Plan B.

De afgelopen dagen stonden in het teken van plannen die allemaal niet door gingen en werden vervangen door weer andere plannen.

Echt, de ene na de andere hobbel kwam voorbij, maar er gebeurden andere dingen die dan wel weer lukten. Een soort metafoor voor het leven zeg maar. 😊😊

Kijk, hier(onder) loop ik elke ochtend langs. Het aardbeienveldje. Zo ook gistermorgen, op weg naar de tuin met een hele lijst klusjes. Ik check dan elke keer even of de kippen er nog niet in zitten, want dan weet ik dat de eerste aardbeien rijp zijn, en er dus gaas omheen moet. Maar ze zaten er nog steeds niet in, gisteren. Dus, nog niet rijp, dacht ik.

Maarrrrrr .... ik had buiten de kuikens gerekend.

De oudste kuikens, vijf stuks, zijn nét verlaten door hun moeder. Dat is een spannende leuke tijd voor een kuiken, want ineens is hij zelf de baas. Hij hoeft geen wormpjes en groente-tjes en graantjes meer te pikken met zijn moeder, maar kan lekker de hele dag in de aardbeien!

En ik zag ze niet, omdat ze zo klein zijn. Maar nu hoorde ik ze ineens wel. En ze hadden de afgelopen dagen al aardig huisgehouden! In elke dikke rode aardbei was gepikt.

Goed. Niet naar de tuin dus, want het gaas weer om de aardbeien. Palen in de grond, hekjes repareren.

Het grappige is, dat die hekjes, die zaten éérst om de buiten-ren van de kuikens, toen ze nog kleiner waren. Dus dezelfde hekjes, die éérst de kuikens moesten beschermen tegen de kraaien, die moeten nu de aardbeien beschermen tegen de kuikens.

Handige hekjes zijn het. Ik maakte ze ooit met Karin, jaren geleden, voor de konijnen, en we hebben ze in al die jaren voor vele vele dingen gebruikt.

Vaak zijn ze een beetje kapot, maar een plankje erop geschroefd en hop, het hekje doet het weer.

Scharnieren heb ik niet. Maar twee strikken werkt ook als een scharnier.

Ach het is alleen maar om de kippen buiten te houden. Geen leeuwen en tijgers. En het kan gewoon open en dicht. Als je het een beetje voorzichtig doet.

En de kuikens? Kijk, daar komen ze net aanstappen. De vijf. Heel blij en opgewekt, want ze zijn op weg naar de aardbeien. En dan .... huh?? Ineens een hek? Ze snappen er niks van. Lopen een hele tijd langs het hek heen en weer.

Het is bijna zielig, en ze krijgen dan nog maar wat van de aangepikte aardbeien.

🍓🍓🍓🍓🍓

En nu naar de tuin.

Maar nee, want ik kwam langs een paar stumperds. De tomaten in de kas zijn erg hard gegaan en liggen ineens plat wegens gebrek aan touwtjes. Ik was gewoon nog niet aan het opbinden toe gekomen en wilde dat volgende week ofzo doen.

Maar het moest gisteren dus.

Ik gebruik daarvoor de touwtjes van de hooibalen. Ze zijn lelijk en oranje en ook nog van plastic. Maar ze zijn óók sterk en handig. En nou ja, we hebben ze nou eenmaal. En het voordeel van oranje is dat je ze altijd goed kan vinden in het tomaten-oerwoud, als je ze later weer weg moet halen.

Bovenin de touwen maak ik een lus. Dan hoef je de tomaten niet zo snel te toppen. Dan kan je hem rustig door laten groeien aan de top, en dan langzaam laten zakken, als de tomaten onderaan geoogst zijn, door de lus steeds iets kleiner te maken. Dan kan je bovenaan blijven oogsten.

Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet ophangt, in zo'n lus. 😱🙈 (grapje hoor ze hangen heel hoog)

En toen ik eindelijk eindelijk op de tuin arriveerde, zag ik .... overal schade. Alle bonen dood. Alle pompoenen dood. Een deel van de mais dood.

Er was bij ons dus flink nachtvorst geweest. Alwéér!! Bijna juni!! Nee dat was niet leuk. Even een paar krachttermen roepen, en toen maar weer ... nieuwe bonen gepoot. Ter plekke. Jonge pompoenen en mais had ik gelukkig nog. Dus, dode plantjes vervangen door levende. Alweer.

Pfjoe. Hoe vaak nog? 

Alle tuinplannen werden vervangen door andere tuinplannen. En met dit rare weer steeds kan het misschien ook in juni nog wel gaan vriezen dus .... ook meteen maar weer reserve plantgoed gezaaid.


🐄🐄🐄🐄🐄

Gisteren vroeg ik aan Bart of hij wilde helpen met het verhuizen van Bella en Buurtje, naar het andere weiland. Ja dat wilde hij wel. En uiteindelijk kon het zelfs al heel snel. Om precies te zijn vanmiddag!! Dus óók weer een change of plans. Maar dat is dan natuurlijk prima, dat je je plannen moet veranderen omdat iets ineens heel snel gaat.

Ik ben vandaag de hele dag druk geweest met die verhuizing. Eerst, Bella en Buurtje in de stal opsluiten met een hele constructie van voorlopige hekjes en touwen. Toen, het hele erf afzetten met touwen en stroomdraad en wat er maar voorhanden was. Zodat ze niet zomaar de tuin in zou rennen, zoals een vorige keer.

Ik vond het wel een beetje lijken alsof er een bruid doorheen moest, als dat witte draad overal langs de zijkanten.

Je hoeft er alleen nog maar wat strikjes bij te denken.

En toen kwamen Bart én Aske én Bernadette allemaal helpen. En overbuurman. En Paul en ik dus. Je hebt echt heel wat handen nodig om een koe en kalf over de weg te krijgen.

Bernadette keek naar mijn slippers en vond dat niet zo slim. Haha. Onee. Heel dom zelfs. Dus maar snel even laarzen aangetrokken. Een koe heeft vrij kleine hoeven, waar dus per hoef héél veel gewicht op staat. Je wil echt niet weten hoe dat voelt als die op je blote voet gaat staan.

Dat zijn dus van die dingen, dat het handig is als er ervaren mensen komen helpen.

Nou, helaas, van de optocht naar het weiland had een schitterende film gemaakt kunnen worden. In het vrolijke zonnetje, met een koe aan een touw, en een kalf aan een touw, die allebei van allerlei leuks deden onderweg. Ik liep vooraan met de voeremmer, Atse daarachter met Bella, toen Bart en buurman met Buurtje, en Paul en Bernadette als opdrijvers daar weer achter. Maar die liepen rustig te kletsen want er hoefde niet te worden opgedreven. Bella holde bijna.

Och, het moet er prachtig uit hebben gezien.

Maar helaas. Geen foto's en film. Daar heb je dan géén tijd voor.

Hier thuis is het ineens rustig, met de koeien weg. En nu begint weer dat dagelijkse wandelingetje, rond vijf uur, naar de overkant. Wat géén straf is.

Dus dat was een leuke plan B.

☆☆☆☆☆☆



Kijk en hier heb je Paul. Die is gisteren van Punthorst naar Bussum gefietst, met een extra lus over de Afsluitdijk. Geluncht bij Ronald en Nicolette, en toen weer terug. Over de Veluwe. Ongeveer 320 kilometer op één dag.

Dat is nou echt Paul. Een plan is een plan. Zijn plan A gaat meestal gewoon door. 😊

Maar als je met natuur werkt en met levende dingen, dan heb je het lang niet altijd voor het zeggen. Dan gaat plan A heel vaak niet door. Omdat al die levende dingen nou eenmaal levend zijn en onvoorspelbaar reageren.

Nog één voorbeeldje. Ik had weer vlier geplukt, en dit keer met allerlei kruiden en weer met rabarber alvast in een grote pan water klaar gezet. Voor een tweede lading limonade siroop.

Maar ja het was warm ... en er waren steeds maar plannen B ...... en die vlier die stond daar twee dagen op dat fornuis, in die pan. Vanavond, daarnet, ging ik het eindelijk koken. Het ging meteen enorm schuimen.

Nou je snapt het al zeker. 

Bedorven! Yek!! Wat stonk dat!!

Dat gaat dus heel snel met deze warmte. Nou, de pan staat nu buiten. Er zat gelukkig nog geen suiker bij. Nu wordt het gietwater, voor de kooltjes. Want rabarber helpt tegen knolvoet. 

Ja, echt heel jammer, al die dingen die soms mis gaan. En soms ook wel wat veel tegelijk. 

Maar wel weer heel fijn .... dat er altijd plannen B zijn. 😊😊
Fijne Pinksterdagen!