Gadegeslagen.

Mijn gieters zijn weer mijn trouwe soldaten op het moment.

Er gaan elke dag weer vele vele zaden de grond in, en ook honderden kleine voor gezaaide plantjes, en elke keer gaat er dan éérst water in zo'n geultje. Dan de zaden of plantjes erin, en dan dichtmaken met droog zand.

Na héél wat droge voorjaars de laatste jaren, ben ik inmiddels aardig ervaren geraakt in het zaaien en planten met droog weer. Je hoeft eigenlijk alleen maar zo aan het begin water bij te geven. In de zaai-geul. Daarna (meestal) niet meer. Want die plantjes en zaden, die maken dan zelf wel een wortel die zich dan omlaag uitstrekt, tot hij water vindt.

En de HELE dag werd ik daarbij gadegeslagen.

Zoals door het kraaienechtpaar. Die zitten steeds in hoge bomen te kijken naar wat wij doen, en of we ook koek hebben bij de koffie en per ongeluk daar wat van laten vallen.

En ik werd ook gadegeslagen door Bella. Want als zij klaar is met grazen, dan komt ze naar de tuin.  Kijken of er bij ons wat leuks gebeurt. Maar al dat zaaien, daar vindt ze niks aan. 

'Ik verveel me.'

En de katten, die zijn er ook nog. Die zien ook alles wat we doen. Owee als je met een touwtje probeert een rechte zaai-lijn uit te zetten. Let dan goed op Billie, want die sjouwt met zo'n touw in de bek alles scheef.

En let ook goed op Bossie, die steeds kijkt of er alweer een mooi stukje grond netjes is aangeharkt, met zaadjes erin. Dan gaat ze daar prompt een kuil in maken en in zitten poepen.

En Bekkie komt af en toe eens kijken .... of ik misschien toevallig zin heb in aaien?

Maar als Bekkie dan één van haar dochters ziet is het nog steeds blazen geblazen! Weg jij!!

En dan zoekt ze een mooi plekje op, waar ze alles mooi kan gadeslaan.

Haha en dan ben je zomaar omsingeld door koe en kat. Die ergens óók nog op elkaar lijken. Qua kleur dan.

Och en ik had vanavond een stukje willen schrijven over het maken van suiker. Voor de zelfvoorzienend rubriek. Maar het gaat hem niet worden. Dat komt dan wel met Pasen. De dagen zijn weer zó vol, en ik ben nu pas net klaar met dat suiker maken.

Ik laat je alleen nog het boek zien wat ik op dit moment lees. Zo'n boek met allemaal korte stukjes, heel fijn voor tussendoor. Het zijn 100 interviews, met allemaal mannen en vrouwen van over de honderd.

Echt boeiend! De levens van die mensen. Allemaal geboren tussen 1880 en 1888. De meesten hebben nog heel wat praatjes ook. Terwijl sommigen zelfs al honderdzes of honderdzeven zijn.

Hoe word je zo oud?

Ze weten het zelf meestal niet. De één leeft gezond, de ander iets minder. Wel zijn het bijna allemaal niet-rokers en haast-niet-drinkers. En eten ze bijna allemaal 'matig'.

Eén ding viel mij wel op. Bijna alle honderd jarigen in dit boek zijn geboren op een boerderij, en hebben in hun jeugd hard moeten werken. En vaak de rest van hun leven ook hard gewerkt.

Niet dat dat een garantie is om oud te worden natuurlijk. Je kunt ook slijten, als je té hard werkt. Maar feit is, dat deze honderd geen stoelzitters en bankhangers waren, zeg maar. 😊  En klagers zijn het ook geen van allen. Het zijn eigenlijk allemaal min of meer tevreden mensen, die best nog wel een paar jaren willen bijtekenen.

Nou, tot slot vanavond heb ik weer stroop gekookt dus, en daar gaan we het binnenkort dan over hebben.

Maar nu niet meer.

😊😊