Plan B.

De afgelopen dagen stonden in het teken van plannen die allemaal niet door gingen en werden vervangen door weer andere plannen.

Echt, de ene na de andere hobbel kwam voorbij, maar er gebeurden andere dingen die dan wel weer lukten. Een soort metafoor voor het leven zeg maar. 😊😊

Kijk, hier(onder) loop ik elke ochtend langs. Het aardbeienveldje. Zo ook gistermorgen, op weg naar de tuin met een hele lijst klusjes. Ik check dan elke keer even of de kippen er nog niet in zitten, want dan weet ik dat de eerste aardbeien rijp zijn, en er dus gaas omheen moet. Maar ze zaten er nog steeds niet in, gisteren. Dus, nog niet rijp, dacht ik.

Maarrrrrr .... ik had buiten de kuikens gerekend.

De oudste kuikens, vijf stuks, zijn nét verlaten door hun moeder. Dat is een spannende leuke tijd voor een kuiken, want ineens is hij zelf de baas. Hij hoeft geen wormpjes en groente-tjes en graantjes meer te pikken met zijn moeder, maar kan lekker de hele dag in de aardbeien!

En ik zag ze niet, omdat ze zo klein zijn. Maar nu hoorde ik ze ineens wel. En ze hadden de afgelopen dagen al aardig huisgehouden! In elke dikke rode aardbei was gepikt.

Goed. Niet naar de tuin dus, want het gaas weer om de aardbeien. Palen in de grond, hekjes repareren.

Het grappige is, dat die hekjes, die zaten éérst om de buiten-ren van de kuikens, toen ze nog kleiner waren. Dus dezelfde hekjes, die éérst de kuikens moesten beschermen tegen de kraaien, die moeten nu de aardbeien beschermen tegen de kuikens.

Handige hekjes zijn het. Ik maakte ze ooit met Karin, jaren geleden, voor de konijnen, en we hebben ze in al die jaren voor vele vele dingen gebruikt.

Vaak zijn ze een beetje kapot, maar een plankje erop geschroefd en hop, het hekje doet het weer.

Scharnieren heb ik niet. Maar twee strikken werkt ook als een scharnier.

Ach het is alleen maar om de kippen buiten te houden. Geen leeuwen en tijgers. En het kan gewoon open en dicht. Als je het een beetje voorzichtig doet.

En de kuikens? Kijk, daar komen ze net aanstappen. De vijf. Heel blij en opgewekt, want ze zijn op weg naar de aardbeien. En dan .... huh?? Ineens een hek? Ze snappen er niks van. Lopen een hele tijd langs het hek heen en weer.

Het is bijna zielig, en ze krijgen dan nog maar wat van de aangepikte aardbeien.

🍓🍓🍓🍓🍓

En nu naar de tuin.

Maar nee, want ik kwam langs een paar stumperds. De tomaten in de kas zijn erg hard gegaan en liggen ineens plat wegens gebrek aan touwtjes. Ik was gewoon nog niet aan het opbinden toe gekomen en wilde dat volgende week ofzo doen.

Maar het moest gisteren dus.

Ik gebruik daarvoor de touwtjes van de hooibalen. Ze zijn lelijk en oranje en ook nog van plastic. Maar ze zijn óók sterk en handig. En nou ja, we hebben ze nou eenmaal. En het voordeel van oranje is dat je ze altijd goed kan vinden in het tomaten-oerwoud, als je ze later weer weg moet halen.

Bovenin de touwen maak ik een lus. Dan hoef je de tomaten niet zo snel te toppen. Dan kan je hem rustig door laten groeien aan de top, en dan langzaam laten zakken, als de tomaten onderaan geoogst zijn, door de lus steeds iets kleiner te maken. Dan kan je bovenaan blijven oogsten.

Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet ophangt, in zo'n lus. 😱🙈 (grapje hoor ze hangen heel hoog)

En toen ik eindelijk eindelijk op de tuin arriveerde, zag ik .... overal schade. Alle bonen dood. Alle pompoenen dood. Een deel van de mais dood.

Er was bij ons dus flink nachtvorst geweest. Alwéér!! Bijna juni!! Nee dat was niet leuk. Even een paar krachttermen roepen, en toen maar weer ... nieuwe bonen gepoot. Ter plekke. Jonge pompoenen en mais had ik gelukkig nog. Dus, dode plantjes vervangen door levende. Alweer.

Pfjoe. Hoe vaak nog? 

Alle tuinplannen werden vervangen door andere tuinplannen. En met dit rare weer steeds kan het misschien ook in juni nog wel gaan vriezen dus .... ook meteen maar weer reserve plantgoed gezaaid.


🐄🐄🐄🐄🐄

Gisteren vroeg ik aan Bart of hij wilde helpen met het verhuizen van Bella en Buurtje, naar het andere weiland. Ja dat wilde hij wel. En uiteindelijk kon het zelfs al heel snel. Om precies te zijn vanmiddag!! Dus óók weer een change of plans. Maar dat is dan natuurlijk prima, dat je je plannen moet veranderen omdat iets ineens heel snel gaat.

Ik ben vandaag de hele dag druk geweest met die verhuizing. Eerst, Bella en Buurtje in de stal opsluiten met een hele constructie van voorlopige hekjes en touwen. Toen, het hele erf afzetten met touwen en stroomdraad en wat er maar voorhanden was. Zodat ze niet zomaar de tuin in zou rennen, zoals een vorige keer.

Ik vond het wel een beetje lijken alsof er een bruid doorheen moest, als dat witte draad overal langs de zijkanten.

Je hoeft er alleen nog maar wat strikjes bij te denken.

En toen kwamen Bart én Aske én Bernadette allemaal helpen. En overbuurman. En Paul en ik dus. Je hebt echt heel wat handen nodig om een koe en kalf over de weg te krijgen.

Bernadette keek naar mijn slippers en vond dat niet zo slim. Haha. Onee. Heel dom zelfs. Dus maar snel even laarzen aangetrokken. Een koe heeft vrij kleine hoeven, waar dus per hoef héél veel gewicht op staat. Je wil echt niet weten hoe dat voelt als die op je blote voet gaat staan.

Dat zijn dus van die dingen, dat het handig is als er ervaren mensen komen helpen.

Nou, helaas, van de optocht naar het weiland had een schitterende film gemaakt kunnen worden. In het vrolijke zonnetje, met een koe aan een touw, en een kalf aan een touw, die allebei van allerlei leuks deden onderweg. Ik liep vooraan met de voeremmer, Atse daarachter met Bella, toen Bart en buurman met Buurtje, en Paul en Bernadette als opdrijvers daar weer achter. Maar die liepen rustig te kletsen want er hoefde niet te worden opgedreven. Bella holde bijna.

Och, het moet er prachtig uit hebben gezien.

Maar helaas. Geen foto's en film. Daar heb je dan géén tijd voor.

Hier thuis is het ineens rustig, met de koeien weg. En nu begint weer dat dagelijkse wandelingetje, rond vijf uur, naar de overkant. Wat géén straf is.

Dus dat was een leuke plan B.

☆☆☆☆☆☆



Kijk en hier heb je Paul. Die is gisteren van Punthorst naar Bussum gefietst, met een extra lus over de Afsluitdijk. Geluncht bij Ronald en Nicolette, en toen weer terug. Over de Veluwe. Ongeveer 320 kilometer op één dag.

Dat is nou echt Paul. Een plan is een plan. Zijn plan A gaat meestal gewoon door. 😊

Maar als je met natuur werkt en met levende dingen, dan heb je het lang niet altijd voor het zeggen. Dan gaat plan A heel vaak niet door. Omdat al die levende dingen nou eenmaal levend zijn en onvoorspelbaar reageren.

Nog één voorbeeldje. Ik had weer vlier geplukt, en dit keer met allerlei kruiden en weer met rabarber alvast in een grote pan water klaar gezet. Voor een tweede lading limonade siroop.

Maar ja het was warm ... en er waren steeds maar plannen B ...... en die vlier die stond daar twee dagen op dat fornuis, in die pan. Vanavond, daarnet, ging ik het eindelijk koken. Het ging meteen enorm schuimen.

Nou je snapt het al zeker. 

Bedorven! Yek!! Wat stonk dat!!

Dat gaat dus heel snel met deze warmte. Nou, de pan staat nu buiten. Er zat gelukkig nog geen suiker bij. Nu wordt het gietwater, voor de kooltjes. Want rabarber helpt tegen knolvoet. 

Ja, echt heel jammer, al die dingen die soms mis gaan. En soms ook wel wat veel tegelijk. 

Maar wel weer heel fijn .... dat er altijd plannen B zijn. 😊😊
Fijne Pinksterdagen!

Stappenplan.

Een plaatje wat de vaste bloglezer vast herkent ..... het spannen van de bonen-touwtjes. Zodat de stokbonen weer omhoog kunnen klimmen. Ik laat die touwtjes namelijk elk jaar zien. Het is een soort mijlpaal. Net als de kerstboom in december en de mooie kleurenpracht van de bladeren in de herfst.

Elk jaar min of meer hetzelfde ritme volgen ... voor de een misschien saai ... maar voor mij is het prima. Tussendoor krijgen we genoeg ups en downs te verwerken. Zo ook deze week, alweer een berichtje uit de familie dat er nogal inhakte.

Dan zijn die vaste momenten en handelingen heel fijn. Ook nu, ondanks deze rare stille Corona tijden .... moeten er toch gewoon weer bonen worden gezaaid, geplant en opgebonden. Net als elk jaar.

 

Naast het bed van de stokbonen is een bed voor struikbonen. Dat zijn van die lage struikjes, waar sperziebonen en kidneybonen en allerlei soorten bonen in bosjes aan groeien. En voor dat bed, daar stond ik eerst wat voor te zuchten.

Het werken met karton en compost op de bedden bevalt goed in deze droogte, want de bodem eronder blijft koel en vochtig. Maar soms baal ik er ook van. Want het is nu veel meer werk, om de dingen er IN te krijgen.

Nu ook weer die bonen. Kijk nou wat een rommel op dat bed. Zucht. Maar in kleine stapjes verdelen.

Stap 1, alle rommel en het half vergane karton bijeen harken op rijen.
Stap 2, de aardestroken die vrij komen, wieden, en het onkruid kan gewoon op het karton gegooid
Stap 3, de stroken even omrommelen en flink nat maken
Stap 4, de bonen erin planten.

Och en toen viel het eigenlijk ook nog wel weer mee. En het voordeel is, ik hoef nu verder hier  amper te wieden en te begieten. Het bed is nog steeds voor vier-vijfde bedekt!

🚚🚚🚚

Nog er was nóg zo'n stappenplan.

Die eettafel en die acht stoelen die Lien kocht in de Kringloper. Hoe krijgen we die in Amsterdam? Haha nou wij namen dit keer alleen maar stap 1 voor onze rekening. De rest gaan de meiden zelf doen. Wij reden de handel van Zwolle naar Punthorst. Met twee auto's. Het paste nét.

Want het zijn best grote stoelen en een lel van een tafel. En mooi.

Bijzonder is dat toch met spullen. Ik weet niet of jullie dat herkennen, maar eenmaal gekocht worden ze stééds mooier. Als je in de winkel staat denk je ... nou, die tafel is wel prima, en och, die stoelen, nou, ze zijn best okee. Niet wat je zelf direct zou kiezen, maar ook weer niet lelijk. En ze zitten lekker.

Maar nu eenmaal thuis, vinden we de tafel ineens een juweel! En de stoelen zijn ook ineens een stuk mooier. Véél mooier dan eerst!

Hoe dat kan? Omdat je het nu gekocht hebt? En je het daarom steeds mooier gaat vinden? Omdat het nu jouw spullen zijn?

Ik weet het niet. Pure psychologie.

We wandelden nog even in het bos, vanavond. Geen stappenplan. Alleen maar stappen.

Prachtig, dat Vingerhoedskruid. Volgende keer neem ik wat stekjes mee. Voor bij de schutting, in de schaduw. Nee, niet om als kruid te gebruiken. Vroeger werd het bij hartritme stoornissen gebruikt. Maar het is erg giftig.

De jonge scheuten van de Den en de Spar kun je wel zelf gebruiken. Meestal maak ik daar een dikke siroop van, tegen keelpijn. Lagen takjes, om en om met lagen suiker. Maar dit keer is het gewoon in een fles gepropt, en heb ik er hete suikerstroop bij gegoten. Dat is suiker opgelost in kokend water. Ongeveer 3 suiker op 5 water.

Het is dan lang te bewaren. Vóór gebruik moet je het zeven. En het is te gebruiken in vele vele dingen. Overal waar een zoet accentje nodig is. En een fris citroentje. Want daar smaakt het naar.

Bovenin zat nog wat vlierbloesem. want dat had ik ook. Allemaal voedsel uit het bos. Héél enkel is daar maar iets giftig. Het meeste ... is goed voor je. En soms verrassend lekker.

🌳🌳🌳😊

Wat deden peppi en kokki vandaag?

Met de klossen stroomdraad, door Shirley keurig opgerold vorige week, togen we vandaag naar het weiland van Wim en Jacky. Waar de omheining gerepareerd moest worden.

Er is daar laatst een pad gemaaid langs die omheining, en hier en daar was het oude draad per ongeluk geraakt door de bosmaaier. Er lagen allemaal losse stukken draad. Dus het onderste draad moest vervangen worden. Dat lijkt simpel, maar deze peppi en kokki zijn niet zo ervaren met die dingen.

Zo lieten wij de kruiwagen met spullen aan het begin van het weiland staan, en moesten voor elk tangetje en dingetje weer helemaal terug lopen. En we hadden ook niet alles bij ons en moesten ook een keer weer helemaal naar huis lopen om wat te halen.

Al het oude draad moet je dan netjes oprollen en meenemen, want op een landje waar dieren staan wil je geen los draad laten slingeren. Het draad was moeilijk te vinden in het hoge gras. Vooral omdat het soms weer in één keer poingngngn losschoot uit je handen en dan in krullen over het weiland danste.

Nou goed, toen was het oude draad weg, en moesten we eerst rondom het het hele weiland het gras wegknippen onder de omheining, omdat het onderste stroomdraad anders half in het gras hangt, en dan verlies je stroom.

(héél belangrijk .. lange mouwen lange broek ivm brandnetels teken wespen distels en meer)

Je snapt dat we even bezig waren. De hele ochtend en de halve middag, om precies te zijn. Als laatste nog een dwarsdraad over het weiland gespannen, want Bella en Buurtje krijgen niet het hele weiland in één keer ter beschikking.

Elke week een stuk weiland er bij, net als vorig jaar. Anders eet Bella alleen de lekkere plantjes op en niet de wat minder lekkere, die ook goed voor haar zijn.

En toen .... heerlijk thee drinken bij Editha en Erik, die daar een steenworp vandaan wonen. Lekker in de schaduw van de walnotenboom. Luisteren naar vogeltjes. Daar knap je echt van op!

En verder heb ik eigenlijk niks. Geen foto's ook. Alleen nog van die eikenprocessierupsen-val, wat ik gister beloofd had. Hier zie je eerst het pad onder de eiken, wat Paul laatst gemaakt heeft. Haha hij wordt ook al echt een natuurmens! Zo'n mooi pad, van snippers en stammetjes!

We willen er nog graag varens langs en van die andere bos dingen, zodat het hier een klein bos-biotoopje wordt.

Aan het einde van dat pad ga je naar rechts en daar hangt hij dus.

En ik zie nu dat er een band loshangt. Had het vanmiddag niet gezien. Dus dat moet nog even gemaakt.

Men zegt dat dit soort vallen weinig helpen tegen de rups, omdat die in principe niet uit de boom komt. En dus ook niet in die val loopt. Maar onze rupsen heb ik vorig jaar toch echt in een lange processie over het pad zien lopen. Ik meen dat ik dat zelfs op het blog heb laten zien.

Of het helpt? We wachten af.

Tot slot nog de eerste batch limonade. Of eigenlijk de tweede want er was ook al paardenbloem-rabarber limo. Met suikerbietstroop. Maar die is allang op. Wat je hier ziet is vlierbloesemlimo met rabarber. Citroensap is dus niet nodig. Voor 5 liter nam ik zo'n vijftig vlierschermen en vijf stelen rabarber.

Alleen suiker hoef je nog maar toe te voegen. Ik nam 1250 gram suiker op 5 liter. Dus 250 gram suiker per liter siroop. Als je dat 1 op 10 verdunt dan heb je zo'n 5 gram suiker per (groot) glas limonade. Wat echt niet veel is. 😊 

En dit ..... staat hier op tafel. Het zijn de restanten van het aloe vera maskertje van Lien. Voor haar  haar.

Maar ze is al naar bed. Zó moe 's avonds joh, sinds ze hier logeert. Snap jij het?

😄😄

Een hulpje.

'Ik kom een weekje langs mam en ik kom je helpen met je werk.' kondigde Lien vorige week aan. Dus heb ik zomaar twee extra handen deze week. Erg fijn en ook heel gezellig. 😊

Ze kwam zondag al, en maandag was het meteen raak. Ik deed het huis en Lien 'deed' de Paardenstal. En dat gaat dan niet van een beetje aaien ... maar dat is dan meteen een Grote Schoonmaak. Daar hoef ik voorlopig niet meer naar om te kijken, naar die Paardenstal. Die is spic en span!

Ook had ik van de dochters een dringend verzoek gekregen om mondkapjes. Omdat die vanaf volgende week in het openbaar vervoer verplicht zijn. Och ja, ze liggen nu al in veel winkels op de toonbank, maar dat zijn allemaal van die wegwerp dingen. En de dochters wilden graag duurzame en recyclebare mondkapjes.

Dus, met onze vier handen aan het werk gisteravond. Na anderhalf uur hadden we er tien. Acht voor de dochters en hun vriendjes, en ook nog twee voor de overburen. Als grapje. Want ik zie buurman er eerlijk gezegd nog niet mee lopen.😊

Zelf vind ik die van Staphorster stof écht leuk! Met dat bloemetje.

En voor een man dan een stoere geruite. Och en zo kun je het 'leed' wat verzachten. Hoewel het echt ondingen blijven om te dragen, zeker als je zoals ik een bril draagt. Er zit steeds wasem op je bril. En de bril verschuift. Nee ik vind het drie keer niks.

Ik gebruik nu goedkoop vilt als voering. Dat is vrij dicht, waardoor je ook meer kracht moet zetten voor de ademhaling. Nu dacht ik dat dat vilt van wol was (dom), maar het is van polyester. Ja dat heb je met goedkoop spul. Bah, plastic.

Dus ik heb inmiddels een grote lap echt wolvilt besteld. Voor de voering van de volgende mondkapjes. Dan heb je tenminste een lap voor je gezicht van écht natuurlijk materiaal. Daar adem ik liever doorheen dan door plastic. En eerlijk gezegd ..... denk ik ook dat natuurlijke stoffen zoals pure katoen en echte wol véél beter virussen tegenhouden, dan polyester en acryl.

Maar dat is geen wetenschap hoor! ...... dat is gewoon Moeskers Moestuin wijsheid. 😉😉

En vandaag ging deze set dus op de post!

Gisteren en vandaag waren weer bloemdagen.

Ik beschouw dat als pret-dagen. Werken in de bloemborders is lang niet zo zwaar en vermoeiend als het werken op de groentebedden. En alles wordt er meteen zo mooi van en zo vrolijk.

Wat we gedaan hebben is dikke lagen bruin compost over alle bloembedden verspreid. We hebben dat direct na de regen gedaan van afgelopen weekend, om zodoende het vocht zo goed mogelijk in de bodem te bewaren.

Het is er eigenlijk sinds we hier wonen nog nooit van gekomen om eens goed aandacht te besteden aan de bloemenborders in de voortuin. Het was tot nu toe alleen maar een beetje bijhouden. Maar vanaf dit jaar wil ik daar ook een echte goeie bodem proberen te krijgen, met veel compost.

En heel veel bloemen natuurlijk, mooie inheemse soorten, en veel kruiden.

Rozen behandel ik net zo als de andere planten . Dat wil zeggen, géén 'speciale' rozenaarde ofzoiets of andere kunstmatige bemesting of spullen. Ze krijgen wat er is. Onze eigen compost, met een klein beetje mest.

Wat die luizen betreft, ook daar doe ik in het begin niks aan. Eerst even de lieveheersbeestjes de tijd geven om dat op te lossen. Dat duurt even. Als je dat te lang vindt duren je wat zeer verdunde brandnetelgier sproeien. Lieveheersbeestjes komen trouwens ook niet zomaar uit de lucht vallen. Ze zetten hun eitjes af op brandnetels, dus laat er daar een paar van staan bij je rozen in de buurt.

Gebruik bij voorkeur alleen natuurlijke middelen. Alles wat niet natuurlijk is, dus ook zeep en spiritus enzo, is echt niet goed voor je planten. Je plant verzwakt erdoor en zal juist meer vatbaar worden voor plagen.

Die luizen, die zijn normaal, eind mei, begin juni. Die komen altijd langs. Geef de planten en de insecten de tijd om het zelf op te lossen, en je krijgt uiteindelijk een prachtig evenwicht in je tuin en stééds minder plagen!

Lien hielp met het verspenen en verplanten van vele bloemen.

'Waar ga je die allemaal neerzetten?' vroeg ze. Wat ik ook echt nog niet wist. Maar toch komt het elk jaar goed. Elk jaar is er voor elke bloem en elke plant een plekje!

🌺🌻🌼

Aan het einde van de bloemdag hebben we nog vlierschermen geplukt voor limonade. Maar toen was er geen suiker in huis dus dat moet nog even wachten.

En verder?

Och, bij ons zijn de eerste processierupsen alweer gespot. Ik ben benieuwd of ze in de val lopen die Jan D. gemaakt heeft. Hij hangt bij ons aan een boom. Die val dan he. Niet Jan D.

Morgen komt daar een foto van! Nu alleen van een paar rupsjes. Hier ziet het er nog schattig en onschuldig uit.

En we zijn vanmiddag weer lekker als vanouds wezen Kringloop-shoppen. Lien had een eettafel en stoelen nodig. Haha .... eigenlijk héél onhandig van ons. Om een tafel en stoelen te scoren in Zwolle, voor iemand die in Amsterdam woont. Waar ook zát Kringlopers zijn natuurlijk.

Hoe dat nou weer moet? Nou, je leest het wel weer!😊