Allerlaatste ronde.

Loop je nog even mee? 

Nog één keer, een laatste rondje door ons huis en over het erf? Ook al is het nu wat kaaltjes en somber misschien, zo midden in de winter, met een zware grijze wolkenlucht boven Punthorst. En lucht waar af en toe zelfs wat sneeuw uit dwarrelt.

Hier en daar zijn nog wat restanten van de kerstdagen. Er hangt nog een vergeten krans aan de voordeur. Het is dan ook een deur die nooit gebruikt wordt. Iedereen loopt hier altijd 'achterom'. We hebben niet eens een fatsoenlijke bel aan die deur. Haha, en ik zie hier op de foto dat het gras zelfs alweer over het stoepje groeit! 

En binnen .... tjonge ... ik had eigenlijk geen bezoek verwacht vandaag. Ik ben weer eens aan de 'grote schoonmaak'. Zoals altijd de eerste week van januari. Pas op dat je niet struikelt over de sop emmer en de trap en de slang van de stofzuiger.

Niet dat ik nou zo'n enorme poetser ben. Helemaal niet zelfs. Eéns per jaar een grote beurt, en de rest van het jaar kan het met de Franse slag!  

Loop maar door, naar de keuken. Even zitten, voor een bakkie. 

Ondertussen snij ik alvast een paar kleine pompoenen in schijven, om te roosteren voor bij het avondeten. Achter op het fornuis staat een mais-roggebrood deeg, onder een theedoek. Als de pompoen de oven in gaat wordt het daar lekker warm, en kan het deeg mooi rijzen. 

    

Ook op de vensterbank, in het winterzonnetje, staat een tweede brooddeeg te rijzen. Zodra de pompoenschijven mooi knapperig geroosterd zijn gaat dat de oven uit, en gaan de twee broden erin.  

Dit boerderijtje is al ruim een eeuw oud. In die tijd waren er geen airco's en was de boerin zuinig met haar kachelhout. De woonkant van ons huis staat daarom precies op het zuiden. Zo schijnt in de winter, als de bomen kaal zijn, het zonnetje de héle dag onze kamer in. We zien hem opgaan, een mooie boog maken, en ook weer ondergaan.

En in de zomer als het heet is dan houdt de lindeboom voor ons huis de ergste hitte tegen. Heel slim bedacht van die allereerste boer, die dit huis zo liet bouwen.

 

Kom, we lopen verder. De gang in. 

Ons boerderijtje is maar klein. Beneden is de woonkamer, een keuken, hal, onze slaapkamer, badkamer, wc, bijkeuken en provisiekast. En boven nog twee kleine kamertjes en een bergzoldertje. Waar je alleen in het midden rechtop kan staan.

Die zolder is vooral mijn terrein. Ik heb daar al mijn droogwaar liggen. Alle zaden, bonen, het graan, gedroogde kruiden, en ook nog twee werkplekken. Eén voor 'echt' werk, en een voor een beetje 'chillen'. 

In de winter, als het te koud en te nat is om de was buiten te drogen hangen hier ook wat wasjes. Tegenwoordig ook met luiers en slabbetjes. Tussen al mijn rommetjes zijn er ook nog een stuk of wat bedden, en ledikantjes, op dit zoldertje. 

Ook nog ruimte voor al onze logés dus. Echt een mega handig zoldertje is het!

Kijk en hieronder, langs de trap en aan de deuren, hangen tassen vol kruiden en zaden. Paul zegt altijd, nou hebben we zó'n kleine zolder maar wát een rommel kun jij daar kwijt. 

Klopt! 😄

En onder een van de dakramen liggen al de zaden klaar die ik volgende week ga voorzaaien. Tomaten, pepers, erwten, capucijners, tuinbonen, en nog het één en ander. 

Heb je wel eens last van de 'januari-blues'? .... daar is géén betere remedie tegen dan lekker alvast weer te gaan zaaien! 🌱🌱🌱

En dan naar beneden. Via de bijkeuken naar buiten. En we treffen het, alle drie de dieren zijn daar net bij elkaar. Bossie en Bekkie hebben hier hun vaste stekkie, en Brit is daar ook toevallig. Die stond te wachten tot ik naar buiten ging. 

Nou, kom op, warme jas aan, en de kou in!

Eerst maar even het erf over. Daar is altijd wel wat te doen en op te ruimen. Ook vandaag. Ik moest de kratten met pompoenen in de koelcel brengen. Die koelcel koelt nu niet maar verwarmt een klein beetje. Zodat het daar ongeveer 6 graden blijft. 

En omdat de pompoenen in een onverwarmde schuur staan heb ik al die kratten ook maar naar de koelcel gesleept. Want die mogen niet bevriezen.

En ook meteen even bij de bijen kijken. Of er geen stormschade is.

Nee, er is daar gelukkig geen stormschade. Wel liggen er elke dag een hoop dode bijtjes buiten voor de kasten. Dat zijn de zomerbijtjes. Die sterven in de winter en worden dan door de winterbijen naar buiten gesleept. Want bijen zijn heel netjes op hun huis. Alles wat ze niet binnen willen, slepen ze naar buiten. Ook dus de zomer-bijtjes-lijkjes ... 

Bijen zijn veel ijveriger poetsers dan ik!

Achter de bijenkasten is de frambozenhaag en daar achter stroomt de Beentjesgraven. Ik hou erg veel van die sloot. Water is altijd mooi, elk seizoen. Het is altijd in beweging en altijd anders. 

De schuren? Nou, alleen even naar de tuinschuur dan, die is het dichtst bij de sloot. Daar staat ook een deel van de voedselvoorraad. In twee vriezers zitten al onze zomergroenten. Veilig en vers opgeborgen. Daarnaast staat een batterij, een soort generator voor mocht de stroom eens uitvallen. 

En daar weer achter, in de rekken, daar staat ook van alles. Zoals de bijenspullen. En glazen potten en flessen. En ook wel zes dozen met weckpotten, van toen ik nog fanatiek aan het wecken was, de eerste jaren dat we hier woonden. Een prachtig gezicht was dat, al die gevulde weckflessen op rijen.

Nu weck ik niet meer. Ik vond het eigenlijk best jammer om al die gezonde kost zo vers van het land, zo lang en zo gaar te moeten 'dood'koken. En we vonden het ook niet erg lekker, die over-gare groenten.  

Maar ik doe de weckpotten niet weg. Wie weet komen ze ooit nog van pas! 

En dan de kas. 

Ondanks flink wat nachtvorst de laatste dagen is de kasbodem nog steeds groen. De plantjes zijn nog levendig en nog niet bevroren. Elke dag halen we een handje groen, een mengsel van rucola, mosterd, raapsteel en spinazie.

En aan de andere kant, links van het middenpad, heb ik niks gezaaid, maar daar komt nu spontaan winterpostelein op. Dat is een heel makkelijk en lekker gewas, en kun je de hele winter van oogsten. Behalve bij strenge langdurige vorst.  

Maar zeg nou zelf .... wanneer hebben we nou nog langdurige strenge vorst?

En direct achter de kas is het kippenhok. Laten we meteen even kijken of er eieren zijn. Gisteren heb ik niet gekeken want de kippen leggen nu in de winter toch niet meer elke dag een ei. Om een eitje te kunnen leggen hebben ze aardig wat uren daglicht nodig. 

Kijk, vandaag zijn er toch nog drie eitjes, oogst van twee dagen. Het is best bijzonder dat ze nog af en toe leggen. Waarschijnlijk is dat omdat ze nog elke dag een paar uur buiten zijn, insecten en kruidjes eten, en dus ook nog een paar uur daglicht krijgen. 

Die witte eieren dat zijn trouwens nep eieren. Kippen leggen altijd graag een ei waar er al meerdere liggen, vandaar dat ik zo her en der een 'nepper' neerleg.

Als ik ze tegenkom rennen ze me tegemoet. Dat is vooral omdat ze dan een handje graan krijgen. Want de liefde van de kip gaat door de maag!

De haan laat altijd éérst de dames eten. Pas als die flink wat gehad hebben komt hij heel bescheiden zijn eigen kleine portie halen. De lekkerste hapjes zijn dan al op. Echt een top-haantje is het, hij zorgt goed voor zijn mini-harem.

En tja .. dan is nu het laatste rondje toch écht afgelopen. In de verte zie je nog de moestuin. Maar daar is niet veel te zien. Die rust nu onder een dikke winterdeken. 

Brit en ik lopen door naar achteren. Eérst gaan we de kerstboom planten in het bos. En daarna ga ik nog een paar kruiwagens compost halen, achter bij de stuw. En kijken of het geitenhok de storm overleeft heeft.

Dus ... tijd om jullie gedag te zeggen. 😪

Wat me best moeilijk valt. Na elf jaar bloggen is het heel vreemd om ineens niet meer 's avonds een uurtje te zitten tikken achter de laptop. Om niet meer steeds overdag bij elk mooi plaatje te denken, snél een foto maken, voor op het blog!

Maar zoals ik boven ook al zei, ik blijf wél schrijven. Voorlopig op de website van Prachtlint, www.prachtlintstaphorst.nl  En wie weet, in de toekomst nog wel eens op een nieuw blog. Met weer ander accenten. 

Een blog over ons boerderijtje aan het water. En over hoe het verder ging. 

Wie weet.

Mocht je nog vragen hebben of nog graag iets willen delen, stuur dan een berichtje naar Clariencornelisse@gmail.com.

Voor nu, allemaal heel erg dank voor het meelezen, voor je interesse, voor je reacties en mailtjes, en gewoon, voor het feit dat we een tijd samen hebben opgelopen. Voor sommige bloglezers was dat zelfs jarenlang .... 

Nu splitsen onze wegen zich, maar wie weet ... komen we elkaar in de toekomst wel weer eens tegen! 

Dank! Het ga je goed!