Pieps piept weer, en een bloemenpizza.

Zoals je misschien wel weet moet elke rundveehouder zijn pasgeboren kalveren aangeven. Net als bij een baby. Maar in tegenstelling tot bij een baby, moet een kalf dan óók nog oormerken in. Van die gele plaatjes. Nee, dat hoeft een baby gelukkig niet. Die krijgt soms alleen van die kleine zilveren oorbelletjes in.

Nou heb ik die oormerken hier allang klaar liggen, maar hoe krijg je die in? Buurman wil vast wel helpen, maar we moeten Buurtje dan wel kunnen vangen. In een soort van hok. Waar Bella even niet in kan komen. Want ik weet niet of ze het er wel mee eens is, met die oormerken. Misschien had ze ze liever in het groen gehad, of rood-wit.  

Maar goed, een hok dus. En die hebben we niet. Onze stal is helemaal open. Ik heb één kant met stroomdraden afgezet, maar daar staat nu geen stroom op. Dat heeft weer te maken met de looproute van de koeien. En overigens springt Buurtje makkelijk door die draden heen. Stroom of niet. 

Affijn. Een stevig afsluitbaar hok maken. Daar ging het dus om. Ik ging maar eens kijken wat we zoal hebben liggen. Op de zolders ligt heel wat rommel.

En zowaar vond ik daar de traphekjes van onze kinderen, toen die klein waren, uit een ver verleden in Bussum. Altijd trouw bewaard, met het oog op de volgende generatie. Haha ... nooit gedacht dat ik er nog wel eens een kalf achter zou stoppen!! 😄

Ik zeg er meteen bij, bij dit hok, dat het allemaal tijdelijk is. Ik heb niks verankerd in de grond, en alleen aan de muren en aan de houten palen vastgeschroefd en vastgebonden.

Bella en Buurtje gaan binnenkort weer een tijdje uit logeren naar het weiland van Wim en Jacky, en dan wil ik hier een echte goede stevige binnenstal maken. Waar twee koeien af en toe echt 'op stal' kunnen staan. Zodat Buurtje hopelijk tam wordt.

Dus dit is alleen even voor de komende weken. Buiten was nog een ongebruikt hek. Het is niet van ons, maar staat hier al drie jaar. Dat mag ik vast wel even gebruiken, van Jan. Dat hek kwam op de plaats van het stroomdraad. Goed vastgebonden. Scharnieren had ik niet. Dat komt wel in de definitieve versie.

Het ziet er misschien krakkemikkig uit, maar het is verbazend stevig. Want het traphekje kan alleen naar binnen open. En als het dicht is, dan staat dat grote hek meteen helemaal klem.

Want Bella gaat natuurlijk meteen haar kop krabben aan dat grote hek. Maar ik denk dat het wel houdt. Voorlopig hou ik het traphekje open. Dan kunnen ze eraan wennen.

Het slaapgedeelte, achter de hekken, is nu veel groter. Dus ik denk dat de dames wel blij zijn met de nieuwe inrichting. Bella kijkt al van verre, wat ik aan het doen ben.

🍀🍀🍀🍀🍀


De bladgewassen en kruiden die stonden te drogen in dozen, zijn overgedaan in rieten manden.

Rieten manden, ik ben er gek op. Vooral van die grote. Van die hele stevige, van echt mooi sterk riet, of van wilgentwijgen of van biezen gevlochten. Ze zijn mooi, maar ook zó praktisch. Want je kunt er van alles in drogen. Je hoeft zo'n mand alleen maar elke dag even te schudden. Het zand enzo en de opgedroogde torretjes vallen door de mand, en het kruid droogt mooi op in de luchtige mand.

Dus na een paar weken is het niet alleen droog, maar ook min of meer schoon. Het kan dan zó vermalen worden tot thee of kruid.

Rieten manden, ze zijn vaak te vinden bij de Kringloop. Let wel goed op dat het echt riet is of wilg ofzoiets, en geen kunststof.

En toen was een een bitchfight bij de kippen. Een paar moeders raakten slaags, over een voederbakje, en een arm lief kuikentje was de dupe. Hij werd helemaal onder de voet gelopen. Die moeders zijn dan zo aan het krijsen en vechen, dat ze dat helemaal niet merken.

Het kuiken lag daar voor dood. Stevig in de rug gepikt, en nekje verdraaid. Ze slap als wat. Maar toch ... zat er nog een héél piepklein beetje leven in. Ik zag nog wat ge-adem. En dan heb je soms geluk. Die beestjes zijn taaier dan je zou denken.

Met een warm kruikje wordt het soms nog wat.

Maar het kan ook zijn dat het na een uurtje einde verhaal is. Het is afwachten.

Wat een bijzonder weer was het vandaag. Steeds maar dikke donkere wolkenluchten. Waar geen drup uitkwam, dat niet, maar die echt schitterend mooi waren.

Ze dreven héél langzaam en statig voorbij. En het was hier ook nog doodstil. Bijna onwerkelijk.

Eind van de middag halen we de post en plukken soms ook nog wat bloemen. Als het bloem-dag is. Wat het toevallig vandaag was.

Het was weer calendula. Weer olie van maken? Of zalf?

Kan.

Maar over de vrijdagse pizza kan ook. Bij gebrek aan sla. Haha. Veel smaak heeft het niet maar het geeft een fris accentje. En de pizza heeft smaak zat.

En pieps? Die piept weer!

Om acht uur vanavond heb ik hem terug geschoven onder zijn moeder. Dat is trouwens Pina. Die ook ooit gered is van een wisse dood. Lees maar.

Bijzonder ...