Er komt hier heel wat voorbij, op een dag. Soms meer, dan we in Bussum in een week zagen. Ik bedoel daarmee niet 'het bezoek' maar gewoon de gaande en komende man.
Tja, wat zoal?
Nou de postbode bijvoorbeeld. Die heeft vaak wel iets. Een stel sportsokken voor Paul bijvoorbeeld, die we voorheen in een winkel kochten, maar hier is niet zo'n winkel. Dus er gaat veel via de post, en de postbode is een geregelde gast.
'GOEIEDAG!!' riep hij vanmorgen. 'Met JOU moet je GEEN ruzie krijgen!'
Ik was namelijk op de rogge aan het meppen. Met twee mattenkloppers. Om het te dorsen.
Vlak nadat hij weg was, en ik even binnen was, werd er op de voordeur geroffeld. Het zit namelijk zo dat de bel het niet doet. Al drie jaar niet, vanaf het begin, en iedereen komt gewoon achterom. En Brit fungeert ook als bel, natuurlijk, want die blaft naar elke gaande en komende man.
Het was een man met een grote camera.
Of hij wel even de scheuren in ons huis mocht fotograferen. Daar was een brief over geweest. Brief? Oh ja, zal wel.
(Tussen twee haakje ik maak natuurlijk geen foto's van al die gaande en komende mannen, dat zou wel een beetje raar zijn. Dus ik laat ondertussen het rogge dorsen maar zien.)
(na het meppen .... ligt het graan mooi schoon onder het lege stro)
De man van de scheuren hoort bij het fietspad, wat hier binnenkort -eindelijk- gaat komen. Het heeft iets te maken met aansprakelijkheid, dat je achteraf niet kan zeggen dat eventuele scheuren door het fietspad zijn gekomen, scheuren die je al had.
'Hoeft niet hoor,' zei ik. 'Wij hebben geen scheuren.'
Maar na wat heen en weer gepraat toch maar gedaan. Want, zei hij, stel dat we wél scheuren krijgen door dat fietspad. Dus ons hele huis is gefotografeerd, langs de bovenplinten.
Geen scheuren. Wel spinnen.
'Jullie zijn de laatsten,' zei de fotograaf. Nou, kom maar op dan, met het fietspad. Want daar wachten we ook al drie jaar op.
🌾🌾🌾🌾🌾
En hieronder zie je het resultaat van een hele middag rogge dorsen. Ongeveer tien schoven heb ik vandaag gedorst (van de dertig) en dat geeft een emmer vol graan. Tien kilo ongeveer.
Als je de uren zou berekenen, vanaf het met de hand zaaien, in oktober, rijtje voor rijtje, toen wieden, bemesten, in juli met de zeis maaien, schoven binden, laten drogen, en nu dat dorsen, en héél goed zeven .... och man ... dan is die rogge onbetaalbaar.
Ik vind hem ook onbetaalbaar. Die gewone simpele rogge.
En vanavond kwam een hondenvriend van Paul nog wat langs brengen.
Hondenvriend? Ja, die krijg je als je met je hond in het bos loopt. Zoals Paul vaak doet. Hij kent het halve bos daar, in elk geval de mensen die er met honden lopen. En één van die hondenvrienden van Paul kwam langs met druiven.
En met Douwe de hond, de vriend van Brit dus.
De gaande en komende man en hond, was het vandaag.
.jpeg)
.JPG)
5 reacties:
Netjes en attent van de wegbeheerder dat die foto's laat maken van de huizen die dicht op het tracé van het fiets[pad staan. Tijdens de aanleg zal er ongetwijfeld met apparatuur gewerkt worden die trillingen veroorzaakt. Al was het alleen maar het verdichten van het zandbed.
Met die foto's, -krijg je als huiseigenaar ook een setje?-, in de hand kun je altijd aantonen of de scheuren en/of verzakking er al was voor de aanvang werkzaamheden, of dat het tijdens de bouwperiode gebeurd is. Kan je een hoop gedoe en ellende besparen.
Ik dacht dat traditioneel een postbode altijd ruzie had met de erfhond en niet met de vrouw des huizes. Tenminste, je leest altijd dat postbodes en honden min of meer natuurlijke vijanden zijn. Waarschijnlijk nog een relict uit de tijd dat waakhonden nog aan een ketting gehouden werden en de postbode kwam als een van de weinigen dagelijks op het erf.
Wat een tijd en aandacht voor die rogge. Prachtig (en hard werken!).
Dit jaar ga ik een bescheiden eerste test doen met winterrogge.
Vooralsnog waren de muizen eerder aan de slag met het zaaigoed dan ik..
Ik heb de zak snel binnen gezet!
Trouwens, met dat fietspad erbij krijgen jullie straks misschien nog wel meer bezoek!
HGr Hilde
De gaande en komende man zei mijn moeder altijd in twents dialect als ze de aardappels Schilde. 3 aardappels voor vader 2 voor moeder en elk van de kinderen en 1 oor de goande en kommende man. Met andere woorden, als er plotseling bezoek zou komen dan hadden we genoeg omdat er net ietste veel was. En die aardappel ging altijd wel op als wij ons bord moesten schoonmaken omdat er nog een restje jus op lag.
Wat je in/uit jouw tuin oogst, Clarien, is letterlijk en figuurlijk niet te betalen. Af en toe 'iemand' -> (misschien wel) een rustpuntje in jouw bezigheden.
Lie(f)s.
oh, wat heerlijk, druivensap maken. Een goddelijk drankje!
Een reactie posten