Drie jaren ... maart.

Maart is zo'n speciale maand. Er moet zoveel tegelijk gebeuren maar tegelijk komt ook je energiestroom op gang. Die in de winter soms wat slapjes is.

Dus dat komt mooi uit, dat dat samenvalt.

Ik keek daarnet eens een paar maartse maanden achteruit. Zo waren we drie jaar geleden druk bezig met de éérste keer de tuin bemesten. En hoeveel mest moet er ook alweer op welk gewas?

Elk gewas heeft zijn eigen behoefte. Op de vakken van de kolen en van de bladgroenten moet véél compost. Mooie rijpe verteerde compost.

alleen .... helaas had ik dat eerste jaar nog haast geen compost ...

Ook daar waar je vruchtgewassen zaait en plant, daar mag ook een beste schuif komen. Liefst vooral groencompost, met wat dierlijke mest erdoor, als compostversneller.

Daar maak je die planten heel happy mee! Het zijn behoorlijke veelvraten. Hoewel het ook weer scheelt per vrucht. Pompoenen en courgettes bijvoorbeeld eten echt bijna alles, en veel ook. Tomaten, pepers en paprika's zijn weer wat kieskeuriger.

De wortelgewassen moeten niet te sterk bemest. Ik geef die bedden alleen in het najaar wat verteerde compost. In het voorjaar doe ik geen extra voeding meer op die bedden.

Je kunt het ook wel aan ze zien dat ze niet zoveel eten ... het zijn lange dunne gasten ... die zich diep omlaag uitstrekken en zo daar beneden zelf wel aan hun kostje komen. 

En de aardappels zitten er weer tussenin. Ik geef die bedden in het najaar én in het voorjaar een dun laagje compost.

En toen, een jaar later, óók in maart, toen was er die blooper met die foto.

Ik nam een foto van een stapel pompoenen.








Steeds wat dichterbij. Nóg een foto en nóg een. Dan even met één knie op de grond, zodat je een beter perspectief hebt.

Flits flits.

Maarre ... oh ..













Met mijn knie in een vlaai. Yek!!

 ... bloggen kan echt een vies vak zijn. 😊

Oók in maart, vorig jaar, was er na de winter nog die overvloed aan weckpotten. En dat terwijl de nieuwe gewassen alweer ingezaaid waren en de eerste sla gewassen alweer op ons bord lagen. Ik had die vorige zomer véél teveel potten ingemaakt.










Een beginnersfoutje was dat. Wecken is namelijk écht leuk werk, en het ziet er mooi uit, al die kleurige potten. Maar als je daarnaast ook gewoon de hele winter verse aanvoer van je tuin hebt, dan eet je die weck haast niet. Vers is gewoon veel lekkerder en ook gezonder.

Dus, bleef er heel veel over. En weck ik nu een stuk minder.

Tot nu toe, elk jaar in maart, lopen we te sjouwen met jonge boompjes en bessenstruiken. Er is hier al heel wat geplant inmiddels, maar helaas ook al een en ander weer doodgegaan in die twee droge zomers.





Leuk is dat, achteruit kjken. En zien hoe je jaar na jaar dingen leert, en verandert, en soms toch weer fout doet en dan wéér verandert.

Ook dit jaar, in maart, heb ik weer veel nieuwe dingen in het teeltplan. Zoals een half vak op de tuin inzaaien met grootbloemige zonnebloemen. Liek hielp vanmiddag met bakken vullen met zaden.

Dit worden van die enorme reuzen van bloemen, het zijn bijna bomen, die dus ook goed gesteund moeten worden. Ik wil dit jaar proberen of we van de zaden olie kunnen persen, in het najaar. Maar dat heeft nog wel wat voeten in aarde.

Hoe hou je ze rechtop? Hoe hou je de vogels en muizen eruit? Hoe droog je de pitten, voorkom je schimmel, en hoe pers je ze?

Nou, kijk maar weer mee zou ik zeggen! 😉

En verder gebeurde er natuurlijk nog véél meer op deze mooie maartse zaterdag. Paul heeft de paden met de hogedrukspuit bewerkt, en zichzelf ook. En ik heb weer bakken met violen gevuld. En een buurman kwam wat compost brengen.

..... wát compost ..... dat is Punthorsts dialect ... voor een berg.

Maar ik ben er heel blij mee. Ik zie hier namelijk géén berg droog riet liggen, maar een mooi breed pad, langs de nieuwe groentebedden in de paardenbak.

En 's avonds, met de kinderen aan tafel, probeerden we héél hard om het niet steeds maar te hebben over het coronavirus.





Wat niet helemaal lukte natuurlijk. Want als zeven en een half miljard mensen het ergens de hele tijd over hebben, dan steekt dat aan. En onze kinderen die allemaal in grote steden wonen en werken, worden er heel direct mee geconfronteerd, de hele tijd.

Veel meer dan wij, hier op het platteland.

Gelukkig is er ook humor! 😊