Een zilveren matje.

Als ik mijn moeder vraag of ik wat extra's voor haar mee moet nemen, als ik deze week langskom voor de boodschappen, is ze gelukkig niet zo overdreven bescheiden om te zeggen .... nee hoor. Welnee. Mijn moeder zegt dan ... nou .... heb je misschien nog wat van die lekkere aardbeientaart? Die van laatst?

Haha en die heb ik natuurlijk niet meer, want dat is bij ons altijd zó op, dus ging ik die maken.

Paul ook weer blij. Ha fijn ga je taart bakken??

Nou, taart, dat is een groot woord. Er gaat namelijk haast geen suiker door. Robbert zou het aardbeibrood noemen. En zo noemen wij het nu dus ook.

De bodem maak ik van 750 gram gemalen rogge, een fikse scheut suikerbiet-stroop (150 gram suiker mag ook), snuf zout en eetlepel baksoda, een paar kleine eitjes, 250 gram boter, en nog wat zonnebloemolie tot het een goed mengbaar maar nog steeds vrij korrelig deeg is.

Ongeveer driekwart van dat deeg gaat over een bakplaat van 90 centimeter breed, op bakpapier. Uitspreiden en gladstrijken met een natte lepel.

Dan de vulling. Daarvoor nam ik twee doosjes aardbeien uit de vriezer. In de koelkast stond ook nog een half doosje, in totaal was dat ongeveer 2 kilo fruit. En daar heb ik een pot rabarber-munt-moes doorheen geschept, uit de voorraad. Wat erg goed past bij aardbei.

Als je géén aardbeien in de vriezer hebt, dan kun je natuurlijk elk ander soort fruit nemen. Kijk gewoon wat op je fruitschaal ligt. Appels en peren zijn prima. Met een snuif kaneel en wat citroen. En in plaats van rabarbermoes kun je ook een andere jam nemen. Zelfgemaakt of niet.

De aardbeien iets verwarmd in een bodem water, de rabarber erbij, en een zakje geleipoeder erdoor roeren. Goed roeren. Je weet wel zo'n poeder waar je ook jam mee maakt. Van Marmello. Daar wordt de vulling steviger van.

Verhoudingen?? Och, doe ik nooit moeilijk over. Voor één taartvulling, één zakje.

Dan gaat de vulling op de bodem, uitspreiden, en kruimel je het laatste beetje deeg nog erover heen. Dan in de oven, eerst even op 200 graden, en na een minuut of tien op 180. In totaal zo'n half uur bakken.

Je hebt nu, door het volkoren deeg, een zeer stevig soort taart, waar je zonder schuldgevoel van kan bunkeren! Alleen maar goeie ingrediënten!

Ik snij hem in 48 stukken, en ze gaan per 9 stuks in bakjes in de vriezer. Dat moet écht bij ons. Anders eten Paul en ik zo'n taart in no time op met z'n tweeën.

Nou mam, je ziet het! Hij is er weer, en deze week komt een deel naar jou toe! 😊😊

En dan. Het bakpapier.

Weggooien? Absoluut niet! Ik koop, sinds ik heb gelezen wat er allemaal voor rommel in goedkoop bakpapier zit (slik) tegenwoordig duurzaam bakpapier bij Hillie. Niet van die losse vellen, maar gewoon een rol.

Het is niet goedkoop, dat zeg ik eerlijk. Misschien denk je ... goh ... 2,94 voor een rol bakpapier?? Maar dat kan ik helemaal niet betalen. Let dan goed op de maten! Ik heb het uitgezocht, en bakpapier van Action bijvoorbeeld, kost 0,78 maar is maar 8 meter lang. En dit is 20 meter lang. Dus let op dat je wel goed vergelijkt.

En och .. het gaat hier om bakpapier. Hoe belangrijk is dat? Nou, ik denk als je véél bakt, en steeds maar weer een minuscule hoeveelheid van die p.f.a.s. plastics en chloor-deeltjes binnenkrijgt ... dat het echt de moeite waard is om es uit te rekenen of je misschien toch niet beter die duurzame versie kan kopen. Zonder chemicaliën.

En dit is ook nog heel stevig! Ik gebruik het wel 5 of 6 keer. Zelfs na zo'n nattige taart is het nog helemaal goed.

Kruimels eraf schudden, en klaar. Dus ik denk niet dat ik goedkoper uit ben met Action bakpapier, of welke goedkope variant dan ook. Dat kun je lang niet zo vaak hergebruiken.

(ps het merk heet 'If You Care' en het is online te koop, en dus ook in de winkel van onze buren 'De Zonnehorst', die ook een webshop hebben trouwens :)

Maar goed, we dwalen af, dat was even een een tussendoortje over bakpapier. 😄😄

(maar wat overigens ook geldt voor vele andere wegwerp-produkten)



🍀🍀🍀🍀🍀


Loop je nog even mee over de tuin? Niet dat het vandaag nou zo spectaculair is hoor. Haha, nee, eigenlijk is alles weer hetzelfde als gisteren. En eergisteren. Maar gewoon, even een frisse neus halen!

Het eerste wat je ziet is dat de kippen in de pas geplante kooltjes en sla zitten. Onee!! Denk je dan. Daar gaan de kooltjes! Maar grappig genoeg valt dat meestal mee. Kippen zijn echte carnivoren. Die hebben liever vlees dan groente, en eten hier de kevertjes en de slakjes op. Niet de kolen.

Dus, dit (hieronder) mag. Hoewel ik wel altijd een beetje oplet. Want je weet het nooit helemaal zeker, met kippen. Misschien zit er een vegetarische tussen.

Even alles water geven in de kas. Daar is het ook nog hetzelfde. Met de koude nachten groeit alles erg langzaam. De tomaten, die zo hoog mogelijk staan, staan te kwijnen.

Ik hoop dat ze overleven. En anders, opnieuw zaaien!

Buiten op de moestuin was iets mis gegaan. Mijn schuld. Ik had het hekje naar de moestuin (alwéér) open laten staan en Bella was (alwéér) in de moestuin geweest. Hoe stom kan je zijn he?

Ze heeft dit keer de hele rij pas geplante bietjes omgetrapt. Op de foto hieronder is het alweer hersteld, en heb ik opnieuw bietjes gezaaid. Maar ik zeg het toch maar even. Want tuinieren is héél vaak iets opnieuw doen. Ook als je géén koe hebt.

En daar moet je je niet druk over maken, dat is nou eenmaal zo.

Hierboven, een rij zomerworteltjes gezaaid. Ik kan niet wachten!

En dan lopen we een rondje met Brit, en gaan kijken bij de sla die we vorige week hebben helpen planten. je weet wel, die 10.000 plantjes. Die zijn nota bene al aangeslagen! Maar ik kan het niet laten zien want Giuseppe heeft ze zorgzaam ingepakt.

Ook vanwege de koude nachten.

Mooi was het vanmiddag. Zag je hem ook, die regenboog?

En die regen! Oh wat was die welkom! De bovenlaag is alweer zo droog! Toen ik terugliep, en omkeek, zag ik dat Bella aan het uiteinde van de regenboog liep. Een mooi symbool, want ze is echt  goud waard, onze Bella!

Ze klimt ook graag op de alpen. Die hier vooraan liggen. Wat natuurlijk logisch is, want koeien en alpen ... nou .....

Zo.

En we eindigen bij iets heel anders.

Want, hoe doen jullie dat? Mannen? Nu je niet naar de kapper kan? Paul is altijd heel erg gesteld op zijn korte coupe. Vanmorgen bekeek ik dat zo es. Van achteren.

'Ik geloof dat je een matje krijgt. Zal ik je haar maar even knippen?'

Paul keek naar mijn ponnie, die ik altijd zelf bij knip tussen kapperbezoeken door. En toen zei hij,

'Neu, hoeft nog niet. Ik wacht nog wel even.'

Ach ja, het kan ook nog wel even wachten. Het ziet er eigenlijk wel bijzonder uit, het zijn net van die zilveren golven. Een soort van gletcher.

En zo gaan bij ons de dagen voorbij. Mijn rug is bijna over. Vanwege continu smeren met arnica. Wat ik ook graag wil kweken maar aan het plantje is niet te komen.

We genieten van de kleine dingetjes. Zoals een bakkie koffie, een stukje taart, en de nieuwe handcreme van Editha.

Die Paul sinds kort ook ontdekt heeft en gretig gebruikt. Zodat hij alweer snel leeg zal zijn.