Twee jaar later.

on woensdag 31 oktober 2018
















Het is vandaag precies twéé jaar geleden dat we verhuisden. Zó leuk als je een blog bijhoudt, je kan alles precies nazoeken. Inclusief de kluchten, uit die verhuizing. Want ooooh wat ging er veel mis.

Nou ja niet écht mis, maar toch wel om te lachen. Zoals die wasmachine, die klemvast zat op de trap van ons oude huis. Twéé uur deden Pieter en Paul er over om dat loodzware ding omlaag te krijgen. Ik werd er nerveus van en ging wat anders doen. Toen ik een half uur later terugkwam waren ze precies één tree lager!

Lees het maar na. Ik heb hem even onder 'aanbevolen' post gezet. Voor 't geval je ook overweegt om je hele verhuizing zelf te doen. Kan best hoor. Maar je moet wel stalen zenuwen hebben en gevoel voor humor.

Inmiddels zijn we twee jaar verder ....






.... en hebben we het hier erg naar onze zin.

Wat niet wil zeggen dat alles van een leien dakje gaat. Onee, helemaal niet zelfs.

Neem bijvoorbeeld gisteren. De omheining in het weiland bij Wim en Jackie is af. Hoera! Dan kunnen we dus de koe en het kalf daar naar toe verhuizen, dachten we. Alles was goed voorbereid. Er waren roodwitte linten om de weg even mee af te sluiten, zodat we konden oversteken met moeder en dochter koe.

We hadden een halster voor Bella. Nou, na wat gedoe en tegen gestribbel ging dat om haar kop en horens heen. Toen het hek open. Ráng, meteen alle acht geiten ervandoor.

Goed, geiten weer terug. Toen, Bella ging netjes mee aan het touw, en het was de bedoeling dat Bonnie het kalf met haar moeder mee zou lopen. Maar wist Bonnie veel. Zij is nogal een wild en schuw kalfje, en ze vond alles eng. Ze deed alles precies verkeerd. Onze voortuin in. En weer eruit. NIET op het erf willen lopen want ojee, klinkers, die kende ze niet en ze wilde er niet op lopen. Enz enz. Door de moestuin en dwars door het tarweveldje, en door de siertuin, overal zijn we geweest maar niet waar we wezen moesten.

Toen maar terug naar het weiland. Wat nu?

De bedoeling is nu dat we eerdaags de koeien in de schuur leiden, en ze daar allebei vastmaken, zodat ze beiden aan een touw kunnen mee wandelen. En dan in een kar, of lopend, gaan we naar het nieuwe weiland. Het is maar een klein stukje.

Maar nu moet dus die schuur leeg. Die moest toch al leeg, want dat wordt de stal. Volg je het nog?





En omdat die schuur nu met spoed leeg moet, moet ik die spullen ergens bergen, en moet ook de nieuwe schuur met spoed opgeruimd.

Op een paar plaatsen op de vloer ontbreken nog wat klinkers. Dus die heb ik erin gelegd. Zo wordt je dag dan weer gevuld. Met klinkers leggen, een paar schuren opruimen, en oja dat roggeveldje moest ook nog verder omgespit. 

Geen vervelende klussen hoor. Alleen zijn het wel elke keer 'stukjes en beetjes'. En ik hou van afgeronde taken. Iets dat af komt. Maar op de boerderij ben je nooit klaar. Het ene werkje leidt altijd weer tot het andere. 







En ook daar kun je aan wennen.

Wat dat betreft is er veel veranderd, in de afgelopen twee jaar. Vooral wijzelf zijn veranderd. We raken lang niet meer zo snel in de stress. Zou dat zo zijn, dat als je dingen minder onder controle hebt (zoals dieren) dat je dan zelf ook uiteindelijk makkelijker wordt? Of nou ja misschien is dat onderdeel van ouder worden, kan ook. 😊

En vanavond vroeg Paul of we weer eens een currie konden eten. Natuurlijk kan dat! Als je kerrie in huis hebt, kun je van alles wat je in je voorraad hebt, 'een currie' maken.








Zolang je maar begint met een paar eetlepels kerrie bakken in hete olie, en knoflook erbij en wat ui, dan de rest van de specerijen en smaakmakers meebakken, en dan gaan alle groenten in blokjes erbij.

Als alles lekker gebakken is blus je het af met wat room, en voeg naar smaak nog peper en zout toe. Als extra's namen wij een schaaltje dikke Griekse yoghurt met wat dille, een schaaltje gezouten pinda's, en een kommetje gekookte eieren.

Nou, het is allang weer op.

En ik keek eens naar de kat vanavond en het viel me écht op ... de dieren hebben in één week tijd hun winterjas aangetrokken! Ze hebben een dikkere ruigere winterpels gekregen, de haren zijn ruwer en de vacht is dik en warm. Echt mooi is dat!

Ook de koeien en de kippen zijn warm toegerust met pels en veren. Daar hoef je niks voor te doen dat krijgen ze vanzelf.





En dan die schemering, het is zó voorbij! Zodra de zon laag staat komt de nevel op, en als hij onder de horizon zakt is het binnen een half uurtje donker.

Het najaar heeft de kortste schemering. Heel gezellig, die lange avonden, maar er is nu wel minder tijd voor alle klussen.

Nou, morgen maar weer verder!



Fikkie stoken.

on dinsdag 30 oktober 2018




Ik ben er nog speciaal voor naar de winkel geweest, vanavond, want ze waren op.

Lucifers.

Je staat er eigenlijk nooit bij stil, bij lucifers, totdat ze een keertje op zijn. Net als dat zout, laatst. Maar om een mooi fikkie te stoken, heb je ze toch echt nodig. Paul en ik maken er haast ruzie om wie het vuur mag aanmaken 's avonds ... zo'n leuk werkje is dat.





Beginnen met een krantenprop, Daaromheen een tipi bouwen van droge dunne houtjes, en daaromheen wat grotere blokjes. Maar nog niet van die hele dikke. Die komen later pas, als het vuur goed heet is.

Dan de fik erin. En wachten. En kijken.




Het eerste jaar dat we hier woonden hebben we veel hout gekocht. En geruild, voor pakketten hooi. Ja, toen was er nog geen koe.

Maar dit tweede jaar is er al veel meer eigen hout. Het is meest snoeihout, dus niet van die dikke blokken, maar middelgrote takken. Die branden erg goed, als ze een jaartje hebben gelegen. En verder afvalhout, van de verbouwing en van pallets.

Langzaam vat de tipi vlam. Vlam na vlam kruipt omhoog en het vuur wordt steeds heter en steeds groter. Het is een mooi gezicht. 




Vlammen, daar kan je lang naar kijken. Verveelt nooit.

Lang leve het kachel seizoen!




Impulsief.

on maandag 29 oktober 2018




Je geld .... kun je maar één keer uitgeven.

Dus moet je daar wel een beetje over nadenken. Wat koop je? En vooral, wat koop je toch maar niet? Over het algemeen zijn Paul en ik niet van die 'impuls' kopers, maar ik moet eerlijk zeggen, soms ook weer wel. Vooral ikzelf. En vooral ... de  laatste tijd.

Dat komt omdat ik hier op het platteland echt mijn draai heb gevonden. Ik hóór hier. In het Gooi had ik niet zo'n last van impulsieve aankopen. Mode, exclusief eten, cosmetica, interieur, het laat me vrij koud. (dutmieniks, zeggen ze hier 😊)
.    
Maar hier ligt dat heel anders. Ik vind alles leuk! En word ineens hebberig. Van simpele dingen, zoals een mooie grote ton voor veevoeder. Of zaden van bepaalde bonen, of een mooi stuk gereedschap.





Zo kan je zomaar ineens verbaasd staan over jezelf. Dan dacht je altijd dat je een sober en niet-materialistisch persoontje was .... maar dat kwam gewoon omdat je tussen spullen zat die je niet boeiden.

Ga je ergens anders wonen, en blijk je gewoon een grote hebberd te zijn. En last te hebben van impuls aankopen.

Tot nu toe valt de schade gelukkig mee. We hebben een jaarlijks budget voor gereedschap en verbouwingen, en dat is nog nét niet helemaal op, voor 2018.

Maar toch, de tuinfrees (rond de 600 tot 800 euro) komt er niet. Dat was ook zo'n impuls, vorige week, toen ik het spitten even spuugzat was. En je bent hier omringd door zoveel mooi gereedschap, dan komt de verleiding om dat ook te kopen. Maar dat roggeveldje gaat gewoon nog even met de hand. En in het voorjaar, als het Grote Spitwerk weer begint, dan huur ik gewoon zo'n frees, voor een week.

Dat scheelt onderhoud, en plek, om zo'n ding te stallen, en ook heel veel geld.

💰💰💰💰💰💰💰💰



Liek en Lien hielpen vanmorgen even met boontjes doppen. Zegt Lien ineens, mam ik hoor een raar geluid!


 


Ik dacht dat het kwam door haar blessure. Want ze heeft zondag een stok flink hard op haar oogkas gehad, bij het spelen met Brit. En ze heeft er erg hoofdpijn van. Gelukkig géén beschadiging van het oog, we zijn al bij de dokter geweest. Maar, ik dwaal af.

'Ik hoor niks.' zei ik.
'Ja maar mam jij bent ook doof.'

Nou, dóóf, nee hoor, een beetje hardhorend misschien. Maar wat Eline hoorde was het open knisperen van de bonendoppen. Als die gedopt zijn, draaien de droge hulsen langzaam open, en dat maakt een geluidje.

Schijnt. (Ik hoorde het niet.)







Jaja het was weer echt een maandag. Huis, tuin, was, dieren, klusjes, zoals zaden en tomaten bergen, en helpen met de omheining voor de koeien.

Die koeien, en alle dieren die we hebben, dat is ook zoiets. Die kwamen hier allemaal zo snel.

Goed en lang over nagedacht? Nou neu, niet elke keer.
Impulsief? Ja, een beetje wel. Soms.

Als ze er eenmaal zijn, dan verandert je leven voorgoed. Als je dieren hebt, dan verandert er iets van binnen. Je krijgt er verantwoording bij. Je moet voor ze zorgen. Ze zijn totaal van jou afhankelijk.







Dieren zijn een verrijking. Ze leren je veel, ook over jezelf. Ze leven instinctief en daar kan een mens veel van leren.

Instinctief, misschien wel beter dan impulsief. 😊


🐂🐄🐓🐤🐮🐶🐱




Zaterdag familiedag.

on zaterdag 27 oktober 2018






Zaterdag, en we starten lekker laat. Uitgebreid ontbijt en uitgebreid koffiedrinken.

Maar dan moet er nog wel wat tuinwerk gedaan worden. Wat mij opvalt aan de tomaten is dat de planten dit jaar zo lang fris en gezond blijven. Ook de buitentomaten. En de vruchten blijven maar komen, ook al worden ze buiten niet meer rijp, want daarvoor is het te koud.

Ik leg elke week de groene vruchten in de kas, en nog steeds rijpen ze mooi rood af. Ook de paprika's geven nog vruchten, hoewel de planten onder de witte vliegjes zitten. De planten plakken aan alle kanten.





En die frees, waar ik het gisteren over had, die is er natuurlijk ook nog niet. Voorlopig gebeurt het spitwerk nog gewoon met de spitvork, dus.

Maar wel gezellig hoor, er is altijd gezelschap op de tuin.







De meeste foto's in mijn mapjes zijn foto's van wolken. Echt, ik kan er uren naar kijken. Hier buiten heb je naar alle vier de windrichtingen soms van die schitterende panorama's, dat kan je in een foto eigenlijk helemaal niet goed laten zien, hoe mooi dat is.

En dan af en toe strakke V formaties van ganzen, die over komen gakken. Ze vliegen allemaal naar het zuidwesten. Zijn het overwinteraars?




Met de meiden, die hier logeerden, reden we vanmiddag naar Zwolle naar jarige broer Mark. Paul bleef thuis want tja, de dieren he?

Mark kreeg onder anderen drie boeken. En elk boek zegt dan weer vooral veel over de gever. Mooi vind ik dat. Géén van allen in de familie zijn wij echte roman-lezers, maar hebben het liefst boeken die ergens over gaan. 

Nou, Mark kan voorlopig wel even vooruit. Oost, West, en Groningen. 😊






Ik leende een ander boek van Mark. Ook van een van de 'verlichtte geesten' van de wereld. Het maakt mij nooit zoveel uit van welke profeet of goeroe of wetenschapper zo'n boek is, want uit al die boeken kun je wijsheid en kennis halen, voor in je dagelijkse leven.

Ik wens jou ook veel wijsheid toe, en een gezellig weekend!

Tot maandag. 🙋