Sit-in-sit-out.

Vandaag naar mijn moeder. Het was mijn beurt voor de boodschappen. Natuurlijk wil je dan wat extra gezondheid meenemen om de weerstand in topvorm te houden. Dus ik ging mijn voorraad Moeskers Moestuin waren eens langs.

Een flesje rauwe appelazijn voor gezonde darmen. Elke dag een paar lepels, door sla of soep of stamppot. En een flesje bramen-pruimensaus, gewoon, lekker, over de yoghurt. Verse eitjes, een bakje met van die lekkere dikke kievietsbonen, gaargekookt met veel kruiden, en ingevroren. Een potje bouillonpasta,  suikerbietstroop, een zakje 'gehakt' voor wortel-kaasburgers.

En natuurlijk verse bieten en verse uien. En aardbeientaart.

Ik schrijf het maar even allemaal op. Want dan weet mijn moeder straks ook nog wat nou ook alweer wat is. Haha want nergens staat een etiket op, bedacht ik me later.

Bij haar thuis hielden we een sit-in-sit-out.

Zij zat binnen en ik zat buiten.

'Hallo mam! Alles goed?'
 'Ja hoor ik vermaak me nog prima. En ik ben ook nog helemaal gezond. Wil je nog koffie?'

Zo gaat dan dan, nu. Gesprek op afstand, met een raam ertussen. Voorzichtig zijn is de boodschap. Vervelend? Och, je moet flexibel zijn, en een korrel humor helpt ook altijd. Het is maar voor tijdelijk.

Ook mocht ik nog een boodschap voor haar doen. Er moest een map met papieren naar Delfzijl worden gebracht. Vanwege medicijngebruik kan ze zelf nu niet rijden, en ik vond het wel een leuk uitstapje, even naar Delfzijl. En het kan allemaal, want Paul is nu toch elke dag thuis.

Delfzijl. Het topje van Nederland.

Net als in de meeste steden van Nederland was het overal uitgestorven. Het station ... doodstil. Nou geloof ik ook niet dat je op een doorsnee-niet-corona dag hier over de hoofden kunt lopen, hier in Delfzijl.

Mijn boodschap was zó gedaan, en ik wilde nog graag wat meer zien van het stadje. Ik zocht de zee. Maar ik kon hem eerst niet vinden. Er waren overal hekken, want Delfzijl wordt helemaal verbouwd.

Maar wacht, daar is een trap!

En ja, daar was het Eemshotel, prachtig gelegen, op palen, midden in de zee.

Alleen was de zee een beetje weg, want het was eb.

Ook de haven wilde ik graag zien. Eerst door het centrum, óók al uitgestorven natuurlijk. Heel verstandige mensen, die Delfzijlers. Zieltjers, noemen ze dat dacht ik in het Gronings.

Er was een flat met de naam Keerweerflat. Wat een prachtige naam! Echt zo'n Puck-van-de-Petteflat naam. En je ziet dan ook meteen vissersvrouwen voor je, van een lang lang geleden Delfzijl, die tegen hun vissers zeiden, als die voor verre reizen de zee op gingen ....

...... keer weer!! 

En daar, eindelijk, een poortje. Nou kom, op naar de haven!

Nu gaan we eindelijk wat leven in de brouwerij zien, dacht ik. Een haven, dat is toch altijd leven in de brouwerij? De handel gaat toch voor een deel gewoon door?

Maar in de haven van Delfzijl lag de handel stil. De drie grote kranen stonden roerloos. Ik heb mijn boterhammen opgegeten op het bankje, en ik heb er niet één zien bewegen, al die tijd.

Goed. Terug. Via Groningen, want ik ging Liek en Senne halen.

Daar was nog wel wat discussie over geweest bij ons thuis. De kinderen wilden graag een tijdje thuis komen. Even weg uit de stad. Paul vond dat niet goed. Ik wel. Dus, lang nagedacht, en tot een compromis gekomen. Ze mogen nu wél thuis komen, maar niet met het openbaar vervoer. Alleen met de auto. En wie geen auto heeft, die halen en brengen wij.

En omdat wij het erg druk hebben allebei, moeten ze minsten een dag of wat blijven. Niet zomaar een paar uurtjes. Want er geldt natuurlijk óók, hoe minder heen en weer gereis, hoe minder kans op heen-en-weer-gereis van het virus.

Toen ik van Delfzijl naar Groningen reed, kwam ik door een hele serie fantastisch mooie dorpjes. Prachtige kleine Groningse dorpjes, met mooie namen. Maar toch maar doorgereden. Tot ik een schitterend oud kerkje zag, en daar ben ik toch eventjes gestopt.

Het was het dorpje Tjamsweer.

Ook daar .... doodstil. Alleen de roeken in de bomen rondom de kerk krasten hun liedjes. Hoog boven de toren zweefde een kolonie meeuwen. Het was er adembenemend mooi.

De fundamenten van dit hervormde kerkje zijn uit de 11e eeuw. Wel is hij een paar keer opnieuw opgebouwd, en verbouwd. Maar je voelt de oudheid van zo'n plek. Bijna duizend jaar oud ...

Achter de kerk zag ik nog iets moois. Een huis met vier schoorstenen. Zou het een armenhuis zijn? Toen ik een foto nam, kwam net de eigenaar naar buiten. En ja hoor, het was het armenhuis van vroeger. Toen woonden hier vier grote gezinnen in.

Nu nog maar één. Eén man en zijn vrouw.

Nou, we zijn weer thuis. En er was nog tijd voor wat werk op de tuin. Ook bij ons ... stil, en mooi. Maar waar is het niet stil, in Nederland, en op de rest van de wereld?

Allemaal een beetje stiller. Maar niet bedrukt, hoop ik. Want het is ook lente. Overal bot vanalles uit, en wordt het groen. En onder de grond is het een drukte van belang, en alles drukt en duwt om tevoorschijn te komen.

Ik ben het veldje voor Bella's voer aan het voorbereiden. Eerst even al die enthousiaste wilde kruiden wegwerken, anders komen hier nooit van z'n leven voederbieten en uien!

Lente, dat is hoe dan ook goed nieuws.

Nog méér goed nieuws kregen we vanmorgen, van Bob uit Rotterdam. Hij stuurde een foto van vriendin Merel, die meewerkt aan een prachtig initiatief.


Gaaf! Hoe deRotterdamseZorg in no-time een matching methode opzet en uitvoert om ex-zorgmedewerkers te koppelen aan zorg-organisaties in Rotterdam, in de strijd tegen Corona. 

Mede mogelijk gemaakt vanuit de woonkamer op de Delfgauwstraat met Merel Melotte! Trots!

Goed gedaan Merel! En Bob geniet van je Lentebok, en ik zie dat de zon in Rotterdam potdrie ook heul mooi ondergaat! 😊🌞

Een zilveren matje.

Als ik mijn moeder vraag of ik wat extra's voor haar mee moet nemen, als ik deze week langskom voor de boodschappen, is ze gelukkig niet zo overdreven bescheiden om te zeggen .... nee hoor. Welnee. Mijn moeder zegt dan ... nou .... heb je misschien nog wat van die lekkere aardbeientaart? Die van laatst?

Haha en die heb ik natuurlijk niet meer, want dat is bij ons altijd zó op, dus ging ik die maken.

Paul ook weer blij. Ha fijn ga je taart bakken??

Nou, taart, dat is een groot woord. Er gaat namelijk haast geen suiker door. Robbert zou het aardbeibrood noemen. En zo noemen wij het nu dus ook.

De bodem maak ik van 750 gram gemalen rogge, een fikse scheut suikerbiet-stroop (150 gram suiker mag ook), snuf zout en eetlepel baksoda, een paar kleine eitjes, 250 gram boter, en nog wat zonnebloemolie tot het een goed mengbaar maar nog steeds vrij korrelig deeg is.

Ongeveer driekwart van dat deeg gaat over een bakplaat van 90 centimeter breed, op bakpapier. Uitspreiden en gladstrijken met een natte lepel.

Dan de vulling. Daarvoor nam ik twee doosjes aardbeien uit de vriezer. In de koelkast stond ook nog een half doosje, in totaal was dat ongeveer 2 kilo fruit. En daar heb ik een pot rabarber-munt-moes doorheen geschept, uit de voorraad. Wat erg goed past bij aardbei.

Als je géén aardbeien in de vriezer hebt, dan kun je natuurlijk elk ander soort fruit nemen. Kijk gewoon wat op je fruitschaal ligt. Appels en peren zijn prima. Met een snuif kaneel en wat citroen. En in plaats van rabarbermoes kun je ook een andere jam nemen. Zelfgemaakt of niet.

De aardbeien iets verwarmd in een bodem water, de rabarber erbij, en een zakje geleipoeder erdoor roeren. Goed roeren. Je weet wel zo'n poeder waar je ook jam mee maakt. Van Marmello. Daar wordt de vulling steviger van.

Verhoudingen?? Och, doe ik nooit moeilijk over. Voor één taartvulling, één zakje.

Dan gaat de vulling op de bodem, uitspreiden, en kruimel je het laatste beetje deeg nog erover heen. Dan in de oven, eerst even op 200 graden, en na een minuut of tien op 180. In totaal zo'n half uur bakken.

Je hebt nu, door het volkoren deeg, een zeer stevig soort taart, waar je zonder schuldgevoel van kan bunkeren! Alleen maar goeie ingrediënten!

Ik snij hem in 48 stukken, en ze gaan per 9 stuks in bakjes in de vriezer. Dat moet écht bij ons. Anders eten Paul en ik zo'n taart in no time op met z'n tweeën.

Nou mam, je ziet het! Hij is er weer, en deze week komt een deel naar jou toe! 😊😊

En dan. Het bakpapier.

Weggooien? Absoluut niet! Ik koop, sinds ik heb gelezen wat er allemaal voor rommel in goedkoop bakpapier zit (slik) tegenwoordig duurzaam bakpapier bij Hillie. Niet van die losse vellen, maar gewoon een rol.

Het is niet goedkoop, dat zeg ik eerlijk. Misschien denk je ... goh ... 2,94 voor een rol bakpapier?? Maar dat kan ik helemaal niet betalen. Let dan goed op de maten! Ik heb het uitgezocht, en bakpapier van Action bijvoorbeeld, kost 0,78 maar is maar 8 meter lang. En dit is 20 meter lang. Dus let op dat je wel goed vergelijkt.

En och .. het gaat hier om bakpapier. Hoe belangrijk is dat? Nou, ik denk als je véél bakt, en steeds maar weer een minuscule hoeveelheid van die p.f.a.s. plastics en chloor-deeltjes binnenkrijgt ... dat het echt de moeite waard is om es uit te rekenen of je misschien toch niet beter die duurzame versie kan kopen. Zonder chemicaliën.

En dit is ook nog heel stevig! Ik gebruik het wel 5 of 6 keer. Zelfs na zo'n nattige taart is het nog helemaal goed.

Kruimels eraf schudden, en klaar. Dus ik denk niet dat ik goedkoper uit ben met Action bakpapier, of welke goedkope variant dan ook. Dat kun je lang niet zo vaak hergebruiken.

(ps het merk heet 'If You Care' en het is online te koop, en dus ook in de winkel van onze buren 'De Zonnehorst', die ook een webshop hebben trouwens :)

Maar goed, we dwalen af, dat was even een een tussendoortje over bakpapier. 😄😄

(maar wat overigens ook geldt voor vele andere wegwerp-produkten)



🍀🍀🍀🍀🍀


Loop je nog even mee over de tuin? Niet dat het vandaag nou zo spectaculair is hoor. Haha, nee, eigenlijk is alles weer hetzelfde als gisteren. En eergisteren. Maar gewoon, even een frisse neus halen!

Het eerste wat je ziet is dat de kippen in de pas geplante kooltjes en sla zitten. Onee!! Denk je dan. Daar gaan de kooltjes! Maar grappig genoeg valt dat meestal mee. Kippen zijn echte carnivoren. Die hebben liever vlees dan groente, en eten hier de kevertjes en de slakjes op. Niet de kolen.

Dus, dit (hieronder) mag. Hoewel ik wel altijd een beetje oplet. Want je weet het nooit helemaal zeker, met kippen. Misschien zit er een vegetarische tussen.

Even alles water geven in de kas. Daar is het ook nog hetzelfde. Met de koude nachten groeit alles erg langzaam. De tomaten, die zo hoog mogelijk staan, staan te kwijnen.

Ik hoop dat ze overleven. En anders, opnieuw zaaien!

Buiten op de moestuin was iets mis gegaan. Mijn schuld. Ik had het hekje naar de moestuin (alwéér) open laten staan en Bella was (alwéér) in de moestuin geweest. Hoe stom kan je zijn he?

Ze heeft dit keer de hele rij pas geplante bietjes omgetrapt. Op de foto hieronder is het alweer hersteld, en heb ik opnieuw bietjes gezaaid. Maar ik zeg het toch maar even. Want tuinieren is héél vaak iets opnieuw doen. Ook als je géén koe hebt.

En daar moet je je niet druk over maken, dat is nou eenmaal zo.

Hierboven, een rij zomerworteltjes gezaaid. Ik kan niet wachten!

En dan lopen we een rondje met Brit, en gaan kijken bij de sla die we vorige week hebben helpen planten. je weet wel, die 10.000 plantjes. Die zijn nota bene al aangeslagen! Maar ik kan het niet laten zien want Giuseppe heeft ze zorgzaam ingepakt.

Ook vanwege de koude nachten.

Mooi was het vanmiddag. Zag je hem ook, die regenboog?

En die regen! Oh wat was die welkom! De bovenlaag is alweer zo droog! Toen ik terugliep, en omkeek, zag ik dat Bella aan het uiteinde van de regenboog liep. Een mooi symbool, want ze is echt  goud waard, onze Bella!

Ze klimt ook graag op de alpen. Die hier vooraan liggen. Wat natuurlijk logisch is, want koeien en alpen ... nou .....

Zo.

En we eindigen bij iets heel anders.

Want, hoe doen jullie dat? Mannen? Nu je niet naar de kapper kan? Paul is altijd heel erg gesteld op zijn korte coupe. Vanmorgen bekeek ik dat zo es. Van achteren.

'Ik geloof dat je een matje krijgt. Zal ik je haar maar even knippen?'

Paul keek naar mijn ponnie, die ik altijd zelf bij knip tussen kapperbezoeken door. En toen zei hij,

'Neu, hoeft nog niet. Ik wacht nog wel even.'

Ach ja, het kan ook nog wel even wachten. Het ziet er eigenlijk wel bijzonder uit, het zijn net van die zilveren golven. Een soort van gletcher.

En zo gaan bij ons de dagen voorbij. Mijn rug is bijna over. Vanwege continu smeren met arnica. Wat ik ook graag wil kweken maar aan het plantje is niet te komen.

We genieten van de kleine dingetjes. Zoals een bakkie koffie, een stukje taart, en de nieuwe handcreme van Editha.

Die Paul sinds kort ook ontdekt heeft en gretig gebruikt. Zodat hij alweer snel leeg zal zijn.

De Hema gered! ;-)

Het kwam eigenlijk door die mondkapjes. Ik gebruik daar gewoon 'onderbroeken-elastiek' voor, je weet wel, van dat brede, maar dat zit toch niet zo lekker. Achter je oren. Na een tijdje gaat dat irriteren. Dus, op zoek naar iets anders, kwam ik terecht bij de Hema.

Och .... en wat een treurnis daar. Eén verkoopster was er, en geen enkele klant. Tenminste niet in de tijd dat ik daar was. Goh, en de Hema heeft het al zo moeilijk. Net als veel andere winkels trouwens. Door alle online verkoop, en nu die klap van de crisis er bovenop, zijn de gezellige Hema's enzo straks misschien wel uit het straatbeeld verdwenen. 😥

Dus, wat te doen????






Niks nieuws kopen, was eigenlijk het plan voor dit voorjaar. Maar nú even niet. Want de Hema moet gered worden! Dus, ik deed ruig en kocht een grote stapel ondergoed (hard nodig) en twee hemdjes (totaal niet nodig).

Zo. De aandelen zullen nu wel weer als een raket omhoog schieten!

Ach. Aan de andere kant. Sommige veranderingen kun je gewoon niet tegenhouden. Dingen gaan zoals ze gaan, zoals mijn moeder altijd zegt.

Zo ook vandaag. Er was wat tegenslag, en er waren ook weer leuke dingen.

Tegenslag was mijn rug, die helemaal op slot zit. De laatste twee weken ben ik steeds aan het hoesten, en de spieren onder de ribben voelen daardoor inmiddels zwaar gekneusd. Daarbij opgeteld het werk van gisteren, met dat draaien steeds met die kratten, en hop, de rug zit op slot.

Terwijl ik wilde spitten. En zaaien. Nou, niet dus.

We hebben in plaats daarvan een mini-zadenruilbeurs gehouden, Editha en ik. In de tuin. Op een bank, netjes met ruim anderhalve meter tussen ons in. Ik had me er echt op verheugd. Weer even kletsen met een vriendin, in plaats van alleen maar met Paul. haha.

De koffiespullen en alles ging mee naar buiten. Het kon prima, op een beschut plekje. Oh ja en je ziet daar Bossie die aan de melk likt. Maar die heb ik weggegooid hoor. Anders denk je misschien .... wat een slons die Clarien!

En toen hebben we geruild. Wat de een niet heeft, heeft de ander weer wel. En dingen die we allebei niet hebben en graag willen, daar bestellen we samen een zakje van. Er zit toch altijd veel teveel zaad in zo'n zakje.

We hadden allebei ook een grote collectie met zelf gewonnen zaad. Dat is het leukst om te ruilen. Het kost jezelf niks om dat zaad te winnen in het najaar, en een ander is er in het voorjaar weer vreselijk blij mee.

Editha had ook twee boeken voor mij meegenomen. Dat is trouwens ook een leuk idee. Om een boekenruilbeurs te houden. Zelf heb ik ook heel wat boeken 'teveel' en toch wil ik een aantal daarvan  niet naar de Kringloop doen. Daar zijn die boeken me dan te dierbaar voor. Maar weggeven aan iemand die je kent, dat is natuurlijk wat anders.

Boeken, zaden, plantjes, kleding, maak er een ruilbeurs van! Straks, als het weer mag. Lekker met koffie en taart erbij! (Die wij dan weer niet hadden. Gewoon, vergeten)

Toen Editha weg was heb ik de zaden maar weer even gesorteerd.

Groentezaden apart, bloemenzaad apart. En hier onder zie je een stelletje, die ik op het weiland wil zaaien. Op de kale plekken, van het slepen. Ik hoop daardoor meer variatie te krijgen op het weiland. Er is daar ooit 100% raaigras ingezaaid, maar langzamerhand hoop ik er weer een bloeiende kruidenweide van te maken.

Niks doen kan ook. Dan krijg je uiteindelijk ook weer een kruidenweide. Maar dit gaat nét een beetje sneller! Rode klaver, lucerne, spurrie, esparette, allemaal gezonde kruiden, die de bodem verbeteren en stikstof binden. En de meesten kunnen héél goed tegen droogte, omdat ze meters diep wortelen.

Voor een koe is het prima voer. Je moet haar natuurlijk geen bakken vol van die kruiden geven. Maar als variatie op hooi en gras is het prima. Net als voor mensen. Kruiden altijd met mate, vanwege hogere doseringen van bepaalde stoffen.

Wat vandaag óók tegenzat, was dat ik ontdekte dat de katten kippeneieren opeten. Eén hen zat te broeden op 12 eieren, en die zijn stuk voor stuk onder haar vandaan geroofd. Alleen de doppen vond ik terug, léég dus, onder het leghokje.

Ik weet nog niet zéker of het de katten waren, maar wie zou het anders moeten zijn? Brit kan daar niet komen. En wilde roofdiertjes hebben we hier eigenlijk niet meer, sinds er drie katten lopen.

Nou. Een heel legsel weg. Maar goed opletten de komende dagen.

Vanmiddag was mijn rug iets beter, en ben ik aardappels gaan poten. Dat is niet zo'n zwaar werk, omdat ik daarvoor altijd de pieper-poter van overbuurman even leen. Daarmee maak je in een wip precies gelijke gaten. Zonder ver te bukken.

Het was de tweede serie aardappelen. De middel-vroege. Ze liggen al een paar weken in de kas, en hebben inmiddels stevige korte groene uitlopers. 

Op één bed van tien bij anderhalve meter komen zo'n zeventig aardappelen. In drie rijen. Tussen de rijen 50 centimeter, tussen de poters 40 centimeter. Ongeveer.
. 

Op een bed met een goede bodem haal je er dan zo'n 100 tot 150 kilo aardappels vanaf. Zo kun je berekenen hoeveel aardappels je wilt poten. Ik doe dit jaar maar drie bedden in plaats van zes. Omdat ik dat gedoe met die kevers zoveel werk vond. In plaats van aardappels, hoop ik dan volgend jaar wat extra kratten uien te hebben voor de voedselbank.

Na de dierenronde was het wel weer genoeg voor vandaag. Die rug die moet nog héél wat jaren mee, hopelijk, en daarom, midden in het hoogseizoen, nam ik een paar uur vrijaf!! Lekker met glas wijn  op de bank.

Want oja, het is ook nog weekend!

Het is zo bijzonder, van deze tijd, dat alle dagen ineens bijna hetzelfde zijn. Elke dag is vrijdag. Of maandag. Of zaterdag.

Nou, ik hoop voor je, dat je van je weekend kan genieten. En dat je je niet teveel zorgen maakt. Hoeft te maken. En ik wens je, hoe dan ook, een heel fijn weekend! Ga vooral zoveel mogelijk naar buiten! 😊