Ieks en Pieks kennen mij niet meer.

Gisteravond, weer bijna hetzelfde uitzicht, maar dan nu met een fikse bui die tegen de ramen kletterde. We kregen ruim vijftien millimeter! Heel mooi. Nu maar weer lekker een zonnetje, want er is veel te doen op de tuin.

Niet alleen op de tuin. Ook breng ik deze dagen veel uren achter de laptop door. Waarbij het doel de middelen heiligt, zullen we maar zeggen. Want overdag achter een scherm zitten vind ik naar, vooral als de zon schijnt. Maar het doel is mooi, en een grote uitdaging. Ik ben bezig met het regelen van allerlei zaken rondom het Prachtlint Staphorst. 

Je kunt het wel bijna vergelijken met een bedrijf starten. Er moet geld komen, een interessant product, pr, een website, flyers, een ludieke openingsdag met een locatie, en met toch op zijn minst een burgemeester. Er moet nagedacht worden over hoe je mensen aan je bindt. Met welke partijen je wil samenwerken. En en en.

Wel heel leuk, want het doel is natuurlijk dat hier in de omgeving dan wezenlijk iets gaat veranderen. Dat er véél meer natuurplekken komen. En dat we daar samen met veel mensen aan gaan bouwen.

Maar man man .... stééds maar achter die laptop ...... oeffff

Om 23.00 klapte ik de pc dicht, het was weer droog, en ik ging weer kippen vangen. En kijk nou eens hoe schitterend mooi de wolkenformaties waren en de lichte noorderhemel, om kwart over elf 's avonds!!

   

En de volgende ochtend was ook weer mooi. Alles lekker opgefrist. Langs de sloot ligt hooi en dat mocht ik hebben, dus dat wordt de komende dagen naar de moestuin gekruid. 

Ik heb er al een bestemming voor. Dat zie je later.

De eerste stokrozen komen uit hun knoppen, en er is zoveel moois te zien buiten. Vooral na zo'n bui. Maar ook vandaag was het weer, hup achter de pc. Weer verder met de stukken. En ook andere dingen.

Want Bella en Bonnie zijn hun oorbellen kwijt. Omdat ze veel stoeien en vaak een beetje met de horens elkaar afschuren of zich langs een paal krabben, verliezen ze soms een oorbel. Je weet wel, zo'n geel merkje, wat koeien in hun oren dragen. Dat is hun registratie plaatje. 

Toen de veehandelaar hier was, zei hij dat je géén koeien mag verplaatsen zonder die oormerken. Dat mag niet. Dus, omdat ze binnenkort worden opgehaald, moest ik nog even nieuwe oorbellen bestellen. Nou, denk je dan, dat doe je via de website, zó gepiept. Maar helaas was er een storing op het ministerie van EZ, en was ik ook daar weer anderhalf uur mee zoet.

Ik heb nog wel de oude oormerkjes, teruggevonden in het weiland. Maar die kunnen niet meer in. Het moeten echt nieuwe zijn. Pffffff .... gedoe weer hoor.

En natuurlijk heb ik nog weer geoogst vandaag. Kersen waren er, gered uit de snavels van de eksters, die er regelmatig in duiken. En ik heb broccoli geoogst, en ook héél veel slakken, die we NIET smoren in de knoflookboter, maar die met een boog de sloot in gaan.

Kijk maar eens wat ze van de pas opgekomen pompoenplantjes hebben laten staan!

Zo'n moestuin is net het echte leven. Soms zit het mee, soms zit het tegen!😊

Onverwacht kwam Editha ook nog langs. Een half uurtje had ze, nét tijd voor een kop koffie. En even helpen met erwten doppen. Want die mand met erwten schuif ik elke bezoeker voor de neus, die hier in doperwten-tijd langs komt. 

Ook had Editha wat geplukt van die grote gele plant, die spontaan in onze voorberm is opgekomen. Het bleek Citroengele Akkerhoningklaver te zijn. Dat weet zij dus allemaal. Dat is een plant die heerlijk geurt en geneeskrachtig is. Bij veel kruidenhuizen verkopen ze deze plant, gedroogd en vermalen tot poeder. Hij schijnt goed te zijn voor het bloed, de aderen, en zelfs te helpen tegen spataderen. Nou, ik ga er morgen wat van plukken dus! 😄

 

En vanavond was er ook weer een krap uurtje, voor wat tuinwerk. Ook bij de pronkbonen heb ik heel wat schade van de slakken. Maar ook steeds weer nieuwe plantjes gezaaid, en geplant. Het lijkt nu toch dat er heel wat opkomt. 

En daarom was ik wat steuntouwtjes aan het opknopen. Een werkje dat ik anders al eind april af heb, maar door de slakkenstrop had ik dat laten zitten. En moest het nu alsnog. Touwtjes knopen voor nieuwe planten, terwijl een paar oudere planten allang helemaal om hun touwtje omhoog geslingerd zijn.

Morgen weer zo'n combi. Weer veel werk achter de laptop, en ook overleg, maar tussendoor óók zeker wat uurtjes op de tuin. 

En dan tot slot het filmpje. Je ziet hoe de kuikens Ieks en Pieks, die toch ooit 'mijn baby's' waren, door mij uit het ei gepeld, inmiddels totaal van mij vervreemd zijn. Niks geen vliegjes eten ze meer uit mijn hand, ze komen niet meer als ik ze roep, welnee, ze rennen keihard weg!

 

Of misschien zag je ze niet? 't Is wel ver weg he? Naja.

Mijn uitzicht.

Mijn uitzicht, rond tienen vanavond. 

Daar buiten zit Bossie, die als enige 's avonds nog wel even naar binnen wil. Voor een vingerhoedje vol melk. En voor even op schoot. De andere katten zien we binnen niet. Pas als het regent of als het buiten echt té warm wordt, dan komen die ook weer es binnen.

Mijn andere uitzicht is op de kamer, waar de kachel natuurlijk uit is, en de kaarsen meestal ook. Nu in juni met die lange tuindagen, doe ik 's avonds voor dat uurtje binnen zitten geen kaarsen meer aan. Bovendien is het dan ook nog steeds licht. 

Paul kijkt dan teevee, en ik lees nog wat of doe administratie. En dan, altijd het laatste klusje van de avond, als het donker is rond elf uur, is .... kippen vangen. Een paar hennen zitten met hun kuikens in de stal 's avonds. Daar willen ze overnachten, op de rand van de hooibak. Maar dat is gevaarlijk, want daar kan de marter heel makkelijk bij. 

Dus ik pak ze 's avonds per twee of drie tegelijk op, en zet ze in de nachthokjes. Zo houden we hopelijk deze zomer eens een keer ons kippentoompje compleet.

Kijk en hier zie je ons kersenboompje. Hij is nieuw. Het was een heel iel en bescheiden boompje, vorig jaar gekocht in een tuincentrum, eigenlijk vooral vanwege de mooie kersenbloesems. Op de kersen zelf rekende ik niet zo erg, want velen wisten te vertellen dat kersen altijd allang door vogels zijn weg gekaapt, vóór jezelf ook maar in de gaten hebt dat ze rijp zijn.

Nou, het valt mee he? Van zo'n iel boompje. Er zijn al flink wat kersen. Rijp zijn ze nog niet. Maarrrr ... ik eet ze al wel hoor, de donkersten. Ze zijn prima te eten, en ik laat me niet in de luren leggen door een stel vogels! 😄😄

Kijk, en waar ik dus niet aan toe kom, deze dagen, en wel al veel zin in heb, zijn van die binnenklusjes, zoals deze op de foto's. Ik nam die foto's van een tijdschrift, toen Paul en ik in het ziekenhuis in een wachtkamer zaten te wachten. Dat duurde erg lang, en toen ben ik die tijdschriften maar gaan lezen.

Maar wat een leuke dingen om te maken! Zo'n borduurseltje op je jampotten. Of zo'n dienblaadje van een paar geverfde latjes. Simpel en leuk!

 

En verder heb ik nog flink wat groenvoer. Dat wil zeggen, groen kijkvoer. Voor de liefhebbers van moestuinieren. 

Kort blogje dus, want ik moet ook nog kippen vangen!😊

Uitstelgedrag levert soms een filmpje op.

Op de langste dag was ik bij mijn moeder, en om één uur 's middags, toen ik net weer weg zou gaan, toen hebben we nog even een foto gemaakt. Van onze schaduwen. Omdat die toen op hun aller aller kortst waren. Het was toen precies het moment, dat de zon het hoogst aan de juni hemel stond. Hoger komt ze niet meer.

Daarna gaat het weer richting horizon, met de zon, en de zonnebaan. En worden onze schaduwen elke dag weer wat langer. Nou, dat moet je even vastleggen toch?😊

En vandaag was het de warmste dag. Tot nu toe dan. Man, ik moet daar altijd aan wennen. Eerst loop ik nog te rennen als een mier, maar in de loop van zo'n dag vertraagt het tempo ... en uiteindelijk heb ik de halve middag binnen gezeten.

je moet je echt aanpassen, als het ineens zo warm wordt. En daar zijn wij mensen niet zo goed in. Ik niet, tenminste. Dieren en planten doen dat veel beter.

Pas in de avond ben ik weer buiten gaan zitten, met een rustig werkje en een koud biertje. 

 

Het eten bestaat voor een groot deel uit rauwe en frisse kost. Lekker alles weer van de tuin. En ik ga maar eens op buienradar kijken of er misschien nog een frisse bui deze kant op komt.

Pomtiedom. Nou, het ziet er wél naar uit. Volgens de berichten komt er nogal een plens aan!

Wel fijn he, zo'n echte zomer. Want wát een fantastisch weer hebben we de laatste maanden gehad. Zoveel zon, en aldoor precies op tijd een bui. Mij hoor je niet klagen. 

Wel heb ik weer even iets te vertellen. Dat kwam vooral, omdat ik echt heel erg géén zin had om aan die doppers te beginnen. Uitstelgedrag. 

 

Weinig praats.

Het is echt heel druk. Het is juni, langste dag, en de tuin is vol op stoom, elke dag is er wat te oogsten en moet er gewied of randjes worden afgestoken en soms moet er wat compost bij. En naast de tuin zijn er nog een lange rits andere dingen.

Maar ik had toch wat foto's gemaakt zo her en der dus, komaan, toch maar even een praatje maken. Je ziet de bak met mais, die Jante en ik afgelopen maandag hebben gepeld. Het was de laatste mand met gedroogde maiskolven van vorig jaar, en nu zijn we dus klaar met mais pellen. Nou ja, tot komende winter. Dan beginnen we aan de kolven van dit jaar.

Van een vak van ongeveer zestig vierkante meter kwam zo'n veertig kilo mais. Dat is best veel. Van de andere granen zoals rogge en tarwe heb ik verhoudingsgewijs veel minder opbrengst. Ook daarom is  mais zo'n dankbaar gewas. Het vraagt niet zoveel van de grond en levert wel veel op.

De gepelde korrels gaan in katoenen zakken, op de zolder. Daar hangen ze op een droge plek. Zo krijg je er geen beestjes in. Hoe droger bewaard, hoe beter. Granen kun je daarom beter niet in plastic emmers bewaren. 

En dan was ik ook weer eens in de stal! Ik kom daar nauwelijks, nu de koeien in de wei staan, maar vandaag moest ik er toch wezen. Het is namelijk zo dat we al het hout, wat overal hinter, twinter lag, hadden verzameld in de kapschuur. Paul zou dat gaan zagen en kloven, tot brandhout. Maar toen brak hij zijn schouder. En nu gaat dat dus niet door.

(haha oh wat grappig, ik keek daarnet even op Google op 'hinter twinter', omdat de autocorrectie het niet herkende, en wat blijkt?? Het is Gronings! Echt Gronings dialect, van het Hoogeland! Haha, nooit geweten. Ik dacht echt dat het ABN was. Het betekent trouwens, 'door elkaar')

Maar goed. Dat hout moest nu dus allemaal weer uit de kapschuur, tot na de bruiloft. Dus heb ik de stal verder opgeruimd, daar had ik steeds geen zin in, maar nu moest het. En daar gaat nu het hout naar toe. Een deel staat er nu in. 

Zo halverwege het seizoen, rond eind juni, kijk ik alle gewassen even na. Sommige planten hebben hun voedsel dan al op. Ze hebben een tekort. Dat kan je zien omdat ze geel worden, of slecht groeien, of bruine punten krijgen. Dan hebben ze ergens een gebrek aan.

Dat kan gewoon. Omdat je op één plek bijvoorbeeld per ongeluk minder compost hebt gebruikt. Of omdat er vorig jaar spinazie stond, wat een echte nitraat vreter is. Of, nou, verzin het maar. Het gaat nooit pietje precies, de natuur is nou eenmaal geen wiskunde. 

Als ik zo'n slecht stuk vind dan schep ik gewoon wat verteerde compost tussen de jonge planten. Dan krijgen ze in één keer alle mineralen, en is het probleem zó verholpen. Je moet er wel vroeg bij zijn. Als je te lang wacht dan krijg je het niet meer goed. Dan gaat de plant doorschieten, en krijg je bloemen, in plaats van een ui of een wortel of een biet. 

Oude aardappels en uien, en nieuwe bietjes en sla. Nog steeds oud-en-nieuw op tafel dus, maar de aardappels lopen nu wel op hun laatst en de uien ook. 

En ik wou je nog even de vliegende schotels laten zien. Waar die pompoenen laatst zijn gezaaid. Met het scherpe zand en het randje wol hoopte ik dat de slakken er niet bij zouden komen. 

 

Maar meteen de volgende dag zag ik daar toch slijmerige slakkensporen ... op de wol. Gewoon, dwars eroverheen. Haha. Ook weer een mop. Die slakken geven daar niks om, om die wol, zo leek het.

Maar dat waren misschien slakken die nog op de planten zaten. Want kijk, bij de jonge plantjes zie je  nog geen vraat. Tot nu toe. 

 

En hoe het met Paul is? Vragen jullie in de mail. Hij kreeg zelfs kaartjes. Was heel fijn! Alle aandacht doet goed natuurlijk. Maarre, hij is alweer uit de put hoor. De pijn is al minder, ondanks een knoert van een lidteken. Je vraagt je af, waarom moet er een snee gemaakt worden van wel vijftien centimeter, om zo'n ieniemienie stukje bot vast te zetten? 

Maar de ibuprofen doet zijn werk, en de Arnica, smeerwortel en heermoes ook. Hij is gisteren zelfs alweer een paar uur naar kantoor geweest, met de trein.

Alleen dat hout he, dat gaat voorlopig nog echt niet. Fietsen binnenkort wel, hopelijk.

Nou, meer praats heb ik niet vandaag. Gisteren ook nog een late vergadering en het was een vervelende ook nog. Dat heb je soms. Helaas. Maar kijk, dit is dan weer heel mooi, de wilde bloemen vóór, die we lieten staan. 

Ziekenhuis.

Ik begin maar even met een willekeurige foto van één van Paul zijn fietsritjes. Dat wil zeggen, het einde van een fietsrit, toen Paul en een paar fietsmaten kletsnat van de regen bij ons het erf op kwamen. 

Want er valt iets te bloggen, over dat fietsen. En véél foto's heb ik er niet van. Dus daarom deze maar.

Paul is een zéér fanatiek wielrenner. Al ruim veertig jaar. Hij plant er zijn hele leven omheen, rondom dat fietsen. Rondom de trainingsritten in het voorjaar, de fitnessoefeningen, en natuurlijk het uiteindelijke 'doel', ergens in de zomer, in de Dolomieten of de Alpen of de Pyreneeën of zo'n soort gebergte.

En het grappige is, hoe ouder hij wordt, hoe taaier die zomertochten, lijkt het wel. Compensatiegedrag? Wie het weet mag het zeggen. Maar goed, voor deze zomer is het volgende bedacht: een wekenlange tocht dwars door de Rocky Mountains. Je weet wel, die enorme hoge richel in de Verenigde Staten. Daar gaan de heren deze zomer overheen fietsen. Van Noord naar Zuid, over al die bulten heen.

Helaas viel Paul afgelopen februari nogal ongelukkig en brak (onder anderen) zijn sleutelbeen. Ojee, einde oefening? Nee dus. De breuk is niet geopereerd, was niet nodig, zou vanzelf genezen, en na een dag of drie zat Paul alweer op zijn stationaire fiets. Trainen trainen trainen. Met zijn gebroken arm naast zich, op een kussen. Om de dag waren er trainingsritten, en zodra het maar éven kon, ook weer buiten, op de fiets. Hij moest en zou naar de Rockies. 

Enne ..... discipline .... dat woord heeft hij uitgevonden.

 

Maar helaas. Vorige week viel hij weer. Tijdens een trainingsrit werd hij nogal cru afgesneden, viel toen op helm en schouder, en brak toen wéér zijn pas genezen sleutelbeen. Op precies dezelfde plek. Oh oh wat had ik met hem te doen. Al dat trainen ... helemaal voor niks. Nu wordt het niks meer met die Rockies, dacht ik, toen ik zijn hangende schouder zag met daarin dat gebroken bot.

Nou. Affijn. De hele week gedoe. Heel wat uren hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. In wachtkamers. En gisteren was de operatie gepland. Want het was nu wel een operabele breuk. Alleen was het héél lastig. Er was maar een klein stukje van het bot af, en hoe kleiner de botsplinter, hoe lastiger de operatie.

De behandelende chirurg had Paul zijn hele geschiedenis gelezen. Het hele operatieteam wist van de vorige breuk, van ál dat extra trainen afgelopen voorjaar, van de Rocky Mountains, enzovoorts. Vlak voor de operatie vertelde de chirurg eerlijk aan Paul hoe het er voorstond. Hij zei:

'Er kunnen twéé dingen gebeuren. Het kan een 'goede' breuk zijn, die we met een plaatje en wat schroefjes kunnen repareren. Dan herstelt de breuk verder vanzelf, kun je snel weer trainen, en is je doel in Amerika .... haalbare kaart. Maar het kan ook een 'minder-goede' breuk zijn. Dan moet er een 'haakje' om het bot heen, en nog meer ingewikkelds, en dan moet je na drie maanden wéér onder het mes. En dan is Amerika out-of-the-question. Dan gaat het écht niet door. Nou, we gaan opereren, ik  spreek je straks weer.'

Wow. Je realiseert het je meestal niet, maar óók zo'n operatie is topsport, natuurlijk! Welke beslissing neem je? Wat is het effect voor de patiënt?

Na twee uur werd Paul langzaam wakker uit de narcose. En wat denk je, Hij had nog maar nét één oog open, en hopla, daar stond de chirug al naast zijn bed. En wat zei hij?

'Gefeliciteerd! Je kunt naar The States!!' 

Hoera hoera voor zo'n chirurg en voor zo'n operatie team. Die hard geknokt hebben om een wielren-fanaat zijn droom te laten beleven. Ze waren zelf bijna net zo blij als Paul. Dat was dus allemaal gisteren. 

Diezelfde wielrenfanaat zat vandaag een beetje suffig en mopperig hier op de bank. Want het doet nu allemaal wel pijn natuurlijk. Maar dat leed is hopelijk snel weer geleden. Ik geef hem heermoesthee (heermoes bárst van de silicium, wat de aanmaak van collageen bevordert) en smeerwortel-compressen (ook al zo'n bot-herstel-wonderplant) enne .... ben straks nét zo blij als hij, zodra hij weer op zijn fiets kan. 

🚴🚴🚴🚴🚴

Maar ondertussen. Zijn hier ook gewoon de erwtjes En de tuinbonen. En de sugar snaps.

En was er vanmorgen vroeg ook weer gewoon een wandeling gepland, met Harry, die ons liet zien hoe de jonge vogeltjes worden geringd. 

En dat doet mij vervolgens weer denken aan Ieks en Pieps, die twee kuikens in de kas, waar ik een moederkip voor zou zoeken. Nou, dat is gelukt hoor! Er ging een kip aan het broeden, en na twee dagen heb ik 's avonds Ieks en Pieps stiekem onder haar warme buik gelegd.

De kip stond wel raar te kijken. Pas twee dagen aan het broeden, en dan al twee flinke levende kuikens zomaar onder je vleugels. Maar ze trapte erin, en het is nu een gelukkig gezinnetje. En ik hoef géén wormen en vliegen meer te vangen. Dat doet moeders.

 

En kijk. De taart, voor thuis-kom-paps. Niet zelf gebakken. Want het was me het weekje wel. Ik ben echt bek-af! 

Morgen heerlijk .... niks!!