Houdini.

Het duurde precies één dag. De rust, aan de overkant. Toen was Houdini alweer ontsnapt.  Dwars door alledrie de draden heen. Voor wie hem niet kent, Houdini was die boeienkoning die zwaar geboeid in een mum van tijd uit ijzeren kettingen en dichte kisten met zware sloten erop kon ontsnappen.

Je snapt zo'n kalf niet. Voelt ze dan geen schok? Als ik per ongeluk aan het draad komt, wat regelmatig gebeurt, dan krijg ik me toch een lel!

Maar zij geeft er niks om en gaat weer gewoon op stap naar de buren.

Gisteravond had ik voor het eerst weer een echte 'live' vergadering, met het bestuur van de Natuurbescherming. En nét toen ik wegreed zag ik in de achteruitkijkspiegel dat Buurtje weer over de omheining heen was. Shiiiiiiips .... en ik moest écht weg. Heb Paul maar even ge-appt, die haar toen samen met overbuurman weer terug ge-rodeo-t heeft.

Nou, misschien moeten ze wel terug naar huis. We kijken het nog even aan.

De dieren. Ze zijn er van de vroege ochtend tot de late avond. Vanmorgen was ik een kwartiertje later opgestaan dan normaal. Toen ik door de deur van de bijkeuken keek zag ik daar al de kippen lopen, die bezorgd kwamen kijken waar of hun eten bleef.

Ben je een kwartiertje later! En dan komen ze je al halen! 😄😄

Als er géén bezoek is en géén vergadering of sportlessen of wat dan ook, dan ben ik op de tuin. De hele tijd op de tuin. Met zoveel voedsel is er ook zoveel te doen. Nu de drukte van het beregenen en begieten voorbij is, is er de druk van het onkruid, dat als een spéér uit de grond schiet.

Daar kun je je dagen wel mee vullen!

En terug naar huis, is er aldoor van alles mee te nemen. Want als je een moestuin hebt, moet je niet vergeten om ook alles op te eten! Zodra iets rijp is, eet het meteen op, of verwerk het direkt. Anders groeit het je boven de pet en moet je je mooie opbrengsten op de compost gooien.

Steeds kleine beetjes verwerken is slimmer dan in één keer hele massa's. Dan blijft het leuk. De eerste zomer dat we hier woonden stond ik uuuuuren in de keuken met grote pannen, om alles te wecken. Potten en potten en potten vol. Terwijl het achteraf helemaal niet nodig was want veel kun je gewoon rauw bewaren. Lekkerder en veel gezonder.

Zoveel in één keer tegelijk, dat is niet leuk meer, dat is stress.

Dus neem ik nu steeds mee wat ik zie, en eten we dat meteen op. Of het gaat in de vriezer of iets anders.


 

Vanavond zat er in de oogstmand een dikke krop andijvie, een bos raapstelen, een spitskool, en wat eitjes.

Dus aten we rijst met fijngesneden raapsteel en lekkere verse kruiden, en gekookte eitjes in pindasaus, en een grote spitskool salade met appel en noten. De krop andijvie staat buiten met z'n bips in een kommetje water. Dat wordt een salade met blauwe kaas, voor bij de lunch morgen.

Op. Weggewerkt! 😊😋

Oja en Bekkie die begerig met mij meeliep, vanwege die eitjes, die kreeg ook een eitje. Zo om de beurt krijgen hond en katten soms een eitje. Als er genoeg zijn.

En bloemen neem ik ook elke dag mee. Soms een bosje, soms maar een paar enkele bloemen. Omdat ze zo mooi zijn. Of omdat er een mooie combinatie van kleuren in zit. Zoals deze roos, korenbloem, goudsbloem en de bloesem van de koriander. Zo mooi.

Als ik nu zou gaan trouwen, zou ik een bruidsjurk en bruidsboeket willen in deze tinten. Met zo'n kanten koriander-bloesem-sluier.

Maar ik ga niet trouwen. Haha das war einmal. Bijna dertig jaar geleden. In een mooie trouwjurk hoor, maar wel gewoon wit.

De bloemen gaan in een schaaltje om te drogen. Naast de verrekijker. Waarmee ik nu maar weer eens naar Houdini ga kijken. Of ze misschien alweer ontsnapt is.


😊🐄💨