Bijna drie jaar geleden alweer, vonden we haar in het weiland.
Zomaar, een katje. Zo lief. Ze had een heel mooi prentje om haar bekje, alsof ze net gemorst had bij het eten, en daarom noemden we haar Bekje. Later werd dat Bekkie.
Brit was toen zelf ook pas een half jaar oud, maar was ineens de oudere wijzere ... een soort moeder werd Brit, voor Bekkie.
Bekkie was nog zó klein toen ze bij ons kwam, dat ze allerlei hondenmanieren heeft overgenomen van Brit. Zo komt ze aanrennen als je fluit, net als een hond. Nou ja, Brit de hond komt zelf niet aanrennen als je fluit, wegens nogal ongehoorzaam zijnd. Maar dat is weer een ander verhaal.
En Bekkie wast zich ook precies zoals Brit dat doet.
Bekkie heeft een heerlijk vrij leventje. Ze kan precies doen en laten wat ze wil, en gaan en staan waar ze wil.
Iedereen is gek op haar.
Ze kreeg zelfs een heel eigen luikje. Een eigen opgang. Dat heeft zelfs Brit niet.
Maar dat was wel even wennen. Ik denk dat het wel een maand of drie geduurd heeft voordat ze zomaar door dat luik heen wilde. Ze vond het doodeng, in het begin.
Tja .... en natúúrlijk ..... vroeg of laat krijg je dan ......
...... vroeg of laat heb je dan ineens een nest vol met van die wurmpjes. Allemaal katjes! Zomaar pardoes liggen die daar met z'n allen in een doos.
Dat was ook weer heel wat natuurlijk. Oh oh wat waren ze lief en schattig allemaal! En Bekkie, die ineens zomaar moeder was, en zelf amper haar moeder gekend heeft, zorgde zó goed voor haar wurmkes.
'Kom jongens! Mee naar buiten!!'
(Maar ook die kleintjes moesten even aan dat luikje wennen ....)
Maar goed.
Eén zo'n nestje is leuk. We wilden er nog wel één of twee katten bij. Dus we hielden er twee en de andere drie gingen naar elders.
Maar nu is het wel genoeg. Drie katten is genoeg op onze boerderij. En hoe graag ik het ook zou willen ... elk voorjaar zo'n nestje vol jonge katjes .... het gaat toch niet gebeuren.
Dus ...... zondagavond nog nietsvermoedend en spinnend op het toetsenbord ......
..... maar maandagochtend, in de geleende poezen-reistas van Hillie, ging ze op weg naar de dierenarts. Krabbend en bijtend, want Bekkie wil helemaal niet in een poezen-reistas. Na een uurtje of wat mocht ik haar ophalen. Een groggy kat. Gesteriliseerd en al.
En nu ... vandaag ..... al weer een beetje opgeknapt. Gelukkig. Ze wilde écht niet binnen blijven, wat eigenlijk wel moest, en we hebben haar toen maar naar buiten laten gaan.
Op de hooizolder, in haar oude mandje, heeft ze de hele dag liggen slapen. Vanmiddag kreeg ze nog een pijnstiller, en het ergste leed is alweer geleden. Ze eet en drinkt alweer en wandelt rond.
Maar jonge Bekkies komen er dus niet meer.
