Online. Offline.

Ik ben hier op het blog niet heel erg scheutig met foto's van Wolfje. Want stel ... dat hij het later maar niks vindt, dat oma steeds online met hem zat te pronken. Dat zou best kunnen. Vandaar dat ik daar als trotse oma toch een beetje zuinig mee ben. 

Het liefst wil je natuurlijk tientallen plaatjes laten zien, van zo'n verschrikkelijk lief knoedeltje van een kereltje. 

Zo'n piepklein ontroerend hoopje mens is het nog. Maar toch ook al vreselijk hard gegroeid. In vijf weken van ruim vijf pond naar bijna negen pond! Kijk, en hij leest al boeken ook!

Maar goed. Hier laat ik het maar even bij, qua plaatjes. Zondagmiddag was ik in Utrecht en heb heerlijk met kleinzoon op schoot gezeten. Hij kon al echt zo gericht kijken, met van die grote heldere kijkers.

Terug in de trein, werd het alweer mistig op de velden en ook ineens zo vroeg alweer donker. Ik had een boek mee, maar heb de hele tijd alleen maar een beetje naar de koeien in de mist zitten staren. Je zág het gewoon herfst worden.

Och ja en hier thuis is het nog steeds maar hop hop oogsten en verwerken. Het wordt bijna eentonig, nietwaar? Hier zie je een grote kruiwagen met zoete mais. Die ik uit de rijstbak heb geoogst. Dat is dus wat anders dan de harde graan-mais.

Het was een meevallertje want ik dacht dat de zoete mais dit jaar was mislukt. Maar ik haalde er nog wel tachtig goeie kolven uit. Dus dat was even een extra klus, gisteren.

In dezelfde middag heb ik de mais vervolgens gestript, geblancheerd, laten afkoelen, de korrels eraf gesneden, en verpakt in pondszakken. Die gingen de vriezer in. Het was echt even dóórbuffelen maar we hebben nu ineens bijna tien kilo van die heerlijke zoete verse mais op voorraad.

 

En dan natuurlijk nog de troep opruimen. 

Behalve oogsten en boerderij-en is er nog meer nieuws. Want, afgelopen vrijdag zaten wij als splinternieuw bestuur in de keurige ontvangstruimte, bij de notaris, om de oprichtingsacte van Stichting Prachtlint Staphorst te ondertekenen. 

Het heeft wel wat voeten in aarde gehad. Want bestuursleden vindt je tegenwoordig niet op elke straathoek. Welnee, niemand wil dat haast, in een bestuur. Iedereen is smoordruk.  

Monica, links, heeft ooit het idee geopperd om hier in Staphorst een Prachtlint te starten. Net als in de Alblasserwaard en de Krimpenerwaard, waar ook al een prachtlint is. En later bood ze aan om mee te doen in het bestuur. En toen ik Lien vroeg als derde lid, in het oprichtingsbestuur, wilde die gelukkig ook. Heel fijn, een jong iemand erbij! En toen waren we met drie, en dat is voldoende!

Dus, we zijn een Stichting! 

Ja, en nu?

Er moet best veel gebeuren. De komende tijd. En ik zoek naar manieren om alles goed op te kunnen starten en dingen op een rijtje te krijgen. En ook genoeg tijd te houden voor familie, jong en oud. 

Dus ...

..... het blog gaat even op de pauze stand. Voor de éérste keer, na bijna tien jaar. Niet zo lang hoor. Gewoon, even. 

Lekker, de herfst in. Lang wandelen in de mistige ochtenden. De laatste oogsten binnen halen. Projecten starten met het Prachtlint team. Kleinkind knuffelen, en de familie veel zien. Tuinen winterklaar maken. 

En heerlijk, even een tijdje offline.

Genieten van de knusse herfstdagen. Jullie ook? Tot heel snel ziens!