voor zes literpotten gebruikte ik het kookvocht van twee grote suikerbieten, ingedikt tot een liter 'diksap', en een halve liter appelazijn. Oja en zestien middelgrote courgettes. Of het lang houdbaar is kan ik je over een jaar pas vertellen.

Ook in verband met de verwachte regen morgen, haal ik alles van het dak wat daar ligt te drogen. Een groot deel van de kruiden is helaas weggewaaid met de harde oostenwind. Maar de pruimen zijn niet weggewaaid en zijn prachtig ingedroogd. Lekker joh! Net hele grote rozijnen, maar dan nog veel lekkerderder.






En tot slot was er bij de kolen ook wat misère. Een stuk of wat zijn aangevroten door de rupsen van het koolwitje.

Maar ook hier geldt weer, ieder nadeel heb ze voordeel, want wie zijn hier weer héél blij mee??







Kom kippen. Snacktime!!

🐓🐓🐓🐓🐓🐓🐓🐓




Jeuk.

on donderdag 26 juli 2018




Naar het platteland verhuizen heeft ook een nadeel. Er zijn veel meer beestjes. Daar moet je aan wennen.

Aan de griezeligheid ben je zo gewend. Als je een paar maanden buiten woont schrik je niet meer van een dikke spin of van een rat. Maar de kriebeligheid ... dat is een ander verhaal.

Toen wij hier nét woonden zat ik me de hele tijd te krabben. Armen benen polsen, alles onder de rode vlekjes. Van muggen uiteraard, maar ook van horzels, van vliegen (die steken soms ook), van teken, van vlooien, maar het allerergste is de oogstmijt. Dat kleine felrode spinnetje dat je vaak in de aarde ziet als je daar in wroet.





Dat spinnetje doet niks. Maar de larven van dat spinnetje zijn een drama. Ze bijten zich vast in je vel en laten er een stofje achter. Na een paar uur gaat dat jeuken, echt verschrikkelijk, en dat kan zomaar dagen duren. Weken zelfs.

De één merkt er niks van en de ander zit onder de rode beten en krabt zich een ongeluk. Ik dus.

We hebben allerlei zalfjes en cremes en ook eigen fabricaat van huislook en aloe vera. Het helpt allemaal maar even. Alleen azijn, dat helpt langer. Op een washandje wat azijn gieten, en dat over de huid wrijven. Om het kwartier. En dan gauw in slaap vallen. Want slapen helpt het beste, dan komt de huid tot rust en is de jeuk weer een halve dag weg.

Ik hoop dat je er immuniteit voor kan ontwikkelen. Ik zie de mensen hier in de buurt zich tenminste niet de hele tijd krabben.

(haha ik zie net dat ik op 19 juli vorig jaar bijna precies dezelfde tekst schreef)





Hoe wij de warmte uitzingen? Och, gewoon een beetje bezig blijven. Dat geeft afleiding. Miriam en ik hebben vanmorgen gewoon weer 10 kilo rogge gedorst. Maar wel in een heel easy tempo. En daarna douchen en even slapen.

Van die rogge ging een klein beetje naar de kippen. Omdat zij ook last hebben van de warmte (denk ik) kregen ze vanmiddag een paar schalen pap, gemaakt van gemalen rogge, geraspte courgette en water.





Ook alle broedende hennen (het zijn er alweer drie) (die rare kippen van ons broeden het liefst bij extreme kou of extreme warmte) kregen een eigen klein bakje pap.

Het ging erin als pap.





En Brit wou niet zwemmen. En ook niet in een badje. Ze wou niks.

Alleen voor de ventilator liggen, dat wil ze wel.