Miauw.

Alledrie de kattendames, Bekkie, Billie en Bossie zijn inmiddels gesteriliseerd. Ze hebben er niet veel last van gehad. Een dag slap en sloom van de verdoving, maar de volgende dag weer gewoon. Als vanouds.

Bossie, die je hier onder ziet, was als laatste aan de beurt. Gisteren bracht ik haar om 1 uur naar de dierenarts. Nou is daar de weg opengebroken waardoor je er niet met de auto kan komen en ik moest een heel eind lopen. Met die tas met krabbende Bossie erin.

We kwamen langs zo'n zware machine die nét aansloeg toen wij langsliepen. DENG DENG DENG. Bossie schrok zó, dat ze dwars door een mini-gaatje in het stiksel eruit sprong, en wegschoot onder een heg. 

'Onee,' was mijn eerste gedachte. 'Die rent heel ver weg. Die zien we nooit meer terug.' Want Bossie is zo'n dertien-in-een-dozijn-katje .... die lijkt op vele vele andere katten. En ze was zo geschrokken. Nou, ik kroop dus maar onder die heg door, Bossie ... Bossie ....  en kwam toen in een keurig nette tuin. En daar bij dat huis heb ik maar even aangebeld, of ik naar mijn kat mocht zoeken. Wat natuurlijk mocht.

Wat een opluchting, ze zat er nog. Helemaal achteraan zat ze, onder een mega groot stekelige bosschage. De meneer van het huis bood zelfs handschoenen aan, omdat het zo prikt.

Maar ik kreeg haar te pakken, zonder handschoenen. Pffff .... dat is ook wat zeg .... is zomaar bijna je kat ineens weg. Dat zou echt naar zijn. Ongemerkt zijn we al zo aan haar gehecht geraakt.

Na de dierenarts zat ze suffig in de tas en we kwamen heelhuids zonder ontsnappingen thuis. Waar ze nu, 1 dag later, weer rond struint alsof er niks gebeurd is.

En Buurtje ... ook zo'n waaghals. Amper één week oud, en ze zit al bovenop de Alpen! Haar lievelingsplek is het, die dikke bulten compost. Omhoog klimmen is al een heel ding, maar naar beneden rennen is nog veel leuker en enger.

En nóg iets over dieren, maar dan minder leuk. De triljoen vliegen zijn weer terug. Elk jaar zijn ze er ineens, zo tussen half april en half mei. Ik schreef er hier al eerder over. 

Inmiddels zijn we er zo'n beetje achter waar ze vandaan komen. En waarom wij er veel meer last van hebben dan de mensen om ons heen. Het heeft te maken met ons rieten dak. Daar leggen ze eitjes in, en bij bepaalde omstandigheden vermenigvuldigen ze zich ... tot triljoenen dus.

We houden alles goed dicht. Zelfs de roosters van de houtkachel heb ik dicht, want ze komen ook door de schoorsteen naar binnen. 

En verder, och, het went wel iets.

IETS. 😏😏

Verder gaat het holderdebolder. Ook met mijn humeur. Kom je uit je vliegenhuis, vindt je een rij bietjes verdord ... en alle aardappelloof voor de tweede keer bevroren.

Dat is echt pech met aardappels. Die kun je niet eventjes binnenhalen met nachtvorst. Ik had ze al wel aangeaard, maar het stuk loof daarboven is zwart en slap.

Omdat het al de tweede keer is, en komende nachten gaat het weer die kant op, zal de aardappeloogst dit jaar een stuk lager zijn dan normaal. Ook al omdat ik maar de helft van de hoeveelheid van vorig jaar heb gepoot. Daarom heb ik vandaag op de tuin rondgekeken naar een hoekje waar nog wat extra aardappels kunnen.

En dan vond ik tussen de Indianenbergjes en de knoflook. Daar was zomaar nog een ongebruikt bed. Dat is nu omgespit, en daar komen een paar rijen late poters. Ik heb nog nooit zo laat aardappels gepoot, maar het is natuurlijk prima om dat ook eens te proberen.

Geen idee ook of je dan juist méér of minder last van coloradokevers hebt.

Nou, we zullen zien.

De mini kruidentuintjes doen het gelukkig goed. Het grote voordeel met die kleine tuintjes is, dat je met één gieter water zo'n tuin al goed nat kunt krijgen. Dat is goed bij te houden dus. Vooral omdat ze maar vijf meter vanaf de sloot liggen. 💧💧💧

En langzamerhand komt er steeds meer kleur in de natuur.

Elke maand kun je weer andere wilde bloemen vinden, in steeds weer andere combinaties. Zoals dit boeketje van wilde margriet, fluitekruid en boterbloemen. Niks bijzonders, maar wel supermooi.

Vanmiddag was ik in de stal bezig en hoorde ik de kippen een enorm leven maken in de container. Dat betekent meestal dat er een ei gelegd is. Eén kip legt een ei, en vier hanen gaan staan kraaien alsof hun leven ervan afhangt. Wat een opscheppers toch, die hanen. Pronken met andermans ei!

Maar nu was het geen ei, waarover ze kraaiden. Ze hadden andere kippen ontdekt! Wat een schrik en wat een herrie maakten ze!

Kijk nou toch!! Zomaar een paar vreemde kippen daar in de container! Wat moeten die lelijkerds hier!! Wegwezen!!

Ze bleven maar kraaien en kakelen, naar ..... hun eigen spiegelbeeld! Haha wat een klucht!

Hahaha en als ik nu die laatste foto weer zie .... het is net alsof die ene haan staat te schateren van het lachen. Alsof hij het inééns ontdekt.

'Oh ..... kukelekuuuuuu ...... hahaha ..... we zijn het zelf!!!'

🐓🐓🐓🐓🐓


En van de kippen naar ... nog even ... de koeien. Want Joost appte mij nog even een tekening door, als aanvulling op dat touw om die poten van een koe, als je die wilt melken.

Ik had het niet goed verteld. Dus, hieronder zie je hoe het precies moet. Ik vond het een wondermooie en duidelijke tekening. Zo lijkt het heel simpel. In werkelijkheid zal het wel weer met de nodige blunders gaan.

Zelfs de volgorde van hoe het touw eromheen moet staat erop. Dankjewel Joost, namens mij, en al die andere bloglezers die misschien wel eens een koe willen melken. 😄😉

(ook dat hoorntje met groene zeep .... echt mooi!)

Nou. Wat een ratjetoe weer he. Het is dus vooral veel vallen en opstaan op het moment, hier. En druk. We zijn nauwelijks binnen. Wat jammer is, want het is erg leuk, binnen. Vind ik.

Ik hoop steeds op een paar dagen flink regen. Voor de planten natuurlijk, maar ook om weer es eventjes wat van die binnendingen te doen. Taart en brood bakken. Mondkapjes maken. Een boek lezen. Beetje hangen en dreutelen.

Ramen lappen hoeft gelukkig niet. Die zijn pikzwart van de vliegenpoep, en we gaan ze pas wassen als al die triljoen vliegen weer weg zijn.

Nou, miauw, en tot morgen!
😸