 |
Een paar jaar geleden stonden Shirley en ik met mattekloppers op een bos rogge te meppen om het graan eruit te dorsen. Een klein bosje was het, het eerste graan van Moeskers Moestuin in Bussum. We hadden het toen over de Borden Met Roggepap die we zouden eten. haha
Grapje natuurlijk want wie eet er nou roggepap.
Verrassend genoeg, een paar jaar later, nu dus, eet ik het elke ochtend. En het blijkt prima te eten. Bijvoorbeeld met stoofperen.
Een andere verrassing was gisteren de aardappel-pannenkoek. Er was geen brood dus hij werd uit nood geboren. Het zit in het midden tussen rösti en gewone pannenkoek.
Voor één royale portie rasp je een aardappel en snipper een ui fijn. Bak dit in een eetlepel hete olie even aan, en giet er dan een dik beslag op van een halve kop roggemeel of ander volkorenmeel, een ei, een klein kopje melk of karnemelk, en een tl verse bouillon. Of een verkruimeld stukje van een blokje.
Je hebt dan een hele dikke pannenkoek die je aan beide kanten zo'n minuut of 5 bakt op halfhoog vuur. Zonodig deksel erop.
Eet hem naturel of beleg hem met welk beleg dan ook. Het smaakt met alles, zoet en hartig. Ook koud is hij lekker, voor mee naar je werk. Op zo'n koek kun je een hele middag pieken. 😊😊
Een maand of 2 geleden zat ik omhoog met alle droogbonen. Waar moet je die opbergen? Ik had ze even tijdelijk in katoenen tasjes gestopt, en daar zit het nog steeds in.
Dat blijkt een ideale opbergplek. Voor alle zaden. Ook voor graan. Het is luchtig genoeg om goed droog te blijven en je kunt het ophangen zodat er geen muizen bij kunnen.
Deze zakken bonen hangen hier op zolder rondom de pijp van de kachel. Droger dan droog zijn die bonen. Zo kom je soms per ongeluk op nieuwe vondsten. Nou ja meestal eigenlijk.
En daar in een andere hoek is zomaar de oplossing voor het probleem van gisteren. Waar moet de laptop heen? Nou, in de hoek achter die deur, dat is ver genoeg weg, daar loop je niet voor elk onzindingetje heen.
En daarnaast staat een ongebruikte tafel in de weg te staan, en die blijkt dan weer perfect te zijn als kweektafel. Als de Aloe Vera is verpot, kunnen hier straks de jonge zaailingen staan. Het is hier licht, en niet zo warm.
Er zijn eigenlijk steeds verrassingen. Aan de lopende band. Als je erop let. Met Brit in het bos, waar Brit speurt naar andere hondjes, die er niet waren, kwamen we deze wezens tegen.
Goeiemiddag. Allemaal bosgriezels.
En een prachtig zilveren vogeltje zagen we ook.
Iemand had een boom versierd.
Grappig. Iemand neemt een doos zilver mee en hangt dat hier op. Ik vond het mooi. Zilveren ballen tussen al dat donker.
Thuis hebben nichtje en ik verrassingen gemaakt voor anderen. Ik denk dat het voor ons leuker was om te maken dan voor de ontvangers om te krijgen.
Want niemand wil meer chocola hebben tegenwoordig. Iedereen is maar steeds op dieet.
Geen suiker enzo. Tssss
4 reacties:
De chocoladekransjes hadden we in mijn kindertijd altijd in de kerstboom hangen en ook koekjes die we, als ik me goed herinner, kerstkransjes noemden. In ieder geval koekjes met een gat in het midden die je goed aan de dennentakken hangen kon.
De avond voor Kerst werd de kerstboom opgetuigd en de 27e werd de boom al weer afgebroken. De vreugde was dus altijd maar van korte duur. Later, toen ik in een omgeving kwam te wonen waar het RK-volksdeel ruimschoots vertegenwoordigd was, leerde ik het gebruik kennen om de kerstboom te laten staan tot Driekoningen. Bij die gelegenheid kwam ik er ook achter dat Caspar, Balthazar en Melchior, de ik alleen maar kende als de 'Wjzen uit het Oosten' model stonden voor Driekoningen. Dat verband had ik nooit gelegd.
De hele Kerst zaten we begerig naar de kransjes en chocolaatjes te kijken, maar je had niet het lef om er eentje van te pakken, want mijn allesziende mama merkte het altijd meteen en ze kwam er ook altijd achter wie de dader was. Nee, we mochten pas tweede kerstdag, als de kaarsjes aangestoken waren en we, vaak samen met de buurkinderen, de herdertjes een doorwaakte nacht hadden laten beleven en engelkens door het luchtruim lieten zweven, een kransje of chocolaatje pakken. Als je er twee dagen begerig naar hebt gekeken, dan is de smaak van die dingen ook meer dan verrukkelijk. In mijn herinnering heb ik nooit lekkerder koekjes gehad dan die kerstkransjes, maar ben me gelijktijdig ook goed bewust van het feit dat herinneringen zijn als de vissen die een sportvisser altijd gevangen heeft; je past ze aan naar behoefte. Soms maak je ze kleiner en vaak worden ze groter gemaakt. Eigenlijk een goede metafoor voor het leven.
Maar nu iets geheel anders; wil je van die zaden die je op zolder hebt hangen ook zaaigoed winnen? Is het voor de kiemkracht wel bevorderlijk dat ze zo kurkdroog opgeslagen worden? Ik ben weliswaar op een boerderij opgegroeid, maar heb betrekkelijk weinig boerenbloed in mij, maar herinner me nog wel dat de zaairogge altijd apart van de voerrogge opgeslagen werd. En dat had met temperatuur en vocht te maken. Maar het fijne weet ik daar ook niet van.
hoi,
ik denk dat je veel zou hebben aan het boek "eenvoudig gelukkig" van Toor de haas er staan veel recepten in het is echt één van mijn lijf/leef-boeken geworden een aardappelpannekoek staat erook in het is géén echt kookboek het is veel meer dan dat !
lieve groet! Jezebelle
Een boom in het bos gaan volhangen met ballen. Ik vind het een superidee. Waar smaakt gortepap naar? Is het te vergelijken met havermoutpap?
Willem de rogge is al gezaaid in oktober. Dit is allemaal voer. Voor mensen dan :D Ook de bonen, ik zaai nooit verder met eigen bonenzaad want dan krijg je allemaal kruisingen.
Jezebelle ik zal haar blog eens lezen!
Wieneke haverpap is zachter van smaak. Roggepap is wat vezeliger en je moet er wel even aan wennen. Ik snap goed dat het vervangen is door tarwe en haver. Maar t is wel beter voor je. ;-)
Een reactie posten