Maandag ging de hele dag heen met hozen. Vier-en-zeventig vijftien-liter-emmers heb ik uit de stal geschept. Gevuld met van dat héérlijke bruine mestwater. Al die emmers zijn over de paardenbak uitgegoten, want ik vond het jammer om het in de greppel te kieperen, waar het wegstroomt naar de sloot. Want mineralen zijn mineralen.
En waar al dat water vandaan kwam? Uit de lucht natuurlijk. En dan, via het dak, via de vorig jaar gerepareerde regengoot, stroomde dat water in de regentonnen.
Maar ja, die tonnen .......
....... die zijn natuurlijk wel een keertje vol. En daarom had ik aan de laatste ton een goot vastgemaakt, die het water afvoerde, ver weg, de paardenbak in. Dus al dat water kon mooi ver van de stal wegstromen. Geen centje pijn, zou je denken. De stal blijft dan dus mooi droog.
Nou, NOT!
Want, helaas, in de afvoer van de eerste regenton zat een blaadje.
Een piepklein blaadje. Van een boom, of een struik. En dat blaadje, dat zat verstopt in de afvoer van de eerste naar de tweede ton. Dus toen werkte het hele systeem niet meer. De regenton stroomde over. Door dat ENE blaadje raakte de boel verstopt en is al het water dat hier zondag op het dak viel dus zó de stal ingestroomd.
Ongelukje. Zoiets kan gebeuren.
En als het KAN gebeuren, dan gebeurt het ook. Wie zei dat toch? Murphy?
Enfin, de maandag was daarmee dus prettig gevuld. En maak je geen zorgen om de koeien, want hun bed is zó hoog, daar lagen ze nog steeds prachtig droog. Alleen bij het eten uit de voerbak stonden ze in het water. Ze hadden weer brandschone hoeven!😊
Omdat het maar blééf regenen ben ik wat binnenklussen gaan doen. De aardappels uitzoeken bijvoorbeeld. Je weet vast wel hoe daar aan het einde van de winter van die witte uitlopers aan komen, in het donker. Dat zijn de jonge plantjes, die tevoorschijn komen. Die moet je afbreken, want ze halen de energie uit de aardappels.
In elke aardappel zitten van die ogen, die gaan uitlopen. Wij hebben vroege aardappels, de rode, die soms al in november uitlopen. Dan breek ik alles af, en in december nog een keer, en dan in februari soms een derde keer. En dan stopt het. Vaker dan drie keer loopt zo'n oog niet uit.
En de late aardappels die lopen pas in februari voor het eerst uit. Die kun je wel bewaren tot april of mei. Dus met aardappels kun je bijna jaarrond zelfvoorzienend zijn. Als je én vroege én late aardappels hebt gepoot. Dan heb je in mei je laatste van het vorig jaar, en eind juni je eerste alweer.
En dan mag je nu dus al wel je eerste poters weer uitzoeken en in het licht leggen.
Je ziet hieronder een paar aardappels die al ver zijn uitgelopen. Die kun je nog prima als pootaardappel gebruiken, maar haal dan wel éérst die slappe lange witte uitlopers eraf. Je breekt die af, en legt ze vervolgens goed in het licht. Er komen dan nieuwe sterke groene uitlopers uit, die na het poten uitgroeien tot gezonde planten.
Je ziet dat ik van de pootaardappels alle uitlopers heb afgebroken. Nu wachten op het nieuwe groen. Half maart gaan de vroege aardappels (de rode) weer de aarde in.
Ook binnen is leven in de brouwerij. De oesterzwammen van Linda groeien als een speer. Kijk maar, op maandag, dinsdag, en woensdag.
Die gaan van 't weekend in de pan! Of in een soepje. 🍄🍄🍄
Andere binnenklussen. Zoals brood en cake bakken. Van onze eigen mais- en roggemeel. Met de huidige situatie in de wereld is het misschien niet eens zo gek om eens wat te experimenteren met je eigen graan verbouwen. Als je een moestuin hebt. Al is het maar in een klein hoekje op je tuin. Zelf begon ik ooit met twee vierkante meter tarwe.
Ik geloof dat er nét een kilo graan vanaf kwam. Maar toch was het een begin. Als je dat nou eens probeert, en je zaait ook een hoekje mais, dan heb je toch al een basis voor graan.
Na al die nattigheid, en al dat hozen, en ook nog lekkage bij de voordeur, en de modderprut rondom de hele boerderij ... was vandaag een verademing! Stralende zon, het was zelfs bijna warm, en kurkdroog!
Op een zonnige snelweg reed ik vanmorgen naar mijn moeder. Aan weerszijden groene velden met blij rondspringende schapen en paarden en geitjes. En boven, van west naar oost en van noord naar zuid, een prachtige puur blauwe luchtkoepel. Wat een feest!
Langs de horizon, rondom, kleine purperen wolkjes. En alle sloten overvol. Kleine riviertjes zijn buiten hun oevers gestroomd en verbeeldden zich dat ze de Breede rivieren door Traag Laagland zijn uit dat prachtige gedicht.
Zelfs 'veenkoloniaals' Wildervank is mooi. Met blauw water, oude bruggen, en bomen waarop het zonlicht loodrecht valt.
Bij mijn moeder kijk ik even mee als ze haar medicijnen besteld. De apotheek is overgeschakeld op een nieuw systeem. Geen herhaalrecepten meer via de huisarts, maar je moet ze nu direct bij de apotheek bestellen. Via een keuzemenu op je mobieltje.
'Vul het cijfer van uw medicatie in en sluit af met een hekje.' Dat cijfer staat dan in ieniemienie priegellettertjes op het etiket. De leesbril moet eerst op. Dan het cijfer ontcijferen. En intoetsen. 'We hebben nog geen input ontvangen. Wilt u doorgaan of stoppen?'
Bloednerveus word je ervan. Wat een strop voor die oudjes die dit in hun uppie moeten doen. Er zal wel heel wat fout gaan in het begin ....
Maar mijn moeder heeft het snel onder de knie. Ze is nog zo kras als wat!
Eenmaal weer thuis is er alweer een strop. Nou ja, een stropje. Het is iets verder van huis gelukkig. Maar het stinkt!!!! Op twee plekken in onze voortuin is het riool gebarsten. Dus de hele afvoer van onze direkte buurtjes en van onszelf stroomt nu onze voortuin in.
Haha nou ik ben best wel wat gewend inmiddels. Vierenzeventig emmers met poepwater weg geschept, en we zijn omringd door katten, kippen, een hond, die ook allemaal zo hun plasjes en poepjes bijdragen.
Allemaal niet erg. Hoort erbij. Maarre ..... mensenmest ..... dat is even een ander verhaal. Dat wil je écht niet in de tuin! Gelukkig komen ze morgen graven. Pffff ... wéér graven. Hopelijk is het snel opgelost.
En in plaats van naar omlaag zoom ik dan maar liever in naar omhoog! Naar het slot van die prachtige zonnige dag!!
.jpeg)
.JPG)
