Het oude schooltje.

Vorige week waren ze al druk bezig. De slopers. Het oude schooltje waar wij vroeger leerden lezen en schrijven en rekenen, en ook breien, haha, en psalmversjes opzeggen en zingen en tekenen, nou, dat schooltje dus, dat wordt gesloopt. 

Deze week was het al bijna weg. 

Eerlijk gezegd was het een nogal lelijk schooltje. Een soort witte barak. Maar het was wel óns schooltje, en we keken er vanuit ons huis op uit. Een vertrouwd gezicht. En nu zit daar een groot gat.

Ik ben benieuwd wat hier komt. Huizen? Een mooi groen parkje? Nou, afwachten maar. Elke week als ik bij mijn moeder ben zijn ze weer een stukje verder.

Ondertussen, hoe gaat het op Moeskers Moestuin? Het heeft flink geregend bij ons en de courgette planten geven nu weer vruchten. Het zijn wel kleintjes, dat wel. Want de dagen zijn kort. Maar ze hebben precies het goeie formaat voor in de ontbijt-pannenkoek.

En Lien en ik wandelen tussen de buien door lange einden met Brit, en genieten beiden van de ontzaglijk mooie luchten. We zijn allebei enorme wolken liefhebbers.

Vanmorgen was ik ook nog bij de overbuurtjes. Wim is aan zijn voet geopereerd. Het was nogal aan ingreep en nu mag hij er zes weken niet op staan en lopen. Het been moet omhoog, dus hij moet liggen. En dat is wat, als je verder fit bent.

Ik liep erheen door het bos, dat hij 45 jaar geleden geplant heeft. Het is een wonderschoon bos, heel smal, maar wel een écht bos. Met hoge loofbomen en bloeiende struiken en een bospad helemaal er doorheen. En vergezichten aan beide kanten.

Deze mooie plek is natuurlijk ook een echte parel. Behalve het bos zijn er verder ook overal bloemen, ook nu nog, en fruitbomen. En een mooi vijvertje. En het wemelt van de insecten en vogeltjes.

Bloeiende plantjes tussen de tegels mogen soms gewoon blijven staan.

Het is zo'n plek waar je blij van wordt! Zo'n plek waarvan ik hoop dat we er nog véél van gaan helpen ontwikkelen, de komende jaren hier in de gemeente Staphorst!

Zelf hebben we besloten dat ons weiland nu ook een bos gaat worden. Nu de koeien weg zijn kan dat. Er zijn allerlei manieren om boompjes te bestellen, mocht je ook dit soort plannen hebben. Zoals via www.meerbomen.nu

Daar worden bomen gevraagd en aangeboden. De organisatie verzamelt overtollige bomen bijvoorbeeld uit natuurgebieden en bossen en van particulieren, en plant die elders terug. Of biedt ze gratis aan.  Ik heb er 1000 besteld. Haha, het zijn meestal zaailingen hoor. Dat zijn takjes. En of ik ze krijg is natuurlijk de vraag. Maar op ons weiland en ook in het Prachtlint kunnen we vele bomen kwijt.

Maar goed, dat is voor november. Nu zijn de aardappels aan de beurt. Die moesten uit de grond. Want ...

.... er is helaas een probleem. Een deel van de aardappels is rot. Zoooo jammer. De oogst is enorm, tot wel 6 kilo per plant. Maar een deel daarvan is dus rot. Alsof de natuur zegt, ja hóór es, we gaan het niet te gek maken!  

Ze zijn echt vies, de rotte, er loopt een soort zetmeelslijm uit. En nu maar hopen dat de rest goed blijft, in de kratten in de koelcel. Eerst blijven ze nog een paar dagen buiten liggen, dan krijgen ze een sterkere schil.

En dan de boontjes. Lekker in de zon boontjes afknippen. De foto is een beetje mislukt, maar ik wou je laten zien dat de planten al bijna verteerd zijn, en dan kun je je droogbonen zó plukken. Die zijn inmiddels droog en moet je nog een tijdje laten na drogen. Tot ze knisperen. Dan kun je ze makkelijk oogsten, en bewaren, liefst in een katoenen zak.

 

Oók weer parels!

Tinnitus.

Tinnitus. Oorsuizen. Best lastig, als je dat hebt. Ik heb het zelf al jaren. Ik denk dat het is gekomen door jarenlang spinningles geven. Je zit dan op zo'n podium tussen twee enorme speakers. En les na les na les krijg je die triljard decibel in je oren geblazen. 

Het kan ook gewoon erfelijk zijn. Zeker weten doe je het nooit. Wat je wél zeker weet is dat het nooit meer weg gaat. Het zit daar voorgoed. 

Mijn oorsuizen is gelukkig niet zo erg. Het is gewoon, een zacht suizen, en een soort fluit. Ik ontdekte het pas echt goed sinds wij hier buiten wonen. Het kan hier soms doodstil zijn buiten. Geen enkel geluid is er dan om je heen. En dan ineens hoor je die ruis en die piep. Je gaat erop letten en héé .... het is er steeds! Wow.

Naja. Er zijn ergere dingen.

Maar nog even terug naar de opening van Prachtlint. Want dat was me wat! Donderdag was de voorspelling voor zaterdag ineens ... REGEN! En de meeste borden waren niet waterproof. Maaike zei nog, ga gewoon even naar zo'n plastic-shop in Meppel en laat die borden sealen. Maar ik deed weer moeilijk en pakte alles zelf in, in hergebruikt plastic. Waar soms een vlek op zat. Maar dat zag je haast niet.

En toen zaterdag zelf. Het begon nog vrij aardig met droog en windstil weer. Tot we opengingen, toen begon het te siepelen en alles werd doornat. De marktkramen die we hadden gehuurd waren piepklein. En alle kraamhouders stonden met hun rug in de regen. Ach ach.

Toch was het een goeie en leerzame dag. En was er genoeg animo voor het inzaaien, onthulde de wethouder het Prachtlint bord met een grote zwier, samen met twee Oekraïense kinderen. 

En hadden we ondanks de regen en tegenvallende opkomst veel persaandacht en eigenlijk zelf nog veel plezier. En veel spierpijn de volgende dag. Van het steeds heen en weer lopen.

'Mam,' vroeg Lien de volgende dag, 'wat liep je toch steeds te doen?' Tja, ik weet het niet meer. Te stressen denk ik. Haha.

De dag eindigde met de hele crew en een patatje. En toen nog opruimen.

Poe poe. Nou, dat was dat. Ook weer mooi als zo'n dag achter de rug is, en alle lijstjes de prullenmand in kunnen, tafel weer leeg, kop weer leeg, en dan ook weer tijd voor de tuin. Eerst nog even de resten koffie op de compost. Spullen wassen en opruimen.

Er zat vanmiddag een kat van de buren in onze tuin. Brit zag haar en joeg er meteen achteraan. De kat schoot de boom in, waar een eenzame hen heel rustig een tukje zat te doen. Die schrok zich dood en begon wild te kakelen. 

Daarop kwam de haan met de andere hennen aanrennen en ook zij begonnen allemaal wild te kakelen en de haan kraaide er bovenuit. 

Brit blaffen en grommen, de kat blazen en krijsen, zes hennen keihard kakelen en een woest kraaiende haan.

Kijk en dán is mijn tinnitus ineens weg! Foetsie! Haha, dat is dan wel weer fijn van dieren.

🍂🍂🍂🍂🍂

En, is het bij jullie ook ineens herfst? Ben je ook je zomerkleren aan het omruilen voor je wintergoed? En een extra deken op je bed? Best wel fijn toch, herfst? 

 

Maar rustig wordt het hier nog niet. Het Prachtlint is geopend, en er gaan vele parels rollen!