Het komt eraan!

'WAT wilt u invoeren???' vroeg de mevrouw van de douane.
'Zaaitarwe.' zei ik. 'Maar niet heel veel hoor. Ongeveer 35 pond.'
'En wat is dat dan voor tarwe?'

Tja. Wat is dat voor tarwe. Het is héle speciale zaaitarwe, die in vorige week in Amerika bestelde. Maar daar gaat een heel verhaal aan vooraf.

Vertellen?

Goed, ik zal het verhaal vertellen. En omdat ik er geen plaatjes bij heb, laat ik ondertussen wat foto's zien die ik vond toen ik hier op de zoekfunctie 'graan' intypte.

Haha ... ik heb het wel erg vaak over graan, geloof ik ..... 😊😊 .... maar ja het is voedsel nummer één op de wereld. Niemand kan zonder graan.

'








Het verhaal begint lang geleden. Toen ik als klein meisje nog thuis woonde bij mijn ouders, en het in de zomermaanden altijd heel lekker rook op het kantoor van mijn vader, die een graanhandel had.

Hij had zo'n machientje, waarin werd gemeten hoeveel vocht er in het graan zat. Het graan werd dan verhit, en dat róók lekker! Naar vers gebakken brood!

Misschien is het toen al wel begonnen ...














Toen ik bedrijfskunde ging studeren, vroeg mijn vader een keer, of ik de graanhandel misschien wilde overnemen.

Maar dat zag ik he-le-maal niet zitten. Graan??? Saai!! Ik wilde de high tech in, en vooral in de Randstad wonen, waar alles gebeurde!

Een graanhandel overnemen in het dorpje Wildervank? No way!









Grappig he, hoe dat dan kan lopen.

Want nu zijn we weer vele vele jaren verder, mijn vader is er allang niet meer, en oh wat had ik hem graag van alles willen vragen over graan. Want nu ben ik geobsedeerd ... door graan!

En hij wist er alles van! Als mijn vader op een handje rauwe tarwe kauwde, dan kon hij je precies vertellen hoeveel procent vocht erin zat. En wat voor ras en wat voor kwaliteit het was.












Nu we hier op de boerderij wonen, en proberen zelf al ons eten te verbouwen, en ook voor onze dieren, nu ineens blijkt het wel héél handig te zijn om van alles over graan te weten.

Nu moet je het allemaal zelf uitvinden. Hoe zaai je graan met de hand? Hoeveel per vierkante meter? Hoe maai je het en hoe dors je het en hoe krijg je het schoon?





















Het kost enorm veel moeite en tijd om daar allemaal achter te komen. Je kunt er veel over lezen ..... boeken zat.

Haha ... en recepten, die zijn er ook genoeg. Graan opeten, daar weten we ook genoeg vanaf!


















Maar het verbouwen van graan, met de hand, op kleine schaal, dat is echt een vak apart.

Gelukkig was mijn vader niet de enige die veel wist over graan. Van boeren hier uit de buurt hoor ik ook veel. Wijze tips. Van die dingen die voor hun zo vanzelfsprekend zijn, en voor mij nieuw.

'Ast gain roest wilst in tarwe, most spuutn.'

Wat betekent, als je niet spuit (als je dus biologisch bent) dan krijg je waarschijnlijk roest in je tarwe. Roest is een soort schimmel die je tarwe aanvalt.

Hoho! Ik wil géén roest, maar ik wil óók niet spuutn! Dus dat ging ik uitzoeken. Is er niet een héle sterke tarwe soort?
















Afgelopen zomer hadden we een klein veldje met tarwe.

Het is met de hand ingezaaid, en ik had graan gebruikt dat we zelf hier het jaar ervoor hadden opgekweekt. Het was dus biologische tarwe, die zich hier al een beetje had 'aangepast'.

Het ging goed! Weinig roest. Behoorlijk goede opkomst. Géén ziekten. Maar wel ... veel vogelvraat.




















(even tussendoor)

Ondertussen leer je ook andere mensen en andere ambachten kennen.

Want je graan moet ook gemalen worden. Ik kan dat zelf doen, in de handmolen, of in het kleine elektrische molentje, maar dat duurt eeuwen.

Voor een bordje roggepap of een paar pannenkoeken kan dat best, maar voor een paar flinke broden ben je dan heel lang bezig. Dus ging ik eens langs bij de molenaars in Nieuwleusen.

Heel aardig, ze maalden ter plekke meteen een grote emmer rogge (die ik alvast maar had meegenomen) en willen in de toekomst best af en toe wat graan malen. En of ik óók molenaar wilde worden, was de vraag. Wat ze hebben nog geen vrouwelijke molenaars.

Ik heb zelf helaas niet zoveel tijd, maar als je het wat lijkt, en je woont in de buurt, meld je dan aan bij de molenaars van Massier!😊
















Maar goed. Tarwe dus.

Ook al ging het opkweken vorig jaar vrij goed, ik ben nog steeds op zoek naar een héél sterk ras. Sterker dan dat wat ik nu heb. En ... nu had ik ooit een boek gelezen, over de Mennonieten, die al vijfhonderd jaar lang aan het landverhuizen zijn, wegens geloofsvervolging. Van Nederland naar Polen naar Rusland naar Amerika naar Mexico.

En elke keer als ze weer emigreerden naar een nieuw land, namen ze hun eigen tarwezaad mee. Een heel bijzonder ras, een hele sterke rode tarwe.

Maar ja, dacht ik toen ik dat las ... dat is een heel oud ras. Dat bestaat allang niet meer natuurlijk.














En toen, stuurde een aardige bloglezeres mij onlangs een berichtje.

'Heb je dit gelezen?'
Ze bedoelde dit artikel.

Ge-wel-dig!! Het beroemde rode graan bestaat nog steeds!! Het is zelfs terug in Nederland, en wordt door een moderne Menno, in Friesland, weer verbouwd!!

Meteen een email gestuurd natuurlijk, of hij wat zaaigraan voor me had, maar daar heb ik nog niks op gehoord. Naja, het is een boer, en hij zal het wel druk hebben.

Daarbij wil ik graag het originele graan, biologisch, dus ik ben gaan zoeken op www.















En toen vond ik een bedrijf in Amerika die het verkoopt.

Je kan het gewoon bestellen! Dus, dat heb ik gedaan! Het eeuwen oude, sterke, gezonde, oergraan, Turkey Red Wheat.

Het groeit langzamer, en heeft minder hoge opbrengst, maar is veel voedzamer en smakelijker dan de tarwe die wij nu kennen. En ook is het beter bestand tegen droogte en plagen en schimmels.

Ik ben hééél benieuwd!!







Gisteren kreeg ik een email van het bedrijf in Amerika. Of ik toevallig ook weet of het wel bij ons door de douane komt, die 35 pond tarwe.

Hm .... geen idee. Dus, de douane gebeld.

'WAT wilt u invoeren?' vroeg de mevrouw van de douane.
'Zaaitarwe.' zei ik. En legde het geval uit.

En .... het kon! Dus .... het komt eraan! 🙆🙆🙆