Meestal, als ik wat zaden of plantgoed nodig heb, rij ik naar één van de vele agrarische winkels hier in de buurt. Vlakbij heb je de Welkoop, de Groene Vakzaak, Massier Diervoeders, Farmshop Huisman, Boessenkool Diervoeders, en veel meer van dat soort zaken.
Alles voor op de boerderij kun je daar kopen.
Maar soms wil je een beetje kleur zien. Dus, hop, naar .....
..... en daar viel ik met m'n neus in een kleuren oase. Wat een bonte wereld! Om te beginnen zag ik dus die taartjes, van de eerste foto.
Alleen waren het geen taartjes. Kun je zien wat het is?
En verder, kleur kleur. Wel mooi hoor. Maar je wordt er ook een beetje moe van, zoveel kleur op je netvlies. En ik zocht dus groentenzaden. Die hadden ze. Achter de fuchsia's.
Ook daar weer zoveel soorten, dat ik al snel hebberig met zes pakjes stond. Terwijl ik alleen maar courgette en koolrabi nodig had.
Maar al die chinese en japanse koolsoorten .. ze zien er heel lekker uit! Iemand daar ervaring mee? Wel eens gezaaid? Zijn het echt verschillende smaken, of is het allemaal een beetje van hetzelfde?
Nee ik heb ze toch niet meegenomen. Geen plek voor. Haha ... de tuin staat vol met veevoer dit jaar!
Ik zocht ook de hoek met bestrijdingsmiddelen. Niet dat ik die wilde kopen, maar ik wil wel weten wat er verkocht wordt. Of de handel met z'n tijd meegaat, zeg maar. En dan kom je eerst langs een boeddha beeld.
Dat vond ik grappig. Het is alsof Boeddha wil zeggen .....
...... geduld, gij beginnende moestuinder.
Want een moestuin in orde krijgen kost tijd. Het eerste jaar gaat sowieso alles mis. Alle luizen en slakken en rupsen uit je tuin komen je hele oogst opeten. Maar het tweede jaar komen er al wat roofinsecten en roofdiertjes. En elk jaar gaat het beter en komt alles meer in balans.
Dus ... niet meteen spuiten! Want dat is dweilen met de kraan open.
Hoewel ... het ene middel doet minder kwaad dan het ander. Lees vooral die etiketten!
En dit is natuurlijk top!
Haha een soort van deurmat tegen de slakken! Waar ze niet overheen willen kruipen. Kom er maar es op! Voor een klein moestuintje heel geschikt denk ik!
(en misschien ook zelf te maken van in repen gesneden oude cocos deurmatten?)
Maar het allerbeste middel om een gezonde en productieve moestuin te krijgen is toch echt ....
....... geduld! 😊
Nou, we wandelen even verder langs de uitstallingen. Altijd leuk, kijken.
Het is nog steeds vooral nostalgie, bij de interieurspullen, en ook boerderijen en boerderij dieren doen het erg goed. Verder veel natuurprinten en natuurlijke materialen. (behalve dan de plastic koeien)
En, ook grappig, veel planten van hout. In plaats van echt. Scheelt water geven natuurlijk.
Thermo knuffels. Die kun je in de magnetron warm maken, zodat je kind een warme knuffel mee naar bed krijgt. Of in de vriezer koelen, voor als hij koorts heeft. Joh. Dat is wel wat anders dan een nat washandje.
Er zit dacht ik gierst in. Hopelijk zijn ze goed stevig in elkaar genaaid.
Ja en dan komt het antwoord op het raadsel van de taartjes.
Het zijn geen taartjes. Het zijn cactussen. Cactussen schijnen een enorme rage te zijn. Ze zijn er in de meeste vreemde vormen, en vooral, kleuren.
Ik werd er scheel van.
Dus, genoeg gezien. Tijd om naar huis te gaan, en meteen door naar het weiland, wat met z'n rustige groen een verademing is voor de ogen.
Bella krijgt een nieuw stuk weiland erbij. Ze kan nu bij het geitenstalletje, en gaat het meteen mollen. Niet met opzet, maar ze heeft jeuk aan de kop. En daar is zo'n dak heel handig voor.
 |
Ik heb nog klaver gezaaid. Om het weiland wat groener te krijgen. Want klaver haalt stikstof uit de lucht, brengt dat in de bodem, en dat helpt andere planten weer om mooi fris groen te worden.
Overal waar Bella geweest is is het gras kort afgehapt. En kruiden eet ze ook. Ze lust alles. Alleen geen boterbloemen.
2 reacties:
Die taartjes prikken wel hé, Clarien !
Intratuin, zo'n beetje overal hetzelfde dus, lijkt op die van hier.
'Moestuinen...', da's met vallen en opstaan. En je leert, elk jaar weer...
Cactussen, 'k had niet gespiekt, 'k reageer altijd 'in schijfjes' (na elke paar zinnen)...
De resterende boterbloemen fleuren je boeketten op.
Lie(f)s.
Ja, een wei met boterbloemen is een alleszins fraai gezicht, maar de praktijk is dat koeien de (verse) boterbloemen absoluut niet eten. Dat was al zo toen ik nog een kind was, en schijnt nog steeds zo te zijn. De precieze reden ervoor weet ik niet, maar ik heb 2 verklaringen gehoord; boterbloemen zijn 'blaartrekkend' en smaken smerig en de andere verklaring is dat ze giftig zijn. In welke mate ze giftig zijn weet ik niet, en het is waarschijnlijk niet echt dodelijk, want anders waren ze al voor ik geboren was, zodanig bestreden dat ze minimaal voorkwamen in het weiland. Dat de koeien er blaren van kregen komt me daarom het meest waarschijnlijk voor. Boterbloemen in hooi werden door de koeien wel gegeten. Het probleem zat dus echt in de 'verse' boterbloem.
Een koe heeft bij tijd en wijle behoefte om zich een lekker te schurken. Meestal gebruiken ze daar een boom voor die, voordat de ruilverkaveling toegeslagen had, in vrijwel elke weiland wel te vinden was. Op het heetst van de dag hebben koeien behoefte aan schaduw en tegenwoordig zoeken ze vaak de stal op om de broodnodige verkoeling te vinden. Een schuurpaal is daarom misschien een idee.
Ik heb me een tijdje bemoeid met de bouw van hoogspanningsmasten en in weidegebieden maakten we vaak de onderste vakken van het vakwerk dicht met platen. De kans dat koeien zich 'ophingen' was dan aanmerkelijk verkleind, want die hoogspanningsmasten waren een geliefd object voor de koeien om zich eens lekker te schurken.
De populariteit van cactussen gaat op-en-neer heb ik gemerkt. Zo'n 50 jaar geleden waren ze ook populair en eega had er een hele verzameling van. Heel modern destijds, op hydrocultuur. Ze groeiden als een tierelier, maar het zwakke punt van cactussen is toch wel de temperatuur. Toen we een weekendje weg waren viel de verwarming uit en bij een buitentemperatuur zeer ruim onder nul, is het een illusie om te denken het binnenshuis vorstvrij blijft. Haar hele verzameling was bevroren en nu zijn er weliswaar Opuntia's die niet echt schrikken van een graad pof 10 vorst, maar voor de rest geldt echt: het moet hard dooien, anders leggen ze het loodje. Ze heeft de verzameling dan ook niet opnieuw opgestart.
Met de bestrijdingsmiddelen lijkt het wel of we teruggaan naar de jaren '50 van de vorige eeuw. Een oom van me placht te zeggen dat je voor de meest idiote zaken kon spuiten. Als je last hebt van spreeuwen vind je wel een gek die ervoor spuiten wil' was een vaak door hem gebezigde gezegde. En ik herinner me ook nog een artikel ergens in de jaren'70 in een gerenommeerd maandblad over bloemen en planten, waarin glyfosaat (de werkzame stof in round up) als een milieuvriendelijk onkruidbestrijdingsmiddel aangeprezen werd. Met het verstrijken van de tijd, veranderen ook vaak de inzichten, blijkt maar weer.
Een reactie posten