Gepiep in de keuken.

Na de taart en de koffie ging ik woensdag het mini-moestuintje bij mijn moeder weer bijwerken. Het is maar een smal streepje tuin, maar toch komt er aardig wat oogst vanaf. Mijn moeder eet regelmatig van de sla en de andijvie, van de buitenste bladeren, en ook af en toe al een vers lente-uitje. 

Ik had mijn twee grote vrienden, schoffel en hark, meegenomen, en een doos compost, een paar voorgezaaide courgette plantjes, en een handjevol rode bietenzaad.  

Wat een gemak, zo'n mini-moestuin. Met een half uur ben je klaar! 

Hierboven had ik wat resten van een paar sla planten weggehaald, en daar kwam dus wat ruimte vrij. Daar zijn nu rode bietjes ingezaaid. Omdat er in de buurt nogal wat katten wonen, die zo'n pas ingezaaide rij graag als wc gebruiken, heb ik een tak van de rozenstruik in stukken geknipt en die stukken daar in de grond gedrukt.  

Door die dikke vurige scherpe doornen denk ik niet dat hier nog door katten gepoept gaat worden. 

En ook moesten de aardappelplanten worden aangeaard. Door de aarde rondom de planten wat los te maken, en die losse aarde dan tegen de planten aan te harken, verhoog je je oogst. Er komt meer ruimte voor aardappelen. Ook voorkom je daarmee dat aardappels bloot komen te liggen en groen worden.

Het was wel een gepruts, op zo'n smal bed, om aardappelrichels te maken. 

Dat was woensdagochtend. En woensdagavond was hier de hele jubileumcommissie op bezoek, van de vereniging. Met een groepje zijn we dit jaar allerlei leuke activiteiten aan het verzinnen en uitvoeren. Omdat we 65 jaar bestaan.

Woensdag waren we de activiteit 'dauwtrappen met een ontbijtje' aan het voorbereiden, wat voor Hemelvaartsdag was gepland, met de start hier bij ons thuis. Ook zo'n avond voorbereiden is al gezellig. Veel kletsen, nieuwe plannen bedenken en die alvast half uitwerken, en toen, broodjes smeren en fruitsalades maken voor de donderdagochtend.

Er hadden zich achttien personen aangemeld.

 

Maar. 

Hahaha. Er kwamen er véél meer dan achttien! De auto's reden hier af en aan om zes uur 's ochtends, op Hemelvaartsdag. Er was schijnbaar iets misgegaan, met een bericht dat niet helemaal goed in de krant stond, waardoor láng niet iedereen zich had aangemeld. Er kwamen uiteindelijk wel veertig mensen. 

En dus, met een lange lange groep mensen vertrokken we in alle vroegte, eerst langs ons weiland, en toen langs de kruidenrijke oevers van de Beentjesgraven, we bekeken de mooie 'Zonnedauw' in de waterbergingen. En we mochten zelfs wandelen door het bos van Wim. Dat had ik van te voren gevraagd, of dat mocht, zo vroeg op de ochtend. Wim en Jacky vonden het prima. Wim had zelfs speciaal voor ons het pad gesnoeid. En kwam ook gezellig meewandelen!

Het was ontzettend leuk, om met zo'n grote groep volwassenen en kinderen ál die dingen bekijken die Brit en ik elke dag zien. Om het enthousiasme van zoveel mensen te zien, voor al die mooie natuur. Ook gingen er steeds meer sokken en schoenen uit en durfden steeds meer mensen en kinderen op blote voeten door het bedauwde gras te wandelen.

 

En uiteindelijk rond acht uur zaten we dan met z'n allen onder de kapschuur, aan het ontbijt. Met bekenden en met wildvreemden. Waarbij sommigen nog een rondje door de moestuinen liepen, en de kinderen natuurlijk de dieren wilden zien en met Brit spelen. 

Nou, het 'Dauwtrappen met een ontbijtje' op Hemelvaartsdag houden we erin, hebben we alvast besloten!

En dan is iedereen weer naar huis, en alles opgeruimd, en dan is het nog maar pas negen uur! Heel efficiënt, zo'n vroege start! Dan is er nog alle tijd voor wat tuinwerk.

Zoals stro onder de aardbeien leggen. Om te zorgen dat de aardbeitjes niet op de grond hangen en door bijvoorbeeld pissebedden worden opgegeten. En later op de dag, nog bonen opbinden. Drie ijzeren draden spannen langs de palen, op enkelhoogte, heuphoogte, en eentje helemaal bovenaan, en daarlangs van boven naar beneden komen dan touwtjes. 

De bonen kunnen dan langs de touwen naar boven klimmen. Je kunt ze even op weg helpen door de eerste ranken alvast om het touwtje te leiden. Altijd tégen de klok in draaien.

En halverwege zo'n dag dan tól je ineens van de slaap. Vanwege dat vroege opstaan. Dus ben ik vroeg gestopt. Heb nog wel een filmpje gemaakt. Dat is zoiets, als ik geen zin meer heb in klussen, dan ga ik filmen. 

🐣🐣🐣🐣🐣

En ondertussen, gewoon bij ons in de keuken, is zich nieuw leven aan het ontwikkelen. Tenminste, als alles goed gaat. Bijna drie weken geleden hebben we een setje bevruchtte eitjes in een broedmachine gelegd, en die zouden nu dus bijna moeten uitkomen. Lien en Liek zijn hier vandaag, en die zeggen steeds dat ze de kuikens al horen piepen. Maar ik hoor niks. Wel zit er een scheurtje in één van de eitjes.

Dat wordt morgen een drukke dag. Want Liek heeft dan haar 21-diner. Vandaag hebben we boodschappen gedaan, en het eten voor de 24 uitgenodigde gasten ingeslagen, en morgen wordt er gekookt en gebakken en het huis mooi gemaakt ...

..... en ondertussen zijn dus ook nét precies op diezelfde dag de adoptiekuikens uitgerekend. Haha dat verzin je niet, alles tegelijk, maar zo gaan die dingen soms. 

Nou, we gaan het zien. 

 

En dan hier tot slot ook nog dat filmpje, voor de tuinders onder jullie. Het gaat over de mais, en waarom ik daar dit jaar niet ga wieden en schoffelen. Als experiment.

(... en ik hoor nu ook wat piepen!)

De truuk van de overvloed.

Zomaar wat plaatjes, van de meidagen. En ik zeg nu maar eens een keertje niet 'die vliegen voorbij' want A dan wordt ik eentonig en B is dat wel heel erg oude wijverig, om steeds te zeggen, wat gaat de tijd toch snel. Dus, nee, dat zeg ik dit keer maar eens niet.

Hoewel het wél zo is natuurlijk. Dat wel.

Die slakken he, waarover ik van de week in het filmpje vertelde, die steeds die pompoenen in die ene bak opeten, die ZIJN me toch hardnekkig!! Alle jonge planten die daar elke dag met tientallen tegelijk opkomen, die zien amper het licht en HAP! Ze zijn weggesnaaid. 

En ik zie de beestjes niet. Ze zitten diep in de compostlaag. Het zijn héle slimme slakken.

Maar goed ik moet er dus wat op verzinnen. We hebben op andere plekken pompoenen zat, die groeien over een paar maanden de hele paardenbak door. Dus, dacht ik, dan zet ik tomaten in die ene slakkenbak, en omdat daar geen steun is, laat ik die gewoon over de grond kruipen. Maar op internet las ik dat je dan grote kans hebt op phytophtera, omdat de tomaten dan te nat blijven. Nou, dan toch maar weer pompoenen, en dan nemen we dit keer géén halve maatregelen. 

Wel halve pompoenen.

Twee pompoenen uit de voorraad gehaald, doormidden gesneden, en die vier helften gaan op de slakkenbult. Beetje aarde erover en klaar. En als die plantjes dan opkomen zijn het er zóveel tegelijk, dat de slakken vast een paar niet meer lusten, en dan hebben we daar toch nog wat groeien.

Dit zijn overigens sterke jongens, deze twee exemplaren. Ze zijn al negen maanden geleden geoogst, en nog steeds prima te eten. Puntgaaf zijn ze nog. Pompoenen, dat is mooi spul hoor, daar kun je bijna op overleven. Ook zijn ze nu vrij zoet, omdat ze helemaal zijn afgerijpt. De pitten zijn ook heel dik en voedzaam.

Nou, maar zien of de truuk werkt. De truuk van de overvloed.  

(en oja ook morgen even bij de Hubo langs om een zak grof zand te halen, om eromheen te strooien, daar houden slakken ook niet van)

En verder is het aardbeibed gewied, en een deel van de frambozenstekken heb ik achter in het weiland langs de greppel geplant. Het kan goed zijn dat we die nooit meer terugzien. Want het is daar wildernis. Maar frambozen kunnen je soms ook aardig verrassen ... dat er bijvoorbeeld over drie jaar ineens tóch een struik opkomt.

En er was een prachtige kaart bij de post. Het komt nu echt dichterbij .....

 

That's all folks! 

🌼🌼🌼🌼🌼

Een berg gebladerte en een filmpje.

 

Dit weekend was Paul weg dus moest ik alle rondjes met Brit lopen. Het is bijna steeds hetzelfde rondje, soms linksom, soms rechtsom, maar het is ook altijd weer anders. Soms is het lente, soms herfst, soms regent het, soms sneeuwt het. Maar meestal schijnt de zon.

En de lucht is altijd adembenemend. Vooral op dit pad, hierboven, waar je recht naar het oosten kijkt, is het uitzicht op de wolken bijna elke dag fenomenaal. Soms lopen Brit en ik dat pad af, en dan lopen we weer helemaal terug en lopen we nóg een keer het pad af. Brit vindt dat goed. Lopen is lopen.

Thuis ben ik tussen de bedrijven door nog steeds bezig om dit seizoen alles een keer supermooi te maken. Zelfs het hout wordt met zorg opgestapeld. Want hier in de kapschuur is eind juli het bruiloftsfeest. 

Vanavond kwamen Lien en haar vriendin Roos, maar vanmiddag was ik nog alleen, en dus werd dat voor de lunch een maaltijd voor één persoon. Dat wordt bij mij altijd een groentepannenkoek. Dat is zo makkelijk, éérst even een rondje door de tuin en overal blaadjes halen. Lekkere dingen, zoals sla en koolblaadjes en wat mosterd en flink wat van de snijbiet ....

.... en ook nog wat vooral gezonde dingen zoals brandneteltopjes en wat weegbree en dat soort dingen.

Dan flink knoflook en een ui fruiten, en die hele berg gebladerte daarbovenop iets laten slinken, in de hete olie. En een beslagje erover gieten.

En dan wil je natuurlijk het eindresultaat zien .... 

... maar je moet je voorstellen als je dan hongerig van de tuin komt, en als je dan zo'n pannenkoek bakt, dat je dan als die eenmaal klaar is er écht niet meer aan denkt om er een foto van te maken. Maar hij was lekker, en mooi bruin. En op, dus.

Vanmiddag nog wat nieuwe boontjes bij planten, weer onder zo'n schitterende lucht, waar niks uit viel trouwens, vandaag. Maar dat was ook niet nodig want de afgelopen dagen hadden we bijna 40 millimeter! Alles is weer goed gelaafd!

En dan heb ik nog een filmpje, voor de liefhebber. Gewoon hoor, niks speciaals. Een rondje tuin. Gisterochtend gemaakt, dat was op de ochtend ná die eerste bui.

Blij!!

Mijn moeder en ik aten brood met gebakken eieren, en met daarop frisse sla uit haar mini-moestuin. Zo leuk! Het was ook echt lekkere sla, van die sla met een bite, en met een echte stevige smaak. Van die sla waar je op moet kauwen.

En vanmiddag thuis zat ik maar te wachten op regen ... regen .... 

Poes, zie jij al regen? 

Nee? Nou, goed dan, dan gaan we maar weer gewoon aan het gieten.

Had ik dat al geschreven? Dat ik een water-geef-systeem heb? Alle veldjes krijgen één voor één water. Elke dag één veldje. Zo komt alles aan de beurt en krijg je geen stress. De kikkervisjes in de sloot zijn weg, dus ik kan weer naar hartenlust water scheppen en water gieten. 

Pomtiedom. Vandaag alle bonen en tuinbonen en alle erwtjes en peultjes. Allemaal een slok.

Bij de bonen heb ik ook weer een strookje nieuwe bonen bijgezaaid. Terwijl de eerste bonen al stevige planten worden, zaai je er zo om de twee of drie weken weer wat bij. Dan heb je lange tijd oogst. Verse groene boontjes, van juli tot ver in november. Mmmmmmm!!

Oh en kijk, poes Billie ligt nu in de kas. Het is zo warm en drukkend geworden, dat ze met haar onderlijf van het bed is gerold, maar gewoon doorslaapt. Billie is onze grappigste poes. 

Dan ... gerommel ..... in de verte. Het komt dichterbij. Ik hou nog éven de deksels op de regentonnen, want dat allereerste water dat van het dak valt is altijd héél vies. Vol met troep en poep van het dak. En de tonnen zijn schoon, en ik wil er erg graag schoon fris regenwater in.

Dus als het dan eindelijk gaat regenen, dan loop ik na vijf minuten snel naar de tonnen en haal de deksels eraf. En dan mag het water stromen. En stromen. En stromen. Heerlijk, die frisse regen. Alles herademt, alles drinkt en geniet!!

En natuurlijk komen overal onder de lekkende goten en dakranden emmers te staan en gieters en bakken, om maar zoveel mogelijk te oogsten van dat heldere schone regenwater.

Na het eten ga ik meteen kijken ..... hoeveel hebben we gehad??

 

Wow!! 

Een volautomatisch water-geef-systeem .... helemaal gratis en voor niks en zonder moeite, uit de lucht, van het mooiste schoonste kristalhelderste water, dat je je kunt voorstellen!

Blij mee!! 😊💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧