Afbraak en opbouw.

Vanmorgen was ik in de provisiekast en ... nee he .... de bekende stank!

Als je zelf ook weckt, dan ken je die lucht. De geur van bederf. Een weckpot is gaan gisten. Het is een soort combi van rotte eieren, rotte vis, en bedorven kaas. Haha zo'n pot verraadt zichzelf meteen door die lucht.

Ik weet wel hoe het komt. Ik heb vorig jaar het bonenvak tevéél bemest. Dat is dom, want dan krijg je dikke bonen, met dikke zaden erin. En die zaden bevatten veel eiwit, en dan gaat het soms gisten, in zo'n pot. 

De kippen zijn er weer blij mee! Die maakt het niet uit, dat het een beetje zuur smaakt. En ruiken kunnen ze ook al niet.

Over af en toe zo'n bedorven pot moet je niet treuren. Dat hoort erbij, als je weckt. De pot gaat gewoon in de vaatwasser, en is weer klaar voor gebruik, komend najaar. Want dan gaan de bonen er weer in.

Dit jaar gaat het vast beter. Miriam en ik hebben vandaag het bonenvak omgespit, en waar die groene bonen komen, die geweckt gaan worden, daar is alleen maar een beetje compost opgegaan. Geen kruimeltje mest.

Hopelijk volgend jaar geen stinkende potten! 💨

Wij hadden maar één klus vandaag en dat was dat vierde vak omspitten. Er stond nog veel onkruid in en het was zwaar. Dus dat was echt genoeg voor vandaag!

☕☕


En vanavond mocht ik even om het hoekje meekijken, bij de opbouw, van iets moois.

Er komt een natuurboerderij in Nieuwleusen. Een geweldig initiatief van een groot aantal Nieuwleusenaren. En van een vriendelijk echtpaar, dat zomaar anderhalve hectare land weggeeft.

Mooi plan. Goed onderbouwd. Dit soort dingen geeft de burger moed!

Want aan de ene kant .... de afbraak van de natuur ..... je wordt ermee doodgegooid en kan er flink van in de put raken. Het is zelfs al een nieuw woord ... klimaatdepressie.

Maar gelukkig zijn er ook mensen die de schouders eronder zetten en er wat aan gaan doen. Die gaan bouwen. Mensen met lef en energie.

Bouwers! Toplui!! 😊😊

Hooi stress.

Hooi stress.

Niet te verwarren met hooi koorts. Dat is iets heel anders!

Hooi stress ... dat had ik deze week. Want het hooi voor de koeien is bijna op.  En waar haal je zomaar nieuw hooi vandaan? Nou, iedereen bellen. Op Marktplaats kijken. De fourageerbedrijven bellen. Niks hoor. Géén hooi pakketten. Ik kreeg steeds te horen ... mevrouw ... iedereen zit krap in z'n hooi door de warme zomer vorig jaar ... we kunnen u niet helpen!

Van de week reed ik langs bij een boer in het dorp, die had nog wel hooi. Maar helaas was dat al wat ouder, en onze koeien zijn ook nog eens straal verwend .... ze moesten dat hooi niet! 

Toen vond ik op marktplaats een boer, zo'n vijftien kilometer verderop, en die had nog wel wat liggen. Ik kon meteen langs komen. Nou daar ging het dan, bibberend, met de aanhanger, want ik kan er nog steeds niet goed mee achteruit rijden. Maar kom op, let's go!

Na één kilometer ging het van PING .... onee ... tanken!! Met die aanhanger. Voor de één is dat een peuleschil, maar ik zweette peentjes. Stel dat je even achteruit moet?

Gelukkig ging het goed. Hindernis nummer één genomen! 🎈 

En toen ging het verder, door het Staphorsterveld ... wat is het daar ongelofelijk mooi!! Het was allemaal voor mij onbekend terrein, en ik zag hele mooie plekken. Helaas, met die aanhanger, durfde ik niet te stoppen en foto's te maken ....

Het ging verder, landweggetje in en landweggetje uit. Toen een dorpje in. Nou ja ... dorpje .... het is een dorp met ongeveer acht boerderijen, maar mooi .... echt ... ge-wel-dig!!

Hamingen.

 

Het ligt onder de rook van Meppel. Maar zo mooi en zo stil en zo ... afgelegen .... ja daar moet je wel van houden. Je woont hier echt overal heel ver vandaan.

Ik vond het prachtig!!

Maar helaas door de zenuwen heb ik geen foto serie gemaakt. Dat komt nog! Want ik ga hier snel weer een keer naar toe. De boer was erg aardig. Hij gaf mij zelfs rijles, over het achteruit rijden. Ik moest een talud af, en schuin achteruit weer op, om met de aanhanger precies vóór de schuur te komen. Hij gaf instructies en het lukte!

Wat een avontuur, en wat een mooie onontdekte plekken zijn er hier in de buurt.

Maar goed, waar het om ging, namelijk hooi halen, dat is ook gelukt, en we kunnen weer even vooruit!

Ja en als je dan over je eigen terrein loopt, dan is dat óók weer heel mooi. Ach, de hele wereld is mooi, met dit weer!!

Wel is het zo, dat door de plotselinge omschakeling naar warm weer, en veel te doen hebben, dat ik het haast niet bij gedronken krijg, met gewoon water. Gek genoeg is water alleen niet genoeg om de dorst te lessen.

Dan helpt dit heel goed! Water, met iets van zuur, iets van zoet, en een snufje gember en een snufje zout. Ik nam op een liter water een eetlepel honing, twéé eetlepels appelazijn, wat gember een een mespuntje zout. En dat helpt dan wel tegen de dorst!

Aan het einde van de dag was er nog tijd voor wat lichte klusjes. Zoals zaaien, in de kas. Tomaat, paprika en peper. En plukken. De jonge erwten en capucijners komen op. De topjes breek je af, en die gaan door de sla of de ommelet.

Lekker, het smaakt naar jonge zoete doperwt!

En buiten, och, met die zon erachter, is alles zo mooi! Zelfs het kleinste onooglijke blaadje .... wordt een schitterende edelsteen, als de zon erop schijnt!

Zonnekracht.

Heerlijk he? Voorjaar!

Echt genieten, deze dagen. En dan volgende week ... weer een mild buitje, precies wat je wil hebben voor je tuin!  😊

Ik was van 't weekend met de familie op stap, en we aten bij een vis tentje, waar we al tientallen jaren komen. Echt heerlijke verse vis hebben ze, maar helaas, koning plastic regeert daar ook al jaren. Al het bestek, kopjes en de bordjes ... allemaal van plastic.

Maar kijk! Het tij is nu gekeerd! Het plastic is helemaal verdwenen, en ze hebben nu mooie borden van aardewerk, en stalen bestek, glazen bekers, en zelfs de cups waar de sausjes in zitten, zijn gevouwen ... van papier! Top!! Daar wordt je toch vrolijk van!

 

De zon staat nog laag maar heeft al veel kracht. Doordat wij lage ramen hebben schijnt de zon in februari bijna loodrecht naar binnen. De kachel is amper aangeslagen vandaag. En de was, was in een tel droog! 🌞🌞

Telefoon en camera kun je ook weer opladen met zonnekracht. Als je hem goed neerzet, gaat het bijna net zo snel als op het net. Je moet zorgen dat de zonnecel precies loodrecht op de zon staat.

Wat de zon ook doet, kun je goed zien aan deze bos takken. Ze zijn van de krulhazelaar, en ik had ze in huis staan, voor de sier. Maar doordat de zon erop scheen, gaan de katjes nu stuiven, en heb ik ze maar buiten gezet.

Wel een mooi gezicht ....

Ook al schijnt de zon volop en is het voorjaar op komst, we eten nog steeds winterkost. Want het is er nog. Voor de lunch was dat pompoensoep.

De zaden van deze pompoen zijn bewaard. Ik heb het dacht ik al eerder geschreven, maar ik bewaar altijd de zaden van de laatste pompoenen, om weer mee te zaaien. Dat zijn de exemplaren die het langst goed zijn gebleven. Zo kun je zelf ook aan 'veredeling' doen en bepaalde eigenschappen bewaren voor het nageslacht.

Vanmiddag is in de moestuin het vierde vak van een laag compost voorzien. Hopelijk kunnen Mirjam en ik dit dan woensdag weer omspitten. Hier komen de pompoenen, dus er komt een dikke laag compost op. Er mag zelfs verse mest op, als je dat hebt.

En vanavond stond Paul weer achter de pannen! Het recept had hij dit keer zelf bedacht. Alleen had Hillie geadviseerd voor de sla, om daar postelein voor te nemen. Ken je die?

Het is een echte lekkere wintersla, van het seizoen. En een keertje wat anders, dan ijsberg en kropsla.

Paul vroeg welke eieren hij moest pakken. Ja dat is ook zoiets. Hoe kun je die eieren nou goed 'op volgorde' bewaren? Hoe onthou je welke de oudste zijn? Iemand zei ooit, schrijf het erop met potlood, maar dat werkt bij mij niet. Dat is teveel gedoe.

Ik denk nu aan een houten bak, met zeven vakken. Voor elke dag van de week één. En daar dan de eieren in. Ooit in een tijdschrift gezien. Dat moet toch makkelijk te maken zijn, van een wijnkistje ofzo?

 

😊 Top hoor zo'n thuiskok!

Vlekjes en stipjes.

Vanmorgen tijdens de zaterdagse inloop raapte ik in het bos een blad op. Een doodgewoon blaadje was het. Niet eens heel mooi. Mooi zijn die bladeren eigenlijk alleen in de herfst. Nu, in februari, zijn ze allemaal grauw en bruin.

Toch, als je héél dichtbij kijkt, kun je er van alles aan zien. Allemaal lijntjes en vlekjes en interessante hoekjes en gouden flonkerende stippen. Hoe komt zo'n blad eraan? Wat heeft hij allemaal meegemaakt??

En zo ... was onze zaterdag ook.

Als je van een afstand kijkt, een beetje door je wimpers, denk je ... och, een gewone, nogal drukke zaterdag. Met allemaal grauwe en bruine klusjes.

Maar als je van dichtbij kijkt, is het allemaal boeiend!

Om half negen vanochtend, de pilates les, en iemand die dan zegt .... 'wat fijn dat we met het bekken bezig zijn. Ik heb er zo'n pijn aan. Het lopen doet pijn en het stilstaan doet pijn. Maar door de oefeningen gaat het toch ietsje beter.' 

Een mooi gouden 'vlekje' was dat, aan het begin van de dag.

En daarna, de inloop ... er kwamen bijna twintig mensen vandaag! 'Stipjes en gouden vlekjes'. En elk mens heeft een verhaal, achter elk mens gaat een hele wereld schuil. Iedereen heeft iets boeiends te vertellen. 

Ik ging langs bij iemand in het dorp, om hooi te halen. Ook daar ... wat een leven gaat er schuil achter zo'n boerderij. De boer en boerin hebben veel kinderen en kleinkinderen, en we zagen iedereen helpen, jongens reden op de trekker, kleintjes mochten meerijden. 

Je rijdt zo vaak langs een huis. Weet jij veel wie er woont en wat er gebeurt. Maar als je dan een keer binnenstapt, dan gaat er een hele nieuwe wereld open. Mensen met hun levens en hun verhalen.  

Je hoeft daar echt niet ver voor te reizen. Gewoon. In je eigen straat. Allemaal interessante hoekjes en boeiende mensen. 

Verder waren we druk met van alles en nog wat. Zoals wat je hier ziet op de foto's. In ruil voor het hout dat we kregen van Wim, hebben we zijn takkenbergen opgeruimd. Een deel gaat in onze paardenbak, om te versnipperen, en een deel ging op de paasbult van Henk. 

Maar nu is het weekend. Rust.
Geniet ervan!

🙋