Komen en gaan.

on maandag 30 september 2019





Da-hag Thomas en Mickey en Oranje!!

Dit weekend was weer typisch zo'n komen en gaan van mensen, dingen, dieren, seizoenen.

Op de drempel van oktober was het een drukte van belang. Eerst kwamen Thomas en Mickey hun katje halen. Het mooie oranje katertje. Oranje heet hij. 

Bekkie zat stilletjes te kijken ....









Toen waren er nog maar drie ....

🐈🐈🐈


En kijk, daar komen de buurkinderen. Die kwamen óók al wat halen en wat brengen. Ik kreeg van hun het recept, waar ik om gevraagd had, van een hele lekkere zoetzuur. En wat ze kwamen halen was een bijdrage voor de Grote Clubaktie.

Tuurlijk! Voor wat hoort wat!






Dat zoetzuur recept is heel simpel en ik zal het even delen. Snij 2 kilo courgette en 1 paprika en 2 uien in blokjes. Pitten van de courgette eraf snijden. Ik nam een kleine pompoen in plaats van een paprika, want die heb ik niet meer.

Zet dat vier uur te weken in een mengsel van 3/4 liter water, 1/4 liter azijn en 60 gram zout. Het moet onderstaan. Dan afgieten.

Breng een mengsel van 1/2 liter azijn, 3/4 liter water, 300 gram suiker (ik nam de helft), el kurkuma, el mosterdzaad, wat jeneverbessen en laurierblad, aan de kook. Voeg de groente toe en laat 5 minuten meekoken. In schone potjes doen, aanvullen met vloeistof tot de rand, deksel dichtdraaien en 10 min op de kop. Dan afkoelen en in koelkast bewaren.




Het is een simpele manier om weer wat van je oogst te bewaren. Wat mij erg aanpreekt is de korte kooktijd. De groenten blijven knapperig. Of het met de helft minder suiker ook goed te bewaren is laat ik je nog weten.😊

Komen en gaan .... zo komen ook de courgettes nog steeds binnen. De laatste planten heb ik vrij laat gezaaid, in juli pas, en die geven nog steeds vruchten. Maar het gaat wel langzaam. De planten hebben last van meeldauw, en elk moment kan het afgelopen zijn.

Dan moeten we weer tot juni volgend jaar wachten ..... jammer, want het is zo'n makkelijke groente. Hij kan echt overal bij en op en door.







De herfstframbozen zijn in full swing!

Die kan ik je echt aanbevelen. Zet een kleine frambozenstruik in de zon, ergens bij een hek. Want als alles al op z'n retour is, en je bijna geen kleinfruit meer hebt, dan komen die frambozen nog! Die gaan door tot de vorst!

De mais. Vorige week plukte ik alle kolven en van 't weekend heb ik ze zitten pellen. Toen het zo regende, gezellig onder de kap. Met de katten.

Haast geen enkele kolf is helemaal goed. In elke kolf zit wel vraatschade. Maar het maakt niet zoveel uit. Elk zaadje wat ernaast zit kan gewoon nog afrijpen. Het is wel belangrijk dat het goed kan drogen ...

.... en daarom heb ik hem nu meteen al gepeld. De mais heeft een dikke jas aan, van allemaal laagjes. Dat is een goeie bescherming, maar die jas moest nu dus uit, want dan kan het beter drogen.







Kijk en wie kwam daar ook ineens weer langs? Onder een dikke laag stof vandaan??

Het was de naaimachien! Die altijd keurig paraat staat om dingen te repareren of voor een leuk creatief werkje tussendoor. Maar helaas .... een jaar lang werd er niet naar hem omgekeken. Er is nooit tijd voor hem.

Maar zondag, toen de regen de hele dag tegen de ruiten sloeg, toen mocht hij weer even aan het werk. Een spijkerbroek repareren. Het is een favoriete broek en er zat een scheur in. Op een genante plek. Dus daar werd binnenin een lapje tegenaan gelegd, en dan maar zigzaggen, heen en weer, duizend keer.😊





netjes hoefde niet want het is een werkbroek.

En er lag ook nog een rokje. Gekocht voor een prikkie, en nooit gedragen, want de knoop viel er meteen af. En tegenwoordig zit er niet meer zo'n reserveknoop in kleding. Dat kan je ook niet verwachten met dit soort prijzen ....




....... maar daardoor had ik dus geen passende knoop. Nu we toch die broek aan het fixen waren heb ik goed gezocht en iets gevonden wat in de buurt kwam. Knoop eraan gezet. En toen, in het licht, toen leek het nergens naar ...

Het is een totaal andere knoop.

Maar hij doet wat hij moet doen, de rok kan weer dicht, dus we laten het zo. Het is een superhandig en vrij wijd rokje, zo een waar je gewoon forse stappen mee kan nemen en waarmee je over een hek kan stappen!





Ook deze komende maand, oktober, verwachten we aardig wat komende en gaande gasten. Dus, toen het gisteren toch zo'n regendagje was, heb ik meteen maar wat voorraden aangelegd. Zoals een paar stapeltjes wereldburgers, maar dan met wortel, in plaats van biet.

Ook dit is weer erg makkelijk.

Je neemt gelijke delen groente (ik nam een dikke winterwortel en een kleine ui), kaas, en graan. Voor graan kan je bijvoorbeeld havermout nemen. Ik nam gemalen rogge. En dan nog per pond 'beslag', nog één ei. Verder aanvullen naar smaak met peper, knoflook, verse kruiden, specerijen, zout, ketjap, kerrie, gewoon, wat je lekker vind.

Dat gaan in de keukenmachine. Als je weinig maakt kun je alles ook gewoon fijnsnijden of raspen.





Je maakt er met twee lepels balletjes van die je wat platdrukt en in hete olie bakt. Beide kanten een paar minuten. Hoe dunner je ze maakt hoe sneller gaar.

Voor een krokant korstje kun je ze ook nog eerst door de bloem halen.

Ik had ongeveer een kilo beslag gemaakt, en daar haal je zo'n twintig burgertjes uit. Per vier verpakt, in de vriezer. Altijd handig met bezoek!





En dan gaat september alweer de ether uit .... en komt oktober binnen. Ik merkte het vanmorgen al. Het onstuimige weer, de harde wind, de dikke bolle wolken, de regen en zon die elkaar afwisselden ...

...... en oktober zelf heb ik ook gezien. Hoog in de lucht. Hij spuwde regenbogen.









Het komt eraan!

on vrijdag 27 september 2019




'WAT wilt u invoeren???' vroeg de mevrouw van de douane.
'Zaaitarwe.' zei ik. 'Maar niet heel veel hoor. Ongeveer 35 pond.'
'En wat is dat dan voor tarwe?'

Tja. Wat is dat voor tarwe. Het is héle speciale zaaitarwe, die in vorige week in Amerika bestelde. Maar daar gaat een heel verhaal aan vooraf.

Vertellen?

Goed, ik zal het verhaal vertellen. En omdat ik er geen plaatjes bij heb, laat ik ondertussen wat foto's zien die ik vond toen ik hier op de zoekfunctie 'graan' intypte.

Haha ... ik heb het wel erg vaak over graan, geloof ik ..... 😊😊 .... maar ja het is voedsel nummer één op de wereld. Niemand kan zonder graan.

'








Het verhaal begint lang geleden. Toen ik als klein meisje nog thuis woonde bij mijn ouders, en het in de zomermaanden altijd heel lekker rook op het kantoor van mijn vader, die een graanhandel had.

Hij had zo'n machientje, waarin werd gemeten hoeveel vocht er in het graan zat. Het graan werd dan verhit, en dat róók lekker! Naar vers gebakken brood!

Misschien is het toen al wel begonnen ...














Toen ik bedrijfskunde ging studeren, vroeg mijn vader een keer, of ik de graanhandel misschien wilde overnemen.

Maar dat zag ik he-le-maal niet zitten. Graan??? Saai!! Ik wilde de high tech in, en vooral in de Randstad wonen, waar alles gebeurde!

Een graanhandel overnemen in het dorpje Wildervank? No way!









Grappig he, hoe dat dan kan lopen.

Want nu zijn we weer vele vele jaren verder, mijn vader is er allang niet meer, en oh wat had ik hem graag van alles willen vragen over graan. Want nu ben ik geobsedeerd ... door graan!

En hij wist er alles van! Als mijn vader op een handje rauwe tarwe kauwde, dan kon hij je precies vertellen hoeveel procent vocht erin zat. En wat voor ras en wat voor kwaliteit het was.












Nu we hier op de boerderij wonen, en proberen zelf al ons eten te verbouwen, en ook voor onze dieren, nu ineens blijkt het wel héél handig te zijn om van alles over graan te weten.

Nu moet je het allemaal zelf uitvinden. Hoe zaai je graan met de hand? Hoeveel per vierkante meter? Hoe maai je het en hoe dors je het en hoe krijg je het schoon?





















Het kost enorm veel moeite en tijd om daar allemaal achter te komen. Je kunt er veel over lezen ..... boeken zat.

Haha ... en recepten, die zijn er ook genoeg. Graan opeten, daar weten we ook genoeg vanaf!


















Maar het verbouwen van graan, met de hand, op kleine schaal, dat is echt een vak apart.

Gelukkig was mijn vader niet de enige die veel wist over graan. Van boeren hier uit de buurt hoor ik ook veel. Wijze tips. Van die dingen die voor hun zo vanzelfsprekend zijn, en voor mij nieuw.

'Ast gain roest wilst in tarwe, most spuutn.'

Wat betekent, als je niet spuit (als je dus biologisch bent) dan krijg je waarschijnlijk roest in je tarwe. Roest is een soort schimmel die je tarwe aanvalt.

Hoho! Ik wil géén roest, maar ik wil óók niet spuutn! Dus dat ging ik uitzoeken. Is er niet een héle sterke tarwe soort?
















Afgelopen zomer hadden we een klein veldje met tarwe.

Het is met de hand ingezaaid, en ik had graan gebruikt dat we zelf hier het jaar ervoor hadden opgekweekt. Het was dus biologische tarwe, die zich hier al een beetje had 'aangepast'.

Het ging goed! Weinig roest. Behoorlijk goede opkomst. Géén ziekten. Maar wel ... veel vogelvraat.




















(even tussendoor)

Ondertussen leer je ook andere mensen en andere ambachten kennen.

Want je graan moet ook gemalen worden. Ik kan dat zelf doen, in de handmolen, of in het kleine elektrische molentje, maar dat duurt eeuwen.

Voor een bordje roggepap of een paar pannenkoeken kan dat best, maar voor een paar flinke broden ben je dan heel lang bezig. Dus ging ik eens langs bij de molenaars in Nieuwleusen.

Heel aardig, ze maalden ter plekke meteen een grote emmer rogge (die ik alvast maar had meegenomen) en willen in de toekomst best af en toe wat graan malen. En of ik óók molenaar wilde worden, was de vraag. Wat ze hebben nog geen vrouwelijke molenaars.

Ik heb zelf helaas niet zoveel tijd, maar als je het wat lijkt, en je woont in de buurt, meld je dan aan bij de molenaars van Massier!😊
















Maar goed. Tarwe dus.

Ook al ging het opkweken vorig jaar vrij goed, ik ben nog steeds op zoek naar een héél sterk ras. Sterker dan dat wat ik nu heb. En ... nu had ik ooit een boek gelezen, over de Mennonieten, die al vijfhonderd jaar lang aan het landverhuizen zijn, wegens geloofsvervolging. Van Nederland naar Polen naar Rusland naar Amerika naar Mexico.

En elke keer als ze weer emigreerden naar een nieuw land, namen ze hun eigen tarwezaad mee. Een heel bijzonder ras, een hele sterke rode tarwe.

Maar ja, dacht ik toen ik dat las ... dat is een heel oud ras. Dat bestaat allang niet meer natuurlijk.














En toen, stuurde een aardige bloglezeres mij onlangs een berichtje.

'Heb je dit gelezen?'
Ze bedoelde dit artikel.

Ge-wel-dig!! Het beroemde rode graan bestaat nog steeds!! Het is zelfs terug in Nederland, en wordt door een moderne Menno, in Friesland, weer verbouwd!!

Meteen een email gestuurd natuurlijk, of hij wat zaaigraan voor me had, maar daar heb ik nog niks op gehoord. Naja, het is een boer, en hij zal het wel druk hebben.

Daarbij wil ik graag het originele graan, biologisch, dus ik ben gaan zoeken op www.















En toen vond ik een bedrijf in Amerika die het verkoopt.

Je kan het gewoon bestellen! Dus, dat heb ik gedaan! Het eeuwen oude, sterke, gezonde, oergraan, Turkey Red Wheat.

Het groeit langzamer, en heeft minder hoge opbrengst, maar is veel voedzamer en smakelijker dan de tarwe die wij nu kennen. En ook is het beter bestand tegen droogte en plagen en schimmels.

Ik ben hééél benieuwd!!







Gisteren kreeg ik een email van het bedrijf in Amerika. Of ik toevallig ook weet of het wel bij ons door de douane komt, die 35 pond tarwe.

Hm .... geen idee. Dus, de douane gebeld.

'WAT wilt u invoeren?' vroeg de mevrouw van de douane.
'Zaaitarwe.' zei ik. En legde het geval uit.

En .... het kon! Dus .... het komt eraan! 🙆🙆🙆