Burenhulp.

Een trekker is eigenlijk een supersimpel ding. Er zitten assen aan, voor en achter. Die kunnen met loeikracht iets optillen, heen en weer bewegen, trekken, en draaien. En dat is het geloof ik. 

En door steeds een ander apparaat voor of achter zo'n trekker te koppelen kun je er ALLES mee. Maaien, schudden, eggen, ploegen, zaaien, loodzware vrachten trekken, het weiland beregenen. Mest verspreiden, houtblokken kloven, en nog honderd andere dingen. 

Wij doen dat werk hier meest gewoon met de handen, met een spitvork, met gieters, met schoffel en hark, met de zitmaaier, met de bijl of de knipper. Maarrrrrrrr .... we hebben een hele fijne overbuurman. En aan hem had ik gevraagd of hij met de trekker ons weiland wilde maaien. 

Ja hoor. Wilde hij wel. 

 

Hierboven zie je die as. Die gele stang die achter uit de trekker steekt. Die as draait rond en laat vervolgens twee grote vlijmscherpe maaischijven draaien, zodat een brede strook gras in één keer wordt afgesneden. 

Het wordt echt strak bij de grond afgemaaid. Een indrukwekkend gezicht, als je daar achteraan loopt. Het hoge gras met de rode pluimen ligt ineens in lange kleurige rijen op de grond. Alles ruikt heerlijk naar bedwelmende kruiden.

Een groot deel van ons weiland wordt niet gemaaid. daar mag het gras en de kruiden blijven staan. Voor vogels, konijnen, insecten, kleine zoogdiertjes. Er is heel veel leven in dat gras.

En ook een groot rond gras-eiland bleef staan rondom de geiten. Die overigens geen spier bang waren voor de trekker. Ze deden gewoon wat ze altijd doen. Beetje grazen, beetje spelen.

Ik was zoals bijna aldoor in mei aan het wieden en at tussendoor de eerste aardbeien. We hebben niet veel dit jaar. Genoeg om de zomer mee door te komen, maar te weinig om zoals vorig jaar de twee grote laden van de vriezer mee te vullen. Ik heb te weinig tijd gehad om het aardbeienvak goed te verzorgen. Je kunt nou eenmaal niet alles, elk jaar.

Zeker als je géén trekker hebt.😅

Ook met gieten ben ik al begonnen. Meestal wacht ik daar zo lang mogelijk mee. Maar zoals ik gister al zei, de mais komt niet goed op. En dat blijkt te komen doordat een deel van de mais niet ontkiemt in de droge toplaag.

Dus, vanmiddag zijn al die rijen meerdere keren begoten. De sloot is vlakbij, maar je moet wel elke keer met de gieters over het stroomdraad heen klimmen. Daar moeten we nog wat op verzinnen. Een trapje ofzo. En dan ook meteen een mooi steigertje maken in de wal, om makkelijker water te kunnen scheppen. 

Allemaal van die 'komt-nog' dingen. 

Maar goed, het zit er weer op. Morgen nog een tweede keer en dan hopen dat het net genoeg is voor de kieming. Daarna hoeft het niet meer. Dan redt die mais zich wel.

Ondertussen kwam buurman vandaag ook alweer langs. Om het hooi te schudden. Had ik niet om gevraagd. Doet hij gewoon. De hele week nog.

 

Burenhulp, heet dat.

🚜🚜🚜

Met z'n drieën in bed.

Alles staat een beetje te kleumen op de tuin. Je zou de mais moeten zien. De nieuwe aanplant komt maar mondjesmaat op, en de grotere planten staan te bibberen ... ze willen nog niet écht doorzetten. Boontjes? Blijven lekker nog onder de grond.

Het komt door de koele nachten. Die houden het tempo laag. En, nou ja, het is ook pas mei, natuurlijk. 

Alleen de capucijners en erwten schieten als malloten de lucht in. Die geven geen bal om kou. Ze zijn prachtig met die paarse bloemetjes.

Ons weekend bestond zoals gewoonlijk uit een aaneenschakeling van dingetjes. Klusjes en taakjes. En tussendoor lekkere maaltijden en 's avonds ook nog een rustig uurtje met een boek. 

Elke dag als ik naar achteren loop kom ik langs een rij potten met bessenstekken. En die roepen dan .... HELLEP (als ze mij zien) want ze staan véél te krap in de potten. 

In de winter snoei ik de bessenstruiken en snij dan altijd meteen tientallen stekken. Die zet ik weg in potten. Klaar. Zó gepiept. En dan, maandenlang staan die potten daar te staan. Maar in mei ..... dan zijn al die stekken helemaal uitgelopen .... en moeten ze écht worden opgepot. Terwijl je dan ook nét al het andere mei-werk hebt. Ja daar denk je in de winter niet aan. 

Maar daar was dit Pinksterweekend gelukkig wat tijd voor. Vijftig bessenstekken zijn uitgeplant in vijftig potten. Om weer weg te geven. En ook voor een 'eetbare haag' die ik langs het weiland wil aanleggen. Van zwarte en rode bessen, doornloze braam, wilde appel en frambozen. 

 

Die hele hoek in één pats weer opgeruimd. Beide kanten. En geen geroep meer van HELP en geen schuldgevoel meer als ik hier langs loop.

Zoals vandaag, op weg naar de geiten op het weiland. 

  

Daar was ik vanmiddag bezig. De hele omheining van de geiten is aangepast, want morgen wordt het weiland gemaaid. We gaan hooien, want geiten hebben behalve vers gras ook hooi nodig. 

Het was nogal een ramp, die omheining veranderen. Want de geiten sprongen steeds nét als ik het bijna af had door het laatste stukje de omheining weer uit. En wilden dan niet terug want béééééééééééh .... heel eng stroomdraad!! Daar durven we niet laaaaaangs!

Wat een gedoe weer. Ik dacht het in een uurtje te doen maar de hele middag ging ermee weg. En het is nog steeds niet helemaal goed. Het gras is ook zo hoog dat je de paaltjes haast niet zien. 

Ik moet morgen maar met Hendrik op de trekker meerijden om te laten zien waar hij wél en waar hij niet kan maaien. 

Er zijn al wel bloemen. Maar nog niet heel veel. Mijn nieuwe bijenvolkje heb ik maar wat suikerwater gegeven. Ik wilde eigenlijk niet gaan bijvoeren, maar ze staan hier nét en moeten alles nog uitvinden. Dus toch maar even op weg helpen. 

Hopelijk wordt het snel een groot en sterk volk dat voor z'n eigen voer en wintervoorraad kan zorgen.

En kijk Paul nou! Die was ook druk joh!

Hij heeft dit weekend de zonnepanelen schoongeboend, en alle goten ook, en ramen schoongemaakt en al het spinrag en vuil van houtwerk weggehaald.

Weer es wat anders dan wielrennen. En veiliger ook. Sleutelbeen-vriendelijker.😂

Ja hoor en lezen doen we ook. s Avonds. Ik heb een heel 'afbouw-repertoire' 's avonds, van intensief werk, naar steeds rustiger. Eerst, na het eten, is er altijd nog wel iets buiten te doen. Meestal opruimen. Dan naar binnen, met een grote mok kruidenthee met lepeltje honing, en even achter de laptop. Een stukje voor Prachtlint schrijven, of een blogje typen ofzo.

En daarna is het lezen geblazen. Met een zacht muziekje. Paul zit met koptelefoon voor de buis. Hieronder zie je het boek dat Lien van 't weekend hier heeft laten liggen. Dat wou ik nu maar eens proberen. Geen idee of het wat voor mij is. Het gaat vast niet over pionieren of de natuur.

   

En dan denk je dus rustig te gaan slapen, maar dat was helaas afgelopen nacht niet het geval. De deur van de slaapkamer stond op een kier en in het holst van de nacht kwam Bekkie binnen met een vette muis. Die ze losliet onder ons bed. En toen had ze geen zin meer om hem te vangen. 

Exit Bekkie.

De muis kroop toen maar in ons matras. Waardoor wij zéér onrustig sliepen. Want met z'n drieën in bed is er echt één te veel.  

Vanmorgen heb ik de muis gelukkig kunnen vangen. Het was niet voor het eerst dat we daar een muis hebben. Vaak, als de deur open blijft staan, omdat iemand half slapend naar het toilet moet, hebben we 's ochtend bezoek in de slaapkamer. 

Maar bezoek in ons bed, dat was voor het eerst. En ik hoop voor het laatst.

Maar ik moest bloggen.

Biodiversiteit. 

Dat betekent, véél verschillende soorten planten en dieren. En dan soorten die hier thuis horen. En dat is dus wat we willen bereiken, met Prachtlint Staphorst. Véél meer biodiversiteit in onze omgeving. 

Hoe doe je dat? Nou, je legt met allerlei mensen en scholen en bedrijven, en wie maar wil, of wie een stukje grond heeft, samen mooie natuurplekken aan. Dat is één.

Maar ook praat je met 'de politiek'. En daarom was ik maandagavond te gast op de partijvergadering van de Christen Unie, hier in Staphorst. Ik kreeg een uur lang de tijd om te vertellen over wat wij met Prachtlint doen. En om te pleiten voor steun en draagvlak binnen de gemeenteraad.

Pfjoe. 

Het is natuurlijk ook weer niet zo dat je na één avond praten meteen de hele gemeenteraad achter je hebt staan. Dat kost tijd. Er was wel sympathie voor ons werk bij de Christen Unie. Maar er zijn meer partijen in Staphorst. Dus. Eén voor één. 

Een politiek orgaan zoals een gemeenteraad verandert niet zomaar van koers. Het is net een mammoettanker. Die kun je ook niet zomaar laten omdraaien. Dat gaat met héle kleine stapjes. Eén graadje tegelijk. Praat met veel mensen en breng de geluiden over naar de politiek. 

En ... ga vooral niet drammen. Luister naar andermans meningen. Misschien moet je je eigen koers soms ook een graadje bijstellen. En vaak is er meer overeenstemming dan op het eerste gezicht lijkt. 

⚓⚓⚓⚓⚓

Maar goed. Tot zover de politiek. Dan, andere belangrijke zaken. De aardappels. 

Zodra de planten boven de grond komen kijk ik ze óm de dag allemaal na. Vooral de onderkanten van de bladeren. Want daar zitten vaak al eitjes van de colorado kever. Die zijn feloranje en dus goed te zien. En die druk ik allemaal kapot.  

De volwassen kevers zijn er ook al. Die komen uit de grond gekropen. Nou is die eerste generatie nog niet zo schadelijk voor de planten. Ze eten hooguit een paar hapjes uit het blad, en gaan dan dan metéén eitjes leggen. 

Dus ..... de kevers krijgen dezelfde behandeling als de eitjes. Pats.

 

Op deze manier hou je de 'plaag' onder controle. De kevers allemaal kwijtraken lukt je nooit. Als je ze eenmaal hebt, blijf je ze altijd houden. Net als kweekgras. Maar op deze manier hou je controle en red je het grootste deel van je oogst.

 

Rabarber had ik ook nodig. We eten dat niet als groente, daarvoor vind ik de smaak te heftig. Maar ik gebruik rabarber voor limonade, in plaats van citroenen. Citroenen opkweken heb ik opgegeven. Dat lukt me gewoon niet. 

Het is weer blote voeten tijd, maar bij de rabarber groeien veel brandnetels. Auw!! Dus heb ik de grote bladeren van de rabarber gebruikt voor een paadje langs de planten. Een prikvrij blote-voeten-pad.

Het zal maar een paar weken bescherming geven. Maar tegen die tijd is de brandnetel-reactie al een stuk minder. Als je ook veel buiten werkt heb je vast ook wel gemerkt dat reacties op insectenbeten en brandnetel (mierenzuur) in de loop van de zomer sterk verminderen. 

Je wordt zeg maar een beetje immuun. 

De voetjes van de rabarberstelen bevatten vrij veel pectine. Pectine is een verdikkingsmiddel, dat plantencellen aan elkaar laat plakken. Ik wil dat liever niet in de limonade, want dan wordt die gelei-achtig. Dus snij ik de voetjes eraf.

Als je jam maakt van rabarber moet je ze dus juist wel gebruiken.

De seringen van laatst zijn inmiddels geweekt. De rabarber (ongeveer 3 stengels per liter siroop) worden fijngehakt gaan dan in de grote pan, bij de seringen. Dan samen iets verwarmen, alles wat laten slinken, en dan het geheel zeven door een doek.

Dan verwarm je het gezeefde sap tot 75 graden en voeg suiker toe. Laten oplossen, en de limo in schone flessen gieten.

Voor zeven en een halve liter siroop gebruikte ik twee zakken suiker van 750 gram. Per liter is dat dus 200 gram suiker. En dat geheel is goed voor minstens 75 kannen heerlijke ijskoude seringen-rabarber-ranja! 

 

🌸🌸🌸🌸

En verder gaat hier alles op de tuinen eigenlijk vrij langzaam. Door de koele nachten nemen de gewassen rustig de tijd om te groeien. Slow food. Je ziet dan bijvoorbeeld aan zo'n sla krop dat het compacte bladeren heeft. 

Het blad is stevig, en vrij klein.

Vanaf nu, eind mei, staat er elke week wel een vergiet met gewassen sla of andijvie op het aanrecht. Dat is voor op de boterham, of om een blokje kaas in te wikkelen als snack, of gewoon voor bij het avondeten. 

Of voor een Moeskers-Moestuin-club-sandwich met maisbrood en zelfgemaakte pesto!

Gisteravond reed ik samen met Jan P naar Nijverdal. Daar was een interessante bijeenkomst. Dit keer ging het over hoe je duurzame energie kan combineren met biodiversiteit. Er waren mensen uit de energie sector, én mensen uit de 'groene' hoek uitgenodigd. Jan en ik zaten als twee 'groenen' aan een tafel vol energie.😄💥

En hoe combineer je dat dan? Er kwamen vele ideeën in de groepjes naar voren. Ook praktijkvoorbeelden. Zoals iemand die vertelde hoe ze een zonnepark hadden omringd met een schitterend ecologisch park. Dat werd dan weer gefinancierd uit opbrengsten van de zonne-energie. 

Jan en ik hoorden zoveel interessant nieuws dat ik er ook wat onrustig van werd. Overal zijn echt goeie kansen voor méér en waardevolle natuur. Er zijn zoveel partijen waar je projecten mee op kan starten. 

Maar wat pak je dan op? En hoe? En wat doe je later?  

Op de terugweg in de auto, rijdend door het mooie achterland van Hellendoorn, bedachten we dat de projecten tot nu toe eigenlijk wel vanzelf op ons pad kwamen. Het gesprek met de energie-mensen van Staphorst is toevallig volgende week. 

Dus, maar zien wat daar dan weer uitkomt. Gewoon afwachten. En tot die tijd .... zijn er gewoon weer de dingen van de dag.

Zoals de tuin. Het huis. En een vriendin die vanmiddag zonder auto zat, en ineens naar de tandarts moest. In Ommen. Ik ging met haar mee, en tijdens het wachten zocht ik een Kringloper op. Altijd leuk.

Dit keer géén boeken gescoord, maar wel super leuke stoffen! 

En één van die stoffen, een zachtblauwe Indiase katoenen deken, ligt nu bij mijn stoel te wachten tot ik eindelijk lekker kom zitten lezen. In die deken. 

Maar ik moest bloggen. Dus, dat komt morgen.