Verhalen.

Ruim anderhalve week hadden we logés. Negen stuks om precies te zijn. De kinderen en kleinkinderen. In afwisselende groepjes. 

Het waren supergezellige dagen en ook lekker druk. Elke dag voor zo'n schare koken dat ben ik toch wat ontwend. Gelukkig houdt iedereen inclusief de kleinkinderen véél van groenten want die hebben we plenty! En daar kook ik graag mee!

Met de kerstdagen was het hele gezin compleet. Maar daarover straks. Eerst ... een ander kerstverhaaltje. 

Want éérst was er die klus in Rouveen, vorige week maandag, vlák voor kerst. Met Prachtlint waren we toen bij het nieuwe woonzorg-centrum, aan de Esdoornlaan. We hebben daar samen met een paar van de bewoners van het zorgcentrum weer honderden bloembollen geplant.

Het mooie aan dit soort Prachtlint projecten vind ik dat je zorg voor natuur combineert met zorg voor mensen. De bewoners in Rouveen vonden het planten heel leuk om te doen. Maar ook de aandacht, samen aan het werk en samen fantaseren over hoe mooi dat er straks uit gaat zien ....

En toen kwamen ook nog heel spontaan twee dames van Stichting Welzijn langs en was de pret compleet. Zij hadden oliebollen bij zich en koeken. 

Ze hadden van onze actie gehoord en vonden het leuk om zo hun steentje bij te dragen. Nou we hebben dus niet alleen bollen geplant maar ook bollen gegeten! Flink wat oliebollen gingen er doorheen.

                  

We krijgen ook steeds meer hulp. Mensen vinden het leuk om met Prachtlint klussen mee te doen. Het is nu nota bene hartje winter, koud, nat, en we moesten echt op de knieën om in de koude harde grond gaten te kunnen hakken. 

Maar iedereen had er echt plezier in!  

Alleen was er één ding wat een beetje mis ging. Er waren een paar bewoners die er niet bij konden zijn maar dat wel erg graag hadden gewild. Door een misverstand hadden ze deze ochtend gemist.

Dus daar moesten we wat op verzinnen. Helaas waren de bloembollen ook op. Wat te doen? Ik heb beloofd dat ik later nog langs kom met nog een nieuwe partij bloembollen. En het grappige is dat die nieuwe bloembollen inmiddels door bloglezers van dit blog zijn betaald! 

Hoe dat kan?

Nou, als volgt.  

Na de klus in Rouveen ben ik meteen doorgereden naar een kweker die gelukkig nog zakken bloembollen had liggen, en die heb ik toen allemaal gekocht. Ik keek toen even op de rekening van Prachtlint, en zag dat er door een paar bloglezers iets op was gestort. Dat was naar aanleiding van deze eerdere blogpost. 

En wat jullie hebben gestort was toevallig precies het bedrag wat ik voor die extra bollen betaalde! Dus, lieve bloglezers, die extra bollen hebben jullie met je donatie betaald! 💫💫💫 Super bedankt hiervoor!! 

In januari gaan we dus nog een tweede ronde bollen planten, voor die andere bewoners die het vorige week helaas gemist hebben.   

🎄🎄🎄🎄🎄

Verder hebben we afgelopen week veel binnen gezeten natuurlijk, met al die logés. En veel gegeten ook! Heel veel lekkers natuurlijk. Beertje en Wolfje krijgen zo weinig mogelijk dingen met suiker erin, dus had ik een recept voor brownies uitgeprobeerd, zonder suiker en witte bloem. 

Maar wél heel lekker. Er gingen maar drie dingen in!  

                

En die drie ingrediënten waren: 

bananen

cacao

notenpasta

De notenpasta moest ik nog wel zelf maken. Maar dat is makkelijk. Ik nam wat van onze eigen walnoten en nog een handvol gemengde noten, en heb die gemalen met wat olie, tot het ongeveer zo dik was als pindakaas.

Daar gingen toen drie bananen bij een twee eetlepels cacao. En dan weer mixen.

In een ingevet vormpje bak je ze dan ruim een half uur op 180 graden. Ze zien er misschien wel een beetje uit als een hondendrol maar ze waren echt héérlijk! Vooral zo direct uit de oven, nog warm, van buiten krokant en van binnen crèmig zacht. Je kunt er natuurlijk ook altijd nog wat pure chocola door doen.

En verder hebben we natuurlijk nog veel meer dingen gekookt en gebakken. Niet alles lukte hoor. Hier zie je mij de pistache crème maken, als onderdeel van het dessert, maar dat werd een soort pistache .. kauwgom. Iedereen at het wel braaf op, dat wel. Haha ... want mama had er zó haar best op gedaan!  

Ook de biefstuk in bladerdeeg was géén succes. Zo taai als wat. Vlees is gewoon écht niet mijn ding, qua koken niet en qua opeten ook niet. Geef mij maar groenten, borden vol!😊

Gelukkig is niemand pietluttig in ons gezin. Het gaat natuurlijk ook niet zozeer om wat je precies eet, maar vooral de gezelligheid. Alles mooi en knus maken. Het samenzijn.

Een paar dagen écht met z'n allen thuis, dat gebeurt zo weinig. Aan tafel gaat het bij ons dan ook veel meer om het praten, en om samen te zijn. En niet om of het eten wel perfect is.  

Ja de kerstdagen vlógen om. 

En nu is iedereen weer naar huis. En was het hier ineens echt koud, vandaag! Het vroor zelfs. Ik ben eerst maar binnen begonnen met ik weet niet hoeveel ladingen was, en het huis opruimen. 

Maar daarna, ondanks de kou, weer lekker naar buiten. De dieren hadden verzorging nodig.

Vooral de kippen. Die scharrelen zo vanaf 9.00 tot 16.00 buiten, maar zijn de rest van de tijd binnen. En dat kon je zien aan hun hok. Het was daar nu alweer één en al poep. En muizen zitten er ook alweer, ondanks het gaas en de stenen op de vloer. Ja wie kippen houdt die heeft ook gratis muizen erbij, en als je geen hond hebt, heb je ook ratten. 

Dus dat moest allemaal weer worden verschoond, en ook de geitenstal kreeg een kleine beurt. De grote beurt komt later wel, als het een keer zonnig weer is.

We aten vandaag weer gewoon, super simpel. Groenten, afgelopen zomer direct van het land rauw ingevroren, gingen zó in het kokende water. Dan smaakt het alsof het nét geoogst is. En dan nog wat pasta erbij, kort koken, alles nét beetgaar. Opdienen met een scheut olijfolie, en lekker veel peper en wat kruidenzout. 

De eieren waren na de kerstdagen schoon op maar gelukkig vond ik er nog drie, vers gelegd, in het kippenhok. Dus we hadden er een gebakken eitje bij. Met nog wat groenvoer uit de kas erbij, en mij kan je niet blijer maken dan met zo'n simpel maaltje! 

Elke avond, na de koffie, fiets ik nog een rondje om en door het dorp. Een vaste route, zo van oktober tot maart ongeveer, in het donker. Naar de sterren kijken, en in de huizen langs de route. Sommige bewoners hiervan ken ik inmiddels van gezicht.  

Zo heb ik in één gezin een tweeling zien opgroeien. Eerst zaten ze in de kinderstoel, maar nu, een paar jaar later, staan er al stoere fietsjes voor het huis. En bij een ander huis zie ik al jaren hetzelfde oudere echtpaar. Allebei altijd op hun vaste plek. Hij leest, en zij kijkt tv, of leest soms ook. Het straalt altijd rust en tevredenheid uit.

Maar sinds een paar weken zie ik alleen nog maar hij. Want zij ... is weg. Haar stoel is leeg. Elke avond hoop ik dat ze er weer zit. Dat ze gewoon met haar zus op vakantie was ofzo. Of misschien een heup gebroken, en nu weer thuis. Maar nee. Ze blijft weg.

Op zo'n fietsrondje komen de verhalen gewoon aan je voorbij. Het wel en het wee.

 

Verhalen zijn overal. Ieder mens heeft verhalen. Overal zijn verhalen te vinden. Ik hoor ze altijd graag. Of verzin ze, soms. Luisteren, lezen, kijken, observeren, overal verhalen zien, en elk verhaal is uniek en ze zijn allemaal  boeiend. 

✨✨✨✨✨

Veel verhalen heb ik ook gedeeld, hier op het blog. Wat ooit begon als een klein experimentje bleek zó leuk te zijn en zomaar héél veel lezers te boeien! En het blog werd langer en langer .... het ging bijna vanzelf ... na elk verhaal kwam er weer een nieuw verhaal. Elf jaar inmiddels al!

Maar nu verschuift mijn aandacht en tijd steeds meer naar Prachtlint, en de mooie dingen die we daarmee kunnen doen. Dat betekent niet dat ik stop met verhalen vertellen. Of met schrijven. Maar .... wel anders. Er gaan dingen veranderen.

  

                  

Binnenkort.