Ratsss.

Ik scheurde van de week pardoes uit mijn broek. Ratsss!! Gelukkig was er nét niemand. Er liep ook nét niemand op het wandelpad. Pfjoe! En hoe zo'n broek nou ineens scheurt? Dat komt van al dat bukken de hele dag door. Bukken om de omheiningen te repareren, bukken om rijen plantjes uit te dunnen, en om te wieden. Tuinieren is vooral bukken. Opstaan, en wéér bukken. 

En ook omdat de broek al oud was. Hij was gewoon versleten. Wel jammer want het was mijn favoriete werkbroek. Maar goed, repareren had dus geen zin meer. Ik heb alleen de top eraf geknipt, daar kan misschien nog een tuinschort van worden gemaakt, en de broekspijpen gingen in de groenbak. Dat is puur katoen en dus prima voor op de composthoop. 

Onder de steeds maar prachtig helderblauwe mei hemel, ben ik elke dag een paar uurtjes op de tuin aan het werk. Het is daar stil, je hoort alleen vogeltjes. En het is eigenlijk niet erg druk. De tuin is dit jaar kleiner, en de lucht is nog koel. Precies zoals je het graag hebt. De planten groeien dan langzaam en worden breed en sterk. Zij worden niet opgejut, en daardoor ik ook niet. 

Wel zou een dropje water op de tuin niet verkeerd zijn. Maar ja, het is zoals het is. Ik loop alweer dagelijks met gieters water te sjouwen. Maar dat is de laatste jaren eigenlijk elk voorjaar, dat het zo droog is. Het went. 

En veel gewassen staan nog veilig in bakken, zoals de mais. Daarin zijn de jonge plantjes veilig voor kraaienvraat, en kan ik ze goed verzorgen. Ook de bonen en de pompoenen staan nog in bakken. En langzaam komt alles omhoog. 

 

De tomaten zijn al wel allemaal uitgeplant, in de kas en in de tuin. Véél te vroeg, ik weet het, maar ze werden zó lang. Ik gok er maar weer op dat het niet meer gaat vriezen. 

Haha, dat is eigenlijk óók elk voorjaar, dat ik ze te vroeg uitplant. Meestal gaat het wel goed.

De dagen vliegen. Neem nou zo'n week. Maandag was poetsdag, en steevast om tien uur komt overbuurvrouw dan een bakkie doen. Overbuurman komt meestal ook mee. Dit keer hadden ze een doos vol gebak bij zich. Want ze was jarig geweest. 

Het was echt van dat Staphorster gebak, van de echte bakker. Niet van die lichtgewichtjes, maar stevige kubussen, met dik slagroom. Heerlijk! Hm, misschien waren er ook nog wel andere redenen dus voor dat ratsen van mijn broek.😅

Dinsdag zag ik Renske, van Klaas. Alleen nu zonder Klaas. Het was fijn om weer bij te praten. Wel erg verdrietig voor haar dat ze nu alleen staat. Klaas is een half jaar geleden overleden. Een enorm gemis, zo'n enorm fijn mens als hij was. En nu moet ze dus alleen verder. Gelukkig woont Rens nu wel wat dichterbij, ik fiets er zó naar toe. En zij naar mij.

En er was een vergadering van de jubileumcommissie. Het wordt spannend. Aanstaande maandag is de startavond van ons 'Prachtlint Staphorst'.  We hebben het afgelopen maanden bedacht, en nu gaat het dan echt van start. Ik ben erg benieuwd of er wat volk op af komt, en of er leuke ideeën uit zo'n avond komen. 

Woensdag heb ik een nieuwe tomatenbak gemaakt, en een bonenbak voorbereid. Daar kunnen nu de boontjes in, die je een paar foto's geleden zag opkomen. Hieronder een fotootje van de bonenbak vóór en na. Zoek de tien verschillen.

Ook kwam Ankie langs, met haar moeder en dochter. Ze had gehoord dat we veel tasjes hadden weggegeven op de Staphorster Jaarmarkt. En voila, ze kwam weer een grote tas vol met zelfgemaakte handige tasjes brengen. Het is een onuitputtelijke bron, die twee!

Hoe meer ik weggeef, hoe méér ik van ze terugkrijg. De voorraad wordt eerder groter dan kleiner!

Vandaag was ik bij Jan D, om de bijen weer te inspecteren. En terwijl we bezig waren vloog er een zwerm weg, inclusief koningin. Dat is op zich niet zo erg want we hadden onze pakken aan en konden achter die zwerm aangaan. Maar helaas vloog de zwerm meteen heel hoog omhoog, en na een paar minuten om ons heen te zwermen, kozen de bijen het luchtruim. Da-hag!

Nou, wij er achteraan. Door de weilanden, sloten en bermen, achter die zwerm aan. Maar ze gingen steeds verder en toen was er een hek en konden we niet verder. Snel, terug naar de schuur, en in de auto. We zijn achter de zwerm aangereden, en hebben hem zelfs weer gevonden! De zwerm was op een boerenerf beland, en was daar gaan klonteren tot een dikke massa bijen.

Er was niemand thuis. We zijn toen eerst maar weer teruggereden, hebben de inspectie van de kasten afgemaakt. En toen is Jan weer naar de boerderij gereden om de zwerm te halen. Als zo'n zwerm tot rust is gekomen kun je hem vrij makkelijk met een korf of vangnet vangen. Maar ik moest naar huis, voor onze eigen dieren zorgen. 

En er waren nog wat projectjes, van zakken met fruit, van die verspil-me-niet zakjes. Ik kan die nooit laten liggen. Zeker als ze er niet al te fris meer uitzien, die de kans lopen dat ze aan het einde van de dag worden weggegooid. Die neem ik dan mee. Je kunt er altijd nog wel wat mee.

Zoals een zak met sinaasappels. Ze waren oud en een beetje rimpelig. En wij eten helemaal geen citrusfruit. Wat doe je er dan mee?

Ik heb ze gedroogd, in schijven. Eerst in de oven, nadat het brood eruit kwam. En toen de oven was afgekoeld, nog een paar dagen op zolder onder het dakraam. Die gedroogde sinaasappelschijven, die kun je in de thee doen voor een fris accentje, of je kunt ze malen tot sinaasappelpoeder, voor in soepen en sausen. 

 

Verspil-me-niet. Nóg zo'n zak, met bananen, en twee mango's. Die eten we wel, maar niet zoveel. Van de bananen heb ik ijs gemaakt. Dat zag ik ergens op een kaartje, zo'n recept. Drie bananen pureren, met een bekertje kokosroom en een beker sterke espresso koffie. En dan in vormpjes invriezen. 

Volgens het recept moest je ze ook nog dippen, in de gesmolten pure chocolade, maar dat vond ik teveel gedoe. En niet nodig ook. Suikervrije bananenijsjes, romig, met een lekkere  pittige koffiesmaak. Echt heerlijk zijn ze. 

Waren ze. 

Jaja, en ik maar beweren dat die broek versleten was. Haha. 

Affijn, zo zien de weken er bij ons dus uit. Veel te doen, maar geen stress. Het is allemaal te volgen. En natuurlijk gebeuren er ook dingen die minder fijn zijn. Zo ben ik deze week een hele dierbare nicht verloren, aan kanker. De nicht waar ik mijn jeugd mee doorbracht. De nicht die moeder is van twee tienerdochters, en echtgenote van een schat van een man.

En die is er nu ineens niet meer.

Zaterdag is de crematie, en ik neem even blogpauze. Volgende week praat ik je weer bij over tuin- en andere zaken. 🍀🍀🍀