En dat was dan even een teken van leven van Moeskers Moestuin!
Hopelijk hebben we de oogst binnenkort 'onder dak' en dan krijg je een impressie te zien van wat we zoal in schuren, op zolder, in de vriezer, en overal hangend, staand en liggend in zakken en manden hebben opgeslagen.
Maar ik heb nog even tijd nodig! 😊
Ik ben hier op het blog niet heel erg scheutig met foto's van Wolfje. Want stel ... dat hij het later maar niks vindt, dat oma steeds online met hem zat te pronken. Dat zou best kunnen. Vandaar dat ik daar als trotse oma toch een beetje zuinig mee ben.
Het liefst wil je natuurlijk tientallen plaatjes laten zien, van zo'n verschrikkelijk lief knoedeltje van een kereltje.
Zo'n piepklein ontroerend hoopje mens is het nog. Maar toch ook al vreselijk hard gegroeid. In vijf weken van ruim vijf pond naar bijna negen pond! Kijk, en hij leest al boeken ook!
Terug in de trein, werd het alweer mistig op de velden en ook ineens zo vroeg alweer donker. Ik had een boek mee, maar heb de hele tijd alleen maar een beetje naar de koeien in de mist zitten staren. Je zág het gewoon herfst worden.
Het was een meevallertje want ik dacht dat de zoete mais dit jaar was mislukt. Maar ik haalde er nog wel tachtig goeie kolven uit. Dus dat was even een extra klus, gisteren.
In dezelfde middag heb ik de mais vervolgens gestript, geblancheerd, laten afkoelen, de korrels eraf gesneden, en verpakt in pondszakken. Die gingen de vriezer in. Het was echt even dóórbuffelen maar we hebben nu ineens bijna tien kilo van die heerlijke zoete verse mais op voorraad.
En dan natuurlijk nog de troep opruimen.
Behalve oogsten en boerderij-en is er nog meer nieuws. Want, afgelopen vrijdag zaten wij als splinternieuw bestuur in de keurige ontvangstruimte, bij de notaris, om de oprichtingsacte van Stichting Prachtlint Staphorst te ondertekenen.
Monica, links, heeft ooit het idee geopperd om hier in Staphorst een Prachtlint te starten. Net als in de Alblasserwaard en de Krimpenerwaard, waar ook al een prachtlint is. En later bood ze aan om mee te doen in het bestuur. En toen ik Lien vroeg als derde lid, in het oprichtingsbestuur, wilde die gelukkig ook. Heel fijn, een jong iemand erbij! En toen waren we met drie, en dat is voldoende!
Dus, we zijn een Stichting!
Ja, en nu?
Dus ...
..... het blog gaat even op de pauze stand. Voor de éérste keer, na bijna tien jaar. Niet zo lang hoor. Gewoon, even.
Lekker, de herfst in. Lang wandelen in de mistige ochtenden. De laatste oogsten binnen halen. Projecten starten met het Prachtlint team. Kleinkind knuffelen, en de familie veel zien. Tuinen winterklaar maken.
En heerlijk, even een tijdje offline.
Genieten van de knusse herfstdagen. Jullie ook? Tot heel snel ziens!
Nou, daar gingen we weer vanochtend. Eérst zo'n strook een beetje losharken, dan héél zorgvuldig het zaad, vermengd met ruim wit zand, gelijkmatig 'sprenkelen' over de hele strook, en dan nog wat in harken.
En nu maar wachten op de kleurenpracht .... komend voorjaar. Tatyana had vanochtend alvast voor ons wat kleurige bloemen geplukt, in de huidige tuin van de Oekraïners. Want de moestuin die wij hier voor hun aanlegden hebben de bewoners nu volledig in eigen beheer. Wat ook precies de bedoeling was!
Zuurdesem maken is vrij simpel. Op dag 1 roer je een paar eetlepels volkoren meel (liefst vers gemalen rogge, maar alle soorten kan) met wat water tot een dik papje. Staan laten op een warme plek, met een doekje erop. Op dag drie vul je dat aan met weer een paar lepels meel en water, weer roeren en laten rijzen, en op dag vijf idem dito.
Met wat geluk heb je nu een goed werkend zuurdesem. Er zitten luchtbelletjes in het mengsel, en het verdubbelt steeds in volume een paar uur na de toevoeging. Op dag zes heb ik een beslagkom gevuld met 500 gram volkoren meel en een halve liter lauw water, en daar ging alle zuurdesem bij. Roeren.
Van die mix deed ik een paar lepels in het kleine potje, bedoeld als nieuwe starter, en de rest zette ik een nacht te rijzen. De volgende ochtend deed ik daar nog 200 gram meel bij, waar een eetlepel zout doorheen was geroerd. Dat goed mengen en dan weer een paar uur laten rijzen.
En dan die bol gerezen brooddeeg voorzichtig in een hete voorverwarmde gietijzeren pan overdoen, en in een gloeiend hete oven (220 tot 240 graden) 40 minuten laten bakken. Dan krijg je zoiets:
Het rijst niet zo hoog als de luchtige broden die je van de bakker kent, die met gist en deels met witte bloem worden gebakken. En je moet misschien ook even aan de smaak wennen. Die is licht zuur. Ik vind het héérlijk.
Paul niet zo. Haha en die eet dus gewoon lekker vers en 'hoog gerezen' brood van de bakker!
En de azijn. Ik had véél te weinig dit jaar. Het is allang allemaal op en voor komend jaar moet ik dus veel meer maken. Van een buurvrouw had ik wat appels gekregen, en onder onze bomen liggen ook steeds wat valappels. Genoeg voor héél wat appelazijn.
Twee grote potten met in beide 5 liter water. En daar plonsden de appelschijven in. En toen goot ik er suikersiroop bij. Twee kilo suiker opgelost in twee liter water, verdelen over de twee potten. Dat is in totaal 1 kilo suiker per zes liter water. Dat is in mijn ervaring genoeg suiker om sterke zure azijn te maken.
 |
| de gelige kleur van de siroop komt omdat ik biologische suiker gebruik |
Zet alles dan op de warmste plek in je huis. Bij ons is dat op zolder. Doekje erop en eventueel een schotel om de appel onder water te houden. Na een week of wat als het kritzuur is kun je het zeven door een doek, en nog een paar weken laten staan. Dan nogmaals zeven, en bewaren in afgesloten flessen.
Afgelopen woensdag was ik een half uurtje te gast in hun vergadering. Als kennismaking, en natuurlijk om te kijken of er in Rouveen geen projecten zijn waar wel wat groen en biodiversiteit omheen bedacht kan worden.
Nou, de eerste gezamenlijke acties zijn besproken en ingepland! Zo zal de dorpsraad aanwezig zijn bij onze volgende 'boomplantdag', in oktober of november. En meer. Leuke mensen ook, trouwens!
En hoe dit contact tot stand kwam? Nou, dat was weer eens puur toeval. Toen wij afgelopen zomer op een event in Rouveen stonden, kwam echtpaar Van Veen langs onze kraam en we raakten aan de praat.
Johan vertelde toen dat hij lid van de dorpsraad van Rouveen was geworden. Wow. Leuk! En er was heel wat gaande in Rouveen, vertelde hij. Dus, een afspraak met Prachtlint was toen snel gemaakt.
En zo zijn de eerste vergaderingen en activiteiten van Prachtlint inmiddels weer begonnen. De zomerstop is voorbij. Ik ben benieuwd aan welke groene projecten we allemaal mee kunnen en mogen doen het komende jaar!
Thuis zijn er ook elke dag groene projecten. Dat gaat nog wel even door.
Een deel van de mais is geoogst en gestript, en ligt nu te drogen.
Dus gaat dat meestal naar de kippen. Die daar dan weer heel blij mee zijn.
Het was gewoon, allerlei rauwe groenten, gewassen, en in kleine stukjes, op azijn met honing zetten. Dus een soort van zoetzuur, maar dan alles gewoon rauw. Het schijnt in Griekenland (of was het Italië??) een heel bekend bijgerechtje te zijn wat bij de warme maaltijden in een schaaltje op tafel komt.
Dus ik nam van de week van alles waar ik die dag mee van de tuin kwam, een beetje. Een handvol wortelen, kleine bloemkool, wat groene paprikaatjes, uien, bonen, courgettes, peper, en kruiden. Zo doen ze dat dus in Griekenland ook. Gewoon, gebruiken wat je hebt. Restjes uit je koelvak, of waar je die dag mee van je tuin komt.
Het moeten wel harde groenten zijn. Geen tomaat ofzo.
En toen twee 2-liter potten schoongemaakt, en onderin ging eerst een paar gekneusde knoflooktenen, zaadjes van mosterd, dille, koriander en maggi, wat stukken peper, theelepel kruidenzout, en wat verse basilicum en salie.
Daarop de klein gesneden groenten. De pot zo vol mogelijk duwen. En dan het mengsel van azijn en honing erop. Ik had 2 liter appelazijn verwarmd tot 45 graden en daarin een halve pot honing opgelost. Dat is dus eigenlijk nog praktisch rauw. En dat goot ik in de potten, tot aan het randje. Deksels er stevig op, en in de koelkast.
Hoe lang het houdbaar is weet ik niet. Dat gaan we dus zien. Je moet het een paar dagen laten staan voor je het eet maar wij aten het al vanaf dag twee. Elke dag een klein schaaltje, naast onze borden. Lekker fris en knapperig.
En de andere potten die je hieronder ziet, dat is ingemaakte komkommer.
Dat zijn reepjes komkommer waar de zaadlijsten uit zijn gesneden, op 4 delen azijn met 1 deel suiker, en ook weer met die kruiden en zaden onderin. Hier heb ik de azijn met suiker eerst wél laten koken, dus dat is langer houdbaar.
Verder is het deze week ook alvast het een en ander opruimen, voor de herfst. Alles is zo snel gegroeid. Het paadje om de kas heen, met die leuke klinkers, is niet meer terug te vinden. Staat vol onkruid. En met potten met half dood spul erin.
Dus dat nam ik gisteren onder handen.
Het stopt nooit. Je bent nooit met al het werk klaar, op een boerderij. Daar moet je tegen kunnen. Ik kan er nog steeds niet zo goed tegen. Ik zou zo graag alles es één keer, tegelijk, allemaal helemaal 'in orde' willen hebben.
Alles tegelijk. En dat gaat hem gewoon niet worden. Never.
Dus moet je jezelf uiteindelijk wel aanpassen. Wat dat betreft is het buitenleven voor een controlfreak een hele heilzame plek.
Tot slot nog een filmpje. Voor de liefhebbers.
Ik zocht de bijtjes.
In de zonneschijn zie je er zelfs nog wat zilver in ..... zó mooi. En er staan velden van vol, dus ik nam er een paar mee, naar huis. Want als mens wil je dat dan weer hebben.
En de wilgenroosjes zijn alweer uitgebloeid en gaan pluizen. Elk jaar als ik dat zie denk ik ..... zou je hier geen draad van kunnen spinnen? Net als bij katoen? Het lijkt toch net op de katoenbollen uit de subtropen?
Zou je écht geen t-shirts kunnen maken van ons eigen wilgenroosje? Kijk een hoe mooi zacht en sterk het is. En hoe mooi pluizig. Het lijken net wolken!
Het veenpluis is ook zo'n plant met van die wollebollen. Die staat hier ook veel. Alleen zie ik die witte pluizen nu nog niet. Die komen denk ik nog.
Lijsterbessen zijn ook overal. Ook daar nemen we een takje van mee. Later als ze wat meer afgerijpt zijn gebruik ik ze voor jam. Samen met een paar zoete appels. Het geeft een lekkere wat bitterzoete jam.
Omdat dit jaar de koelcel vanaf november uit gaat, moest ik wat anders verzinnen met de bieten. Een deel heb ik al geblancheerd. Een ander deel ging deze week in 'gehakt' voor bietenburgers. (hetzelfde geldt overigens voor de wortels)
Dat gehakt maak ik met grofweg twéé kwart aan groenten (bieten en ui), één kwart meel of graanvlokken, en één kwart kaas en/of yoghurt. Verder nog eieren erbij, ongeveer 2 eieren per pond 'gehakt', en (verse) kruiden, knoflook, zout en peper naar smaak.
Oja, ook kerrie! Véél kerrie!
Dan kneden, en burgers van maken. Ik heb ze per twee stuks in een stukje bakpapier verpakt, en ingevroren.
Ook afgekoeld smaken ze prima als snack of lunch.
Nou. Wat nog meer?
Dus toch maar even in het droogapparaat. Dat is overigens ook zonne-energie, want we zetten tegenwoordig apparaten vooral aan als buiten de zon schijnt.
Na een paar uur drogen in de droger kregen de pruimen een leerachtig buitenkantje, en dan kunnen ze verder weer gewoon buiten in zon en wind drogen. Dan zijn ze namelijk afgesloten voor schimmels.
En ook eindelijk vandaag weer eens zelf brood gebakken. Van mais, rogge en tarwe. Onze eigen verbouwde huismix!
.jpeg)
.JPG)
