De week ná een verjaardag ... is er elke dag taart! Ook nu staat er zo'n schotel, kop thee erbij, laptop open, en de ondergaande zon schijnt door de ruitjes. Die wel erg vies zijn. Dat wel.
Maar 't kon minder! 😊
Vandaag was Belle tochtig. Dat schrijf ik vanaf nu op, want ze mag dit jaar weer drachtig worden, en door haar cyclus bij te houden weet je ongeveer wanneer de stier moet komen.
Of de man met de rietjes.
Maar dan moet je het wel goed opschrijven natuurlijk!
Naar de tuin nam ik vandaag weer voor het eerst een doosje mee. Voor de colorado kevers. Ik heb ze al her en der gezien, en verwacht ze ook op de aardappels. Ze komen altijd.
Om de dag loop ik nu alle planten na, en vang de kevers. Die gaan in een afgesloten doosje, en worden geplet. Géén genade voor die kevers, want ze kunnen de hele aardappeloogst vernielen, en ze hebben geen natuurlijke vijanden.
Met deze methode heb ik tot nu toe geen schade gehad door de kevers. Je moet er gewoon vroeg bij zijn, en alles weghalen, ook die vieze oranje larven.
En, net als in de reacties gisteren, had ik ook veel vorstschade. Bij de aardappels, maar ook de bonen en de mais ziet er geel en sneu uit .... het tiert niet.
Och ... wat nu? Het wordt morgennacht ook weer zo koud. Vliesdoek heb ik niet, dus ik heb alles vandaag dik aangeaard.
Aanaarden, dat is gewoon instoppen. Wat je ook bij kleine kinderen doet, als ze de kou ingaan. Sjaal om, muts op, wanten aan, helemaal instoppen in warme wol!
En bij je planten doe je dat met aarde dus. De aarde eromheen los schoffelen, en dan een flinke laag tegen de plantjes aanharken. En hopen dat ze het redden.
De bonen .... er zijn nog twéé potten .... dus ze mogen van mij wel een beetje opschieten nu!
En verder is er al veel meer op. Ook bij de kruiden. Maar gelukkig gaat op de tuin alles ineens heel snel.
We hebben ze echt gemist. Die su-per-ver-se salades. Och ja, je kunt je kropjes sla in de winter ook wel krijgen, maar dan zijn ze al de halve wereld rond geweest. Daar is de geest allang uit.
Na een dagje aanaarden, ben ik er helemaal klaar mee, en gaan Brit en ik spelen in de paardenbak. Dat is laboratorium en speeltuin tegelijk. Daar mag alles groeien, en daar lopen de paden schots en scheef, en zijn er allemaal leuke pop-up tuintjes.
Op de rand van de paardenbak heb je een goed uitzicht. En zie je goed het verschil tussen de strenge 'productie-tuin' en de 'la-la-la-ma-waaien-speeltuin'.
Nou ja, veel staat er nog niet in hoor. Het gaat hier slow slow slow.
En ook heb ik wel een kwartier zitten wachten bij de bloemen, tot die vlinder zich eens prachtig mooi zou openvouwen. Maar hij vertikte het! Sorry. Geen geel dus, op het roze.
Allerlaatste klus elke dag, de waterton van Bella vullen, tot de rand, en dan het rondje met Brit.
Bella loopt dan mee, aan de andere kant van het hek. Aandoenlijk. En Bekkie loopt meestal ook mee. Een echte optocht zijn we.
👩🐕🐈🐂
Nou, de zon is onder hier, en de koek is op. 😊
4 reacties:
Hoi Clarien, In de beste zin van het woord: dank voor de dagsluiting. Ik werd weer helemaal blij van je blog en die planten gaan het beslist redden. Met groeten Ton
'k Ga morgen ook eens kijken op/tussen de patatjes. Dank voor de tip, Clarien.
Dat eerste verse slaatje -> verrukkelijk hé !
Lie(f)s.
Wat een idyllische foto van je woonstee, zo aan de oever van de Beentjesgraven.
Ik kan me voorstellen dat je behoefte aan een andere omgeving, in de volksmond vakantie genoemd, dan helemaal naar de achtergrond verdwijnt, maar kan me ook voorstellen dat je juist dan wel eens wat anders wilt zien. Verandering van spijs mag dan doen eten, maar verandering van omgeving doet vaak de waardering opbloeien voor wat je hebt.
Mooie naam; 'de man met de rietjes'. Wij noemden hem altijd de motorbol, omdat de inseminator altijd op een motor kwam. Gek, maar nu, rond 70 jaar later, weet ik nog altijd van die, op het eerste gezicht, vrij onbenullige details. Bijvoorbeeld dat de beide inseminatoren een donkerrode Jawa-CZ bereden. De een had een grote donkergroene rugtas met daarin de glazen buisjes met sperma en de andere had zijn spullen in een grote zwarte leren motortas. De glazen buisjes zaten op hun beurt weer in een soort thermosfles. Of die gevuld waren met vloeibare stikstof herinner ik me niet.
@Willem: ik denk dat er eerder warm water in de thermosfles zat. Want stikstof kwam later pas.
Een reactie posten