Een verhaaltje brouwen, van niks.

Haha ja zo staan wij 's ochtends samen als Jut en Jul naast elkaar de mooie zonsopgang te fotograferen. En natúúrlijk krijg je het nóóit zo mooi op de foto, als het in het echt is. 

Het half uurtje voordat de zon opkomt, is het op zijn mooist. De zon stuurt dan alvast haar lichtstralen vooruit. Zelf blijft ze nog even onzichtbaar.

Zelf heb ik dat ook. 's Ochtends vroeg, ná het wakker worden .... je stuurt alvast wat gedachten vooruit, over de dag die komen gaat .... maar ondertussen blijf je nog onzichtbaar, onder de warme wol liggen. (want ohhhh wat is die lekker warm, die wol!!) 

Een half uurtje nog, een kwartiertje .... een paar minuten ..... en dan moet je er echt uit.

En hopla! En daar is hij hoor! Een splinternieuwe dag! 

Het was vandaag niet weer gezellig bij Rens en Klaas aan de koffie met koek, en samen werken aan warme-wollen-dekbedden ... Nee, het was gewoon weer hands-on, de kou in en de tuin in. Kruiwagen mee, spade mee, planken mee. Scheppen en graven en creëren. 

Wat ook altijd mooi is, natuurlijk. Creëren.

Eerst weer een strookje tuin bemesten, en karton erop. En toen ben ik verder gaan werken aan een paar nieuwe bedden. Hierboven, achter Brit, zie je links de plek waar ik komende zomer pompoenen ga opkweken. Elke ochtend schud ik daar de volle kruiwagen met stalmest op leeg, en zo komt er een dikke vruchtbare laag, voor hopelijk mooie dikke pompoenen, in september.

En hieronder, komt een nieuw bed langs de rand van de paardenbak. Voor de bladgewassen en de kolen en de doperwtjes en peulen en de tuinbonen en de kruiden, en al die dingen die je graag wat dichtbij wil hebben, omdat ze veel aandacht vragen.

In het midden heb ik een pad uitgegraven. De vruchtbare toplaag is eraf, die is ernaast gegooid, en hopelijk blijft dat pad nu schraal en onbegroeid. Het is wél een soort sloot geworden. Dat wel. Per ongeluk eigenlijk. Of dat handig is of juist niet, daar moet ik nog over nadenken.😊

Ook wilde ik links langs de buitenrand een rand maken van hout, maar er was te weinig hout. Het zijn die planken van vorig jaar, bakranden. 

We gingen eerst maar eens aan de lunch, Paul en ik. Samen bijna een heel maisbrood opeten. En ineens ..... tinggggg ..... een idee!!💡💡 

Ik haal gewoon twee van die randen van de bietenbakken af, die bieten zijn toch al voor de helft op, en die bakken kunnen wel wat lager.

 

 

En zo kon ik die rand toch afmaken. 

Nou, wat een belevenissen weer! Haha .... nou nee hoor ... maar het is toch ook winter ... er gebeurt hier haast niks! Maar toch mooi weer even een verhaaltje ervan gebrouwen! 

Een verhaaltje van niks.😊