 |
Kleine projectjes. De laatste tijd heb ik er heel wat laten zien. Het zijn van die makkelijke kleine klusjes, die je even tussendoor kan doen.
Ook vandaag waren er weer een paar.
De gedroogde goudsbloem gaat samen met wat gedroogde lavendelbloemen van vorig jaar in een pot, aangevuld tot de rand met goede kwaliteit zonnebloemolie. Die pot gaat een paar weken in de zon, voor het raam.
Als je dat dan zeeft, heb je een heerlijke geurige en verzorgende huidolie.
En de gedroogde schillen, van de aloe vera, die ernaast lagen, die zijn fijngeknepen, en daarna verder verkruimeld tot grof poeder. Het smaakt heel sterk. Zuur, en ook een tikje bitter. Het is een stevig kruidje, om alleen in kleine beetjes te gebruiken.
En het past heel goed in onze keuken, aloe-vera-schillen-poeder, tussen de spinnenkoppen, gedroogde sprinkhanenpoten en pissebeddenlikeur. 😄😄😜
Maar goed. Dat zijn dus de kleine projecten. Allemaal leuk en aardig.
Maarrrrrrr ...... hoe gaat het met de grote projecten? Hoet gaat het op de tuin? Hoe gaat het met ons voedsel?
Och.
Eigenlijk zit het daar een beetje tegen. Zo voelt het. Al maanden ben ik daar aan het ploeteren. En dan .... die droogte weer. Al vanaf half maart. Terwijl je deze maanden zit te springen om vocht. Anders ontkiemt er niks. Tja, je kan wel wat sproeien, en wat gieten, maar dat blijft behelpen.
De voederbieten heb ik allemaal omgespit en weer opnieuw gezaaid. De pompoenen zijn twee keer weer opnieuw geplant, die stonden op een 'karton-bed' dus hadden gelukkig genoeg vocht, maar toen kwam er ook nog nachtvorst. En tot twee keer toe zijn alle planten bevroren.
De mais is gezaaid in prachtige 'indianen-heuvels' en kwam ook heel mooi op. Maar elke spriet is door de twee kraaien weg gesnaaid. Die zitten er doodleuk naast, te wachten. Héé, daar komt een mais op.
Snap snap.
Dus. Verzin een list. Wat te doen? Nou, dit is mijn'list':
Je ziet hierboven een deel van de kratten, die nu overal staan. Kratten en kratten, vol met bonen, mais, pompoen, en nog meer bonen en mais en pompoen.
Zoveel mogelijk ga ik dit jaar voorzaaien, in plaats van rechtstreeks in de grond. En in die bakken kunnen de plantjes wachten, en rustig doorgroeien.
Wachten op regen.
Op warmere nachten.
Op minder wind.
Op groter groeien, en dan dus voor kraaien niet meer interessant zijn.
🌱🌱🌱🌱
Zo.
Dat was dat. Dat moest even hoor, even klagen. Anders zou je nog de indruk krijgen dat alles hier alleen maar goed gaat. Dat alles van een leien dakje gaat. Haha, nee hoor. Niks leien dakje. Een dak vol bobbels en hobbels is het!
Nu weer leuke dingen! Kijk eens aan, de tomaten in de kas gaan al bloeien!
En in de buitentomaten, die daar in de hoek staan af te harden, zat een prachtige libelle. Zich te warmen in de zon.
Ze zat op een tomatenplant, en toen ik die verplaatste, want ik had haar eerst niet gezien, toen bleef ze gewoon zitten. Ze draaide zich alleen om, zodat haar vleugels weer precies dwars op de warme zonnestralen kwamen.
Wat een schoonheid!
En Paul was zondag jarig en het was ook nog Moederdag. Vrijdag kwam er al een setje kinderen langs, en zondag weer. Mooi verdeeld!
Paul kreeg oorbellen en ik een boek.
Nou ja van die oortjes. Die zo handig zijn, en waar hij mee kan fietsen en met de hond wandelen enzo.
En mijn boek dat was ook een schot in de roos. Dat zie je wel! 😊
En Joost en Grace kwamen, en Joost legde even met een touw en twee ijzeren palen uit, hoe ik de achterste poten van Bella vast kan maken, als ik haar weer eens ga melken. Zodat ze niet weg kan lopen of de emmer omschoppen.
Want Joost vond dat ik dat zeker af en toe eens moet doen, melken. Bella heeft veel melk. Véél meer dan Buurtje op kan. Dus het kan best.
'Sommige boeren hingen een potje met groene zeep aan het uiteinde van het touw,' zei Joost, 'om af en toe onder het melken even de handen weer schoon te krijgen.'
Nou, en zo zie je maar weer ....
..... er valt hier altijd nog véél meer te lachen dan te huilen!!
.jpeg)
.JPG)
4 reacties:
Ik vind je een stoere vrouw Clarien! Geweldig hoe je bezig bent met de natuur en geniet van je verhalen over Bella en andere beesten! Ik zag op een foto je handen voorbij komen waaraan je heel goed kunt zien hoe bezig je altijd bent. Een tip waar je misschien wat aan hebt: een beetje zout in het kuiltje van je hand, beetje olie erop en even lekker inwrijven! Helpt mijn ruwe handen de winter door! ;) GroetjeS!
Petje af voor je hoor, hoe je het allemaal doet!!! Respect. Zo land er veeeel meer om te lachen is dan te huilen, gaat het goed. Maar ik begrijp dat je af en toe moedeloos wordt qua tuinen. Hier nog 1. Maar we houden de moed erin!!
Groet, boerin corine.
Zover ik weet komt de Italiaanse en Spaansde variant van 'bitter als gal', neer op 'bitter als Aloë'. Aloë mag dan heilzaam zijn voor je huid, maar bitterheid is ook een bekende eigenschap ervan blijkt maar weer. Hendrik de Vries heeft zelfs een Spaanse copla vertaald waarin een vrouw opgevoerd wordt die 'bitter is als Aloë.
Klagen mag best. Vooral nu je je in agrarische kringen begeeft, want het spreekwoord luidt niet voor niks "als de boeren niet meer klagen en de pastoors niet meer vragen, dan nadert het einde der dagen". Dus klagen is in dit geval eerder te zien als een teken van geslaagde intergratie lijkt mij zo. En lachen hoeft in dit geval niet als de bekende boer die een tandarts nodig lijkt te hebben. Het mag voluit.
Mijn ouders hadden 12 melkkoeien en die werden allemaal met de hand gemolken. Ik herinner me maar van 1 koe waarvan de achterpoten 'gespannen' werden tijdens het melken. Daarvoor hing er in de stal, of lag bij het hek of in het weiland altijd een spanketting die om de achterpoten aangebracht werd. Dat was ook de koe die mijn vader altijd molk; geen van zijn kinderen mocht dat van hem. Ik was daar in ieder geval blij mee. Waar we tijdens het melken meer last van hadden was dat vliegende gespuis dat altijd om de koeien heenvloog en de koe bestreed door ferme zwaaien met de staart. En regelmatig gebeurde het dat je hoofd zich precies in de baan van de staart bevond. En ik kan je verzekeren dat een klap daarvan niet echt pijnloos was en soms had je ook nog de pech dat de staart niet geheel schoon was. Ongetwijfeld zal mijn vader ook wel eens een spantouw gebruikt hebben, maar daaraan heb ik geen herinneringen.
Je kleine projectjes blijven leuk om te zien/lezen, Clarien.
Die grote echter..., anders wel, nu niet.
Die libelle schept een mooi moment.
Praktische kado's!
Lie(f)s.
Een reactie posten