Paadjes maken ...... één van de leukste dingen van een tuin.
Paadjes die gaan ergens heen. Die nodigen uit, kom, volg mij, dan kom je ergens!
Jaren geleden alweer, ik dacht zo'n vijf of zes, werkte ik met collegaatjes van de Warmonderhof op de tuinderij van Sijmen. Daar waren de werkpaadjes ellenlang. We stampten die gewoon met de voeten, langs een draadje. Aan het eind van de dag had je enorm spierpijn van al dat stampen. Maar leuk was het ook! Want met die paadjes, dan ging het ergens op lijken.
Och ja, ik heb heel wat tuinen en mini-tuintjes aangelegd in mijn leven, en in ál die tuinen kwamen paadjes. Ook in de kas.
Meehelpen in de moestuin van Marjan. Oók paadjes natuurlijk.
Paadjes dus. Hoe ik daar vandaag op kwam?
Och, die snippers he. Die lagen daar nu dus. Kom, dachten Brit en ik vanmorgen. We gaan es wat anders doen vandaag, dan wieden. We gaan nieuwe paadjes maken.
Karton van zolder halen. Kat van karton afhalen.
Gelukkig gaan veel moderne bedrijven met hun tijd mee en gebruiken papieren plakband. Dat kan je gewoon laten zitten. Maar plastic en nietjes moeten eraf.
Het is nog niet af. Maar we hebben leuk gespeeld vandaag.
Paadjes maken. 😊
3 reacties:
Het maken van paadjes lijkt een genetisch bepaalde behoefte van moestuinders. Bij ons erf hoorde ook een grote moestuin die hoofdzakelijk onderhouden werd door mijn moeder, al deed mijn vader wel het bemesten en spitwerk in het voorjaar. Nou ja, spitten? Als hij het erg druk had ging de ploeg ervoor. Dan was het verder bewerken het spreekwoordelijke fluitje van een cent. De grootte van de bedden varieerde per jaar, maar op het moment dat een zaai- of pootbed klaar was, werd een paadje gemaakt. In mijn herinnering breed genoeg om er met de kruiwagen bij te kunnen; is schat 40 á 50 cm. Wat ik me herinner is dat er in langsrichting 2 paadjes liepen die de tuin in drieën verdeelde. Het aantal paadjes in dwarsrichting was afhankelijk van het aantal bedden en varieerde ieder jaar. Onze groentetuin was nooit symmetrisch.
Nou moet ik wel zeggen dat het mij en mijn broers en zussen, weinig boeiden wat mijn moeder verbouwde. Wij hadden meer belang bij de bessenstruiken die rondom de tuin stonden; rode en witte aalbessen, zwarte bessen en kruisbessen. En achter de kruisbessen stonden de pruimenbomen.
Je kunt rustig stellen dat mijn kindertijd een fruitige tijd was.
Wat een leuke verscheidenheid, Clarien !
Lie(f)s.
Hallo,
Ik lees al geregeld mee ,maar wilde nu even zeggen dat ik enorm geniet van deze blog.
Wat een positiviteit komt er naar voren en zo opgewekt.
Groet van Mathilde
Een reactie posten