Ziekenhuis.

Ik begin maar even met een willekeurige foto van één van Paul zijn fietsritjes. Dat wil zeggen, het einde van een fietsrit, toen Paul en een paar fietsmaten kletsnat van de regen bij ons het erf op kwamen. 

Want er valt iets te bloggen, over dat fietsen. En véél foto's heb ik er niet van. Dus daarom deze maar.

Paul is een zéér fanatiek wielrenner. Al ruim veertig jaar. Hij plant er zijn hele leven omheen, rondom dat fietsen. Rondom de trainingsritten in het voorjaar, de fitnessoefeningen, en natuurlijk het uiteindelijke 'doel', ergens in de zomer, in de Dolomieten of de Alpen of de Pyreneeën of zo'n soort gebergte.

En het grappige is, hoe ouder hij wordt, hoe taaier die zomertochten, lijkt het wel. Compensatiegedrag? Wie het weet mag het zeggen. Maar goed, voor deze zomer is het volgende bedacht: een wekenlange tocht dwars door de Rocky Mountains. Je weet wel, die enorme hoge richel in de Verenigde Staten. Daar gaan de heren deze zomer overheen fietsen. Van Noord naar Zuid, over al die bulten heen.

Helaas viel Paul afgelopen februari nogal ongelukkig en brak (onder anderen) zijn sleutelbeen. Ojee, einde oefening? Nee dus. De breuk is niet geopereerd, was niet nodig, zou vanzelf genezen, en na een dag of drie zat Paul alweer op zijn stationaire fiets. Trainen trainen trainen. Met zijn gebroken arm naast zich, op een kussen. Om de dag waren er trainingsritten, en zodra het maar éven kon, ook weer buiten, op de fiets. Hij moest en zou naar de Rockies. 

Enne ..... discipline .... dat woord heeft hij uitgevonden.

 

Maar helaas. Vorige week viel hij weer. Tijdens een trainingsrit werd hij nogal cru afgesneden, viel toen op helm en schouder, en brak toen wéér zijn pas genezen sleutelbeen. Op precies dezelfde plek. Oh oh wat had ik met hem te doen. Al dat trainen ... helemaal voor niks. Nu wordt het niks meer met die Rockies, dacht ik, toen ik zijn hangende schouder zag met daarin dat gebroken bot.

Nou. Affijn. De hele week gedoe. Heel wat uren hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. In wachtkamers. En gisteren was de operatie gepland. Want het was nu wel een operabele breuk. Alleen was het héél lastig. Er was maar een klein stukje van het bot af, en hoe kleiner de botsplinter, hoe lastiger de operatie.

De behandelende chirurg had Paul zijn hele geschiedenis gelezen. Het hele operatieteam wist van de vorige breuk, van ál dat extra trainen afgelopen voorjaar, van de Rocky Mountains, enzovoorts. Vlak voor de operatie vertelde de chirurg eerlijk aan Paul hoe het er voorstond. Hij zei:

'Er kunnen twéé dingen gebeuren. Het kan een 'goede' breuk zijn, die we met een plaatje en wat schroefjes kunnen repareren. Dan herstelt de breuk verder vanzelf, kun je snel weer trainen, en is je doel in Amerika .... haalbare kaart. Maar het kan ook een 'minder-goede' breuk zijn. Dan moet er een 'haakje' om het bot heen, en nog meer ingewikkelds, en dan moet je na drie maanden wéér onder het mes. En dan is Amerika out-of-the-question. Dan gaat het écht niet door. Nou, we gaan opereren, ik  spreek je straks weer.'

Wow. Je realiseert het je meestal niet, maar óók zo'n operatie is topsport, natuurlijk! Welke beslissing neem je? Wat is het effect voor de patiënt?

Na twee uur werd Paul langzaam wakker uit de narcose. En wat denk je, Hij had nog maar nét één oog open, en hopla, daar stond de chirug al naast zijn bed. En wat zei hij?

'Gefeliciteerd! Je kunt naar The States!!' 

Hoera hoera voor zo'n chirurg en voor zo'n operatie team. Die hard geknokt hebben om een wielren-fanaat zijn droom te laten beleven. Ze waren zelf bijna net zo blij als Paul. Dat was dus allemaal gisteren. 

Diezelfde wielrenfanaat zat vandaag een beetje suffig en mopperig hier op de bank. Want het doet nu allemaal wel pijn natuurlijk. Maar dat leed is hopelijk snel weer geleden. Ik geef hem heermoesthee (heermoes bárst van de silicium, wat de aanmaak van collageen bevordert) en smeerwortel-compressen (ook al zo'n bot-herstel-wonderplant) enne .... ben straks nét zo blij als hij, zodra hij weer op zijn fiets kan. 

🚴🚴🚴🚴🚴

Maar ondertussen. Zijn hier ook gewoon de erwtjes En de tuinbonen. En de sugar snaps.

En was er vanmorgen vroeg ook weer gewoon een wandeling gepland, met Harry, die ons liet zien hoe de jonge vogeltjes worden geringd. 

En dat doet mij vervolgens weer denken aan Ieks en Pieps, die twee kuikens in de kas, waar ik een moederkip voor zou zoeken. Nou, dat is gelukt hoor! Er ging een kip aan het broeden, en na twee dagen heb ik 's avonds Ieks en Pieps stiekem onder haar warme buik gelegd.

De kip stond wel raar te kijken. Pas twee dagen aan het broeden, en dan al twee flinke levende kuikens zomaar onder je vleugels. Maar ze trapte erin, en het is nu een gelukkig gezinnetje. En ik hoef géén wormen en vliegen meer te vangen. Dat doet moeders.

 

En kijk. De taart, voor thuis-kom-paps. Niet zelf gebakken. Want het was me het weekje wel. Ik ben echt bek-af! 

Morgen heerlijk .... niks!!