En de wolf heet Corona ( oftewel er gebeurt hier eigenlijk niks)

Net als Roodkapje, ga ik naar grootmoeder in het bos, om wat versterkende middelen te brengen. Alleen is het geen koek en wijn maar een bak met verse soep. En is het niet grootmoeder, maar gewoon mijn moeder. En oja, in plaats van het sprookjesachtige bospaadje ... nam ik de A28. 

En de wolf ... heet corona.

Maar verder is alles precies als in het sprookje! 😄

Om onze moeder zoveel mogelijk uit de winkels te houden, doen broer en zus en ik haar boodschappen en nemen we bakjes met eten en soep en dat soort dingen mee. Maar vandaag moesten we tóch even samen naar een winkel, want mijn moeder had een extra leesbril nodig. 

'Gewoon zo-eentje van de Kruidvat.' Nou, prima.

Leesbril, leesbril. Ik kon ze eerst helemaal niet vinden, want mijn eigen bril was meteen weer dik beslagen door de combi bril en koud buiten en mondkap.

Maar gelukkig we vonden ze. En ook nog de goeie sterkte. 'Heb je nog meer nodig mam?' Ja, ook nog handcrème. Mijn  moeder nam twee potten en ik deed er nog twee bij. 

'Maar zoveel hoef ik niet!' 

'Nee mam maar het is twee plus twee gratis.'

'Oh goed, nou dan geef ik die wel aan de meisjes.'

Haha. 

Ach, tja .... wat zal ik zeggen. Echt veel beleven we nou ook weer niet.   😄 

Op de terugreis, vlák voor ons huis, moest ik wachten op twee van die fietspad-monsters. Het ene monster schepte zand en vulde daarmee het andere monster. Mooi gezicht was het. Ik zat hoog en droog in de auto en had geen haast, dus heb er uitgebreid naar zitten kijken.

Het is echt niet van ... hopla je schept maar wat .... welnee, het gaat met grote precisie. De bulldozer veegt de bovenkant van de bult eerst helemaal glad af, en schept er dan van achteren naar voren (je zou denken andersom) een precieze vracht met zand af. Ook het afstorten in de wagen gaat héél secuur, om er zoveel mogelijk in te passen. En goed verdeeld, zodat er niks gaat kiepen of schuiven. Ook weer vakwerk allemaal.

Geen korrel valt ernaast!

En in gedachten zie ik die twee grote binken van bestuurders ineens voor me .... als kleine jochies in de zandbak .. met hun mini-trekkers en kiepwagens en bulldozertjes. Daar is natuurlijk al de kiem gelegd voor dit beroep!

🚜🚜🚜

En thuis ... regen regen. Ik leg maar weer even wat extra platen tegen de stal om inregenen te voorkomen.

Het is toch wat he?

In de zomer zitten we erom te springen, om al dat kostelijke water ... en nu weet ik niet waar ik het moet laten.

Maar er rijpt wel weer een idee. De hersenen kraken. Een klus, niet voor nu, maar voor later in het voorjaar. Iets van een grote bak, of vijver, of iets anders héél simpels, om al dat extra water in op te vangen.

De overvloed van het ene moment, gebruiken voor een ander moment. Net zoiets zeg maar, als de buren al heel lang hebben. Die hebben een grote waterplas naast de kas. Die wordt gevuld vanaf het dak van de kas, en wordt gebruikt om als dat nodig is de planten in de kas mee te beregenen.

Zoiets, maar dan in het klein!

Oh .... en waar is Bekkie? vroeg Petra in de reacties. Ik ging haar speciaal zoeken op haar vaste plek bovenin het hooi. 

Maar haar kuiltje was leeg.

 'Ben even een muis vangen.' 

😸