Improviseren.

on maandag 28 februari 2022





Liek logeert hier. Ze is juf op een Utrechtse school en geeft les aan de jongste kinderen, die nét vier geworden zijn. De klas groeit gedurende het schooljaar aan met steeds weer splinternieuwe vierjarigen, en na de zomer gaan die dan door naar groep 1.


Deze week is het daar voorjaarsvakantie. Vanmiddag hebben we een rondje gemaakt langs de Kringloopwinkels hier in de buurt, op zoek naar spulletjes voor in de klas. 






Alles het liefst van hout, en in elk geval géén plastic. Daar kan ik nou echt blij van worden. Zelfs de kop en schotels zijn gewoon van aardewerk. En nog een stapel mooie gebloemde bordjes, ook van aardewerk. Want dat kunnen die kinderen best, vond Liek. Voorzichtig zijn met spullen.


Zelf had ik vroeger ook een serviesje van aardewerk. Ik was het helemaal vergeten maar nu ineens schoot het me weer te binnen. Van die piepkleine kopjes en schoteltjes en een écht theepotje. Ik heb het jaren gehad en er brak nooit iets. Hoezo moet nu ineens al het speelgoed eigenlijk 'onbreekbaar' en van plastic zijn?


Nou er is heel wat te vinden in de Kringlopers. Alles is gebruikt, maar nog bijna puntgaaf. Niks mis mee. Voor twee tientjes twee tassen vol met mooie spullen.





Er is een trend in het onderwijs om kinderen anders te laten spelen. Minder kant-en-klaar speelgoed, en meer 'losse spullen'. Eigenlijk net zoals wij zelf vroeger speelden. Met blokken, touwtjes, balletjes, knikkers, lapjes stof, buisjes, dennenappels, en andere rommeltjes die je overal en nergens vond, kon je je uren vermaken. 


En eigenlijk deden we dat vandaag ook weer. Liek had wat kussenhoesjes nodig voor om  kussen in de speelhoek. Liefst groen. Dus wij grasduinden in de stoffenvoorraad, en van een oud groen gordijn maakten we twee hoesjes. 











Gebruiken wat er voorhanden is prikkelt de creativiteit. Niet alleen bij kinderen natuurlijk. Ook voor volwassenen is het een hele uitdaging om als er iets gerepareerd of gemaakt moet worden, eerst te kijken wat je aan materiaal hebben liggen. En daar mee te gaan prutsen. Negen van de tien keer kom je een heel eind. 


Het geldt ook voor hoe je kookt. Volg je precies de recepten, en koop je exact de opgesomde ingrediënten? Of smokkel je wat, en gebruik je wat je voorhanden hebt? Het kan ook een flop worden hoor. Maar hoe vaker je je creativiteit gebruikt, hoe beter je erin wordt. In improviseren. Je krijgt soms echt de leukste vondsten! 


Neem gisteren, we wilden een groenten quiche maken. Met een krokante deegkorst van bladerdeeg. Maar helaas was de bladerdeeg uit de vriezer keihard en uitgedroogd. Onbruikbaar.  


Er stond nog wel in de koelkast een kartonnetje met croissantdeeg, nog over van kerst. Dus hebben we dat gebruikt, uitgerold, en daar de korst van gemaakt. En zo heb je dus een croissantquiche. Uit nood geboren, maar superlekker. 






 

En deze twee zijn niet voor in de klas. Ik kocht ze zelf. Té lief! 😊



Hallo!😊

on zaterdag 26 februari 2022

 





Hallo hallo en daar heb je de pepers. 



💧💧💧


En kijk ..... daar waren gelukkig ook de heren van de riolering. Donderdagochtend kwamen ze voorrijden en we zaten er écht op te wachten want het was hier dus een compleet open riool in onze voortuin. En de wind stond pal zuidwest, dus dan weet je het wel.


Het was een serieus probleem. Hoezo hebben jullie twéé lekken in één keer, vroeg een van de heren. Ja, weet ik veel, dacht ik, gewoon toeval. Maar dat was het natuurlijk niet. Het ene dat was een écht lek, en het andere dat was dan weer een gevolg van het éérste lek. 






Na een vraagje van hoe zoiets nou kan gebeuren kreeg ik een héél college over mantelbuizen en wanddikte en buisdikte en afschot en flow en systeemspanning. En nog wel meer, wat ik weer vergeten ben. Haha en ik maar braaf knikken. Snappen deed ik het niet. Maar de heren wel, gelukkig, en ze hebben het netjes voor elkaar gekregen. Hoewel men niet helemaal zeker was van de zaak .... 


'Wacht maar even met de bomen weer terug planten,' zei een van hen. (Want onze hele beukenhaag lag er weer uit.) 'En kijk de eerste dagen maar even goed of het water weer omhoog komt.' 









Gedoe hoor!


De bomen heb ik natuurlijk allang weer terug geplant. Als het water tóch weer omhoog komt, nou, dat zien we dan wel weer. Maar die arme boompjes met hun haarworteltjes in de blote lucht dat kon ik niet aanzien.


Ondertussen komt er steeds wat meer tuinwerk bij. De tomaten zijn alvast verspeend. Een grote bak met water en daarin kwamen de potjes. Dan zuigen de worteltjes dat water vanzelf wel op. Ze hoeven écht niet kletsnat te zijn.







Je stopt het hele plantje in de grond, tot alleen het kopje en nekje er nog nét boven komen. En dan weer terug op een lichte en niet overdreven warme plek.


En kijk eens hoe stoer, vier weken na zijn val mag Pauls rechterarm al weer een beetje meedoen met het takken sjouwen. Zo'n sleutelbeen geneest best snel, maar de spieren en pezen eromheen die hebben ook een klap gehad. Dat is in het begin erg gevoelig en pijnlijk. Maar het gaat nu een stuk beter.


Fijn voor mij ook. Want met z'n tweetjes gaat het werk aan de takkenril een stuk sneller. We hebben nu al van diverse buren aanhangers met takken gehad. Iedereen is dolblij met een 'takkenadresje' in de buurt. Het is overal de tijd van snoeien, en het scheelt een ritje naar de stort, in Zwolle, als je de takken bij Clarien mag dumpen. 😊


Ik moet het nu alweer wat afhouden want we verzuipen haast in de takken.










Maar het resultaat is top!! De takkenril langs de zuidkant van de paardenbak is bijna klaar. Er komt ook er ook nog eentje langs het eikenbosje. Wegens takken overschot. En wegens, nou ja, het is ook gewoon heel leuk werk! Het lijkt wel wat op manden vlechten, maar dan verticaal.


Alle dieren vinden de bergen met losse takken ook heel leuk speelgoed. De katten spelen eronder, en klimmen erin. En de kippen zitten er ook graag in. Ze eten die jonge groene bladknopjes, en ook alle beestjes die eruit vallen. Ook de drie winterkuikentjes zitten er graag onder. 







En hierboven zie je nog even de vijf adoptie kippen. Ze hebben het enorm naar hun zin. Ze zijn helemaal niet meer verlegen. Als Paul ze 's ochtends voer brengt en de ren openmaakt, dan lopen ze meteen in een rijtje eruit en linea recta naar de heg, waar ze de hele dag onder zitten.


Het wemelt daar van de wormpjes en kruidjes. En ik denk dat ze zich daar ook veilig voelen, onder die prikkelige beukenhaag.


Jaja, het zijn weer échte buitendagen. Voor de dieren en ook voor ons. Ik heb nog vele vele stekken geknipt van het snoeiafval. En die stekken die staan nu op een speciaal daarvoor aangelegd bed, in de paardenbak. 










En Paul, die is vandaag voor het eerst weer op de fiets gestapt. Hij heeft al die weken getraind op zijn binnenfiets, met zijn arm liggend op een kussen ernaast. Maar nu zou het dan eindelijk weer wezen ..... op de racefiets weer een eerste tochtje buiten!


.... maar het viel niet mee. Ineens weer die wind erbij! Tja die heb je binnen niet.😄



 




Een jaar of tien geleden kocht ik dit boek. Chutneys en chapatibrood. Het is geschreven door Shoba Narayan, een dame uit Zuid-India. Het gaat over haar leven, maar ook vooral over eten. Elk hoofdstuk eindigt met een recept. 


Het boek was ergens in de stapels kookboeken beland, waar ik weinig in kijk. Zoals je weet doe ik meestal maar gewoon wat, qua koken. Maar toch heb ik het weer eens opgezocht voor inspiratie, en ook omdat er zoveel groenterecepten in staan. Veel recepten met wortelen, aardappel, erwten, bloemkool, tomaten, snijbonen en gewone bonen, uien, pompoenen, en nog veel meer groenten die wij hier op de tuin hebben.


Dus ik wilde er toch maar eens mee gaan koken. Met die Indiase recepten. De schrijfster is Hindoestaans en strikt vegetarisch. Het is wel zo dat ze géén knoflook gebruikt, en géén eieren en ook amper kaas. Maar wel weer veel yoghurt, veel (witte) rijst, en hééél veel kokosmelk want kokosnoten groeien daar op elke straathoek.


Dus ik moet wat improviseren, en sommige dingen aanpassen aan wat ze we zelf verbouwen. Vandaag maakte ik alvast een Indiaas gekruide soep, met de laatste oesterzwammen. En ook met zelf gemalen rijstmeel. Wat verbazend lekker is! Nou, wordt vervolgd maar weer.











En zo verlopen hier bij ons de dagen, en de weken. Elke dag wat, maar geen schokkende dingen. Gelukkig. En elke dag, als de zon ondergaat, loop ik achter de billen van Bonnie en Bella aan, en sjokken we rustigjes met z'n drietjes naar huis.


En dan een laatste handeling wat nu met al dat graafwerk ook weer bijna elke avond op het programma staat, is het insmeren van mijn handen met de 'poffertjes'. 










Van paardenbloemen. Nog éven, en dan zijn ze er weer! Wat erg fijn is want de poffers zijn bijna op!🌼🌼🌼😊




Inzoomen.

on woensdag 23 februari 2022

 







Maandag ging de hele dag heen met hozen. Vier-en-zeventig vijftien-liter-emmers heb ik uit de stal geschept. Gevuld met van dat héérlijke bruine mestwater. Al die emmers zijn over de paardenbak uitgegoten, want ik vond het jammer om het in de greppel te kieperen, waar het wegstroomt naar de sloot. Want mineralen zijn mineralen.


En waar al dat water vandaan kwam? Uit de lucht natuurlijk. En dan, via het dak, via de vorig jaar gerepareerde regengoot, stroomde dat water in de regentonnen.


Maar ja, die tonnen ....... 






....... die zijn natuurlijk wel een keertje vol. En daarom had ik aan de laatste ton een goot vastgemaakt, die het water afvoerde, ver weg, de paardenbak in. Dus al dat water kon mooi ver van de stal wegstromen. Geen centje pijn, zou je denken. De stal blijft dan dus mooi droog.


Nou, NOT!






Want, helaas, in de afvoer van de eerste regenton zat een blaadje.


Een piepklein blaadje. Van een boom, of een struik. En dat blaadje, dat zat verstopt in de afvoer van de eerste naar de tweede ton. Dus toen werkte het hele systeem niet meer. De regenton stroomde over. Door dat ENE blaadje raakte de boel verstopt en is al het water dat hier zondag op het dak viel dus zó de stal ingestroomd.


Ongelukje. Zoiets kan gebeuren.






En als het KAN gebeuren, dan gebeurt het ook. Wie zei dat toch? Murphy?


Enfin, de maandag was daarmee dus prettig gevuld. En maak je geen zorgen om de koeien, want hun bed is zó hoog, daar lagen ze nog steeds prachtig droog. Alleen bij het eten uit de voerbak stonden ze in het water. Ze hadden weer brandschone hoeven!😊


Omdat het maar blééf regenen ben ik wat binnenklussen gaan doen. De aardappels uitzoeken bijvoorbeeld. Je weet vast wel hoe daar aan het einde van de winter van die witte uitlopers aan komen, in het donker. Dat zijn de jonge plantjes, die tevoorschijn komen. Die moet je afbreken, want ze halen de energie uit de aardappels.







In elke aardappel zitten van die ogen, die gaan uitlopen. Wij hebben vroege aardappels, de rode, die soms al in november uitlopen. Dan breek ik alles af, en in december nog een keer, en dan in februari soms een derde keer. En dan stopt het. Vaker dan drie keer loopt zo'n oog niet uit.


En de late aardappels die lopen pas in februari voor het eerst uit. Die kun je wel bewaren tot april of mei. Dus met aardappels kun je bijna jaarrond zelfvoorzienend zijn. Als je én vroege én late aardappels hebt gepoot. Dan heb je in mei je laatste van het vorig jaar, en eind juni je eerste alweer.


En dan mag je nu dus al wel je eerste poters weer uitzoeken en in het licht leggen.


Je ziet hieronder een paar aardappels die al ver zijn uitgelopen. Die kun je nog prima als pootaardappel gebruiken, maar haal dan wel éérst die slappe lange witte uitlopers eraf. Je breekt die af, en legt ze vervolgens goed in het licht. Er komen dan nieuwe sterke groene uitlopers uit, die na het poten uitgroeien tot gezonde planten. 






Je ziet dat ik van de pootaardappels alle uitlopers heb afgebroken. Nu wachten op het nieuwe groen. Half maart gaan de vroege aardappels (de rode) weer de aarde in.


Ook binnen is leven in de brouwerij. De oesterzwammen van Linda groeien als een speer. Kijk maar, op maandag, dinsdag, en woensdag.







Die gaan van 't weekend in de pan! Of in een soepje. 🍄🍄🍄


Andere binnenklussen. Zoals brood en cake bakken. Van onze eigen mais- en roggemeel. Met de huidige situatie in de wereld is het misschien niet eens zo gek om eens wat te experimenteren met je eigen graan verbouwen. Als je een moestuin hebt. Al is het maar in een klein hoekje op je tuin. Zelf begon ik ooit met twee vierkante meter tarwe. 


Ik geloof dat er nét een kilo graan vanaf kwam. Maar toch was het een begin. Als je dat nou eens probeert, en je zaait ook een hoekje mais, dan heb je toch al een basis voor graan. 






Na al die nattigheid, en al dat hozen, en ook nog lekkage bij de voordeur, en de modderprut rondom de hele boerderij ... was vandaag een verademing! Stralende zon, het was zelfs bijna warm, en kurkdroog!


Op een zonnige snelweg reed ik vanmorgen naar mijn moeder. Aan weerszijden groene velden met blij rondspringende schapen en paarden en geitjes. En boven, van west naar oost en van noord naar zuid, een prachtige puur blauwe luchtkoepel. Wat een feest!


Langs de horizon, rondom, kleine purperen wolkjes. En alle sloten overvol. Kleine riviertjes zijn buiten hun oevers gestroomd en verbeeldden zich dat ze de Breede rivieren door Traag Laagland zijn uit dat prachtige gedicht. 


Zelfs 'veenkoloniaals' Wildervank is mooi. Met blauw water, oude bruggen, en bomen waarop het zonlicht loodrecht valt.









Bij mijn moeder kijk ik even mee als ze haar medicijnen besteld. De apotheek is overgeschakeld op een nieuw systeem. Geen herhaalrecepten meer via de huisarts, maar je moet ze nu direct bij de apotheek bestellen. Via een keuzemenu op je mobieltje. 


'Vul het cijfer van uw medicatie in en sluit af met een hekje.' Dat cijfer staat dan in ieniemienie  priegellettertjes op het etiket. De leesbril moet eerst op. Dan het cijfer ontcijferen. En intoetsen. 'We hebben nog geen input ontvangen. Wilt u doorgaan of stoppen?'


Bloednerveus word je ervan. Wat een strop voor die oudjes die dit in hun uppie moeten doen. Er zal wel heel wat fout gaan in het begin ....  







Maar mijn moeder heeft het snel onder de knie. Ze is nog zo kras als wat!


Eenmaal weer thuis is er alweer een strop. Nou ja, een stropje. Het is iets verder van huis gelukkig. Maar het stinkt!!!! Op twee plekken in onze voortuin is het riool gebarsten. Dus de hele afvoer van onze direkte buurtjes en van onszelf stroomt nu onze voortuin in. 







Haha nou ik ben best wel wat gewend inmiddels. Vierenzeventig emmers met poepwater weg geschept, en we zijn omringd door katten, kippen, een hond, die ook allemaal zo hun plasjes en poepjes bijdragen.


Allemaal niet erg. Hoort erbij. Maarre ..... mensenmest ..... dat is even een ander verhaal. Dat wil je écht niet in de tuin! Gelukkig komen ze morgen graven. Pffff ... wéér graven. Hopelijk is het snel opgelost.






En in plaats van naar omlaag zoom ik dan maar liever in naar omhoog! Naar het slot van die prachtige zonnige dag!!