Fritessaus en achterham.

In onze koelkast liggen allemaal spullen die de gasten afgelopen weekend hebben achter gelaten. Zoals een liter fritessaus. En malse achterham. Twéé pakjes. Nou eten wij dat nooit. Maar weggooien? Tuurlijk niet! Dan is dat varken ook nog es voor niks gestorven.

Paul wil het niet hebben, dus at ik het maar op. Zo ook vanmiddag, op mijn boterham. Die ik opat, terwijl ik met Brit wandelde. Brit was niet van mijn zijde af te sláán! Ze keek steeds omhoog.

'Ham. Dat is mijn lievelingseten!'
'Oja Brit?'
'Ik hou verschrikkelijk veel van ham!'

Haha. Arme hond. Wij voeren haar nóóit als we zelf eten. Want dan is het einde zoek. Toen mijn brood bijna op was kwam ze met grover geschut op de proppen.

'Je kunt het zeker niet op he?''
'Als je het niet meer lust wil ik het wel.'
'Je wordt wel érg dik de laatste tijd.'

Haha. Die Brit. Maar toen was het brood op. En toen sjeesde Brit er vandoor. Achter een kraai aan.

En ik ben de eerste bietjes gaan poten. En dat was nog niet zo makkelijk, want voor het eerst sinds ik tuinier, had ik een bed van karton. Met daarop houtsnippers. Hoe plant je daar nou jonge bietjes in?

Het was écht uitproberen hoe dat moest. Ik heb met de spade een lange geul gekapt, in het karton, en daar de bietjes in geplant. Haha. Echt grappig.

De bietjes vonden het prima. Het maakt hun echt niks uit. Als ze hun wortels maar kunnen uitstrekken onder het karton, in de mooie rijke aarde, dan is het goed.

En door het karton te laten liggen, hoop ik straks ook minder last te hebben van onkruid. En droogte.

Vanmiddag postte ik een kaart voor een lieve nicht. Ik vond de kaart zelf heel mooi. Helaas moest hij écht weg, en was er geen tijd meer om hem na te tekenen.

Maar dat is nou zo leuk van internet. Je kunt écht alles terugvinden!! Ik zocht even op de naam van de auteur, die stond achterop de kaart, en vond toen het plaatje van de kaart in een wip. En nog veel meer mooie tekeningen van diezelfde tekenaar.

Opslaan, en klaar! Kaart kan op de post!

Ik zou denk ik niet meer weten wat zonder internet te beginnen. Alles kun je opzoeken!

Hoewel .... er zijn ook andere wegen. Zo kwam vanmorgen Klaas even langs, van Renske, hier uit de buurt, en die kwam even kijken naar mijn rode tarwe. Hij weet veel af van gewassen en van graan en van groenbemesters, en ik heb al veel van hem geleerd.

We liepen langs het knollenveldje, en ik liet hem zien hoe mooi de knollen er nog bij staan. Helemaal fris en groen nog. Bijna zonde om onder te spitten.

'Het is een hele beste groenbemester.' zei Klaas.
'Wij zaaiden vroeger de knollen in september, en na de winter ging die als groenbemester door de bodem.'

TOP om te weten!! Want ik wist eigenlijk niet wat ik ermee moest. Bella eet al die knollen niet meer op, en wijzelf ook niet. En ik wilde op dat veldje graag binnenkort voederbieten zaaien.

'Voederbieten, die kun je nú al wel zaaien.' zei Klaas. 'Die worden meestal zo half maart al wel gezaaid. Als het land al droog genoeg is tenminste.'

Nou mijn tuin is al droog zát!

Nou. Hoera voor Klaas! Ik ben meteen begonnen met het uittrekken van de knollen. Dat wordt allemaal weer voeding voor de bodem.

Eérst de knollen uittrekken. De mooiste en dikste knollen hou ik apart, die zijn nog voor Bella.

Dan de knollen fijnhakken, met de spade. Dán een laag compost erop.

En dán is het weer genoeg voor 1 dag. Ho ho peerd! 😊

We gaan naar huis.

En daar ben ik er getuige van hoe handig die zware eiken gebinten toch wel niet zijn. Paul fietst veel tegenwoordig en hij moet daarna dan uitgebreid rekken.

Ik hang aan de gebinten altijd van alles te drogen. Appels, kruiden, en óók mijn haarborstel, na het wassen.

Maar voor Paul is het de ideale plek om de spieren eens goed op te rekken.