 |
| azijn maken van de schillen |
Ik hoefde niks te doen. Niet te koken. Alleen maar tafel dekken en wat borrelhapjes maken.
En natuurlijk maakte ik appeltaart. Want dat hoort bij elke gelegenheid die zich voordoet, in de herfst. Verse appeltaart. Zolang er verse appels zijn.
En op zaterdagmiddag ....... arriveerden Pauls fietsmaten. Met hun partners. Ze fietsen al ruim tien jaar samen, het hele jaar door. Het allerliefst fietsen ze over joekels van bergen! En dat smeedt een band. Een hele sterke vriendschapsband is er ontstaan, want je fietst niet alleen samen. Maar je deelt ook elkaars lief en leed.
Daar kwamen ze dan, bepakt en bezakt met dozen en kratten en schalen en flessen. Iedereen had wat gekookt en meegebracht.
Het was erg leuk om te zien hoe iedereen z'n best deed in de keuken, om het meegebrachte gerecht zo mooi en lekker mogelijk op te dienen.
Ik mocht natuurlijk meekijken, en een pollepel hier en wat schalen daar en bordjes en kommetjes en bestek aangeven. En dingen opwarmen. En wat zo leuk is, is om dan echtparen gade te slaan, die samen aan het kokkerellen zijn.
Heel boeiend!! 😊😊
Geweldig om iedereen hier te zien. En bij te praten. Want een aantal van hun zie ik helaas nog maar zelden, sinds de verhuizing. En het is altijd weer véél te snel om natuurlijk, zo'n etentje.
Gelukkig bleven Nic en Ronald een nachtje slapen. En afwassen. En opruimen. Want zo zijn zij! Zondagochtend nog een lange tijd nagepraat en gewandeld en gelummeld en ook erg veel bonbons gegeten.
Maar toen reden ook zij het erf weer af, terug naar huis. En was het weer voorbij.
En werd het weer maandag, zoals elke week. Een maandag, met een héél klein flintertje zon ....
..... maar verder met winderig en grijs weer. Met natte plassen in de waterberging. Met veel op te ruimen en schoon te maken en te wassen .....
.... en met natuurlijk, zoals elke maandag, een bakkie doen met overbuurvrouw. Zij vraagt tegenwoordig elke maandag, heb je geen klusje? Want we mogen allebei graag wat met de handen doen onder de koffie.
Nou, de bonen zijn allemaal al gedopt. Maar er is nog een doos met gedroogde maiskolven. Het is de pofmais. Voor popcorn dus. De korrels van pofmais zijn heel fijn en héél hard en je krijgt ze haast niet van de kolf gepeuterd. Dus, dat deden we. Peuteren.
Als je eenmaal een beginnetje hebt, met een lepeltje of mesje (buurvrouw deed het met haar nagel, maar die van mij breken dan af) dan kun je de andere korrels er vrij makkelijk zijwaarts vanaf duwen.
Na afloop ligt je hele kamer vol korrels, want ze springen alle kanten op. Buurvrouw had mais in de koffie en ik in mijn stuk appeltaart. Dan mag je nog blij zijn als je dat op tijd merkt, want je kan makkelijk een kies breken op die harde mais.
Het zijn net steentjes. Wel heel mooi.
En daarna slipte de maandag ook weer snel voorbij.
Ik werd nog gebeld of ik even kon aanschuiven bij een overleg, met Jan V. en Jan D. van onze vereniging, en Joop van Staatsbosbeheer. Vanmiddag. Dat was een heel interessant overleg!
We zochten naar een plek in of langs het Zwarte Dennenbos, om daar wilde bloemen te zaaien als voer voor Patrijzen en voor Kwartels. Die vogels worden zeldzamer, en we willen ze graag terugzien. Dus ..... is er een geschikte plek voor ze? Het zou mooi zijn als er ook hooilanden, en wilde granen in de buurt zijn, en nog meer ruig terrein.
Het lijkt erop dat er een geschikt veldje is.
Waar dat veldje precies is? En of het echt doorgaat? En of er misschien nog meer van dit soort terreinen komen, met prachtige wilde natuur, vogels, insecten en veel verschillenden inheemse bloemen?
We doen ons best. Wordt vervolgd, dus! 😉
