Contrast.

on donderdag 1 december 2016



Het gaat een stuk sneller nu! Binnen het uur ben ik bij de familie.

We hebben ernstige gesprekken vandaag. Over leven en sterven. Hoe zeg je dat ook alweer mooi ... over de beide uiteindes van het spectrum. Want de één leeft zijn leven met volle teugen en geniet volop, heeft energie voor tien, en begint de dag fluitend en is opgewekt ... terwijl iemand pal daarnaast ... het leven helemaal niet aankan. Het leven als ondraaglijk ervaart.

Het is dan heel moeilijk voor die éne om zich in die ánder te verplaatsen. Maar dat hoeft ook niet. Wat wel belangrijk is is dat je de ander zijn eigen keuzes laat maken. Je kunt niet altijd voor een ander beslissen, oplossingen aandragen, keuzes maken.







Wat een geluk dat we nu nét een jonge pup hebben. Brit springt en huppelt door alle narigheid en zwarigheid heen en eet hier een veter op en doet daar een plasje (helaas op oma's tapijt) en leidt ons allemaal een beetje af.





In de tuin hangen nog appels aan oma's bomen. Mooie dikke rooie exemplaren hangen er nog tussen. De blaadjes zijn al weg dus je ziet ze allemaal hangen, te lonken met dikke zoete rooie wangen. Op een dag als vandaag vraag je je ook bij die appels af, waarom gaat die ene nou vol en rood en blozend door het leven ......

.... en waarom kan een ander die draad niet oppakken. Waarom kan die niet tieren? Waarom valt die appel al veel te vroeg op de grond?






Eén opmerking van mijn moeder wil ik hier toch even delen. Je moet weten ... dat wij thuis nooit huisdieren hadden. Mijn moeder had daar niks mee, met dieren in huis. En nu nog steeds niet. Een hond of een kat, daar loopt ze met een boogje om heen.

Maar nu, in alle verdriet om haar jongste zoon, heeft ze toch echt wel oog voor Brit. 'Wat een mooi hondje, ja zo'n hond past echt heel goed op jullie boerderij.' zei ze vandaag.  'Maarrrrrr ..... '

(.... en ik denk, nu komt het. Zoiets van, waarom een hond heel onhandig is, en heel bewerkelijk, en heel veel tijd kost .................. maar weet je wat ze zegt????)

' ....... ik vind het erg zielig dat jullie maar één hondje nemen! Dat kan toch niet? Zo'n hondje alleen? Ik vind dat jullie als je tóch een hond neemt er wel twéé moeten nemen!'

Haha mijn eigen moedertje ... wil ineens twéé pups! Voor ons. Nou mam jij bent snel omgetoverd!




Nou we zullen wel zien. Eén ding tegelijk.

Thuis ... is het dak van de paardenstal eraf geschoren. Want het riet aan de éne kant was nog wel aardig goed. Daar is nu alleen een laagje afgeschoren .... alsof het dak naar de kapper geweest is. Zo netjes ziet het er nu weer uit. Alles weer helemaal glad en de kantjes netjes recht afgezaagd.

Alsof de trimmer geweest is.






Enne dat afgeschoren riet, dat ging allemaal op de aanhanger van de firma Compagner.

Dat zag ik liggen, dus meteen vragen, mag ik dat hebben, voor op de compost? Tuurlijk mocht dat. Het is prachtige groencompost. Omdat het heel mooi 'schoon' riet is, al wat is vóór verteerd, en ook nog mooi versnipperd.






Vanmiddag heb ik het in één laag over de compost verdeeld. Prachtig hergebruik van ons oude dak. Dat gaat gewoon op de moestuin volgend jaar en dan eten we het uiteindelijk dus gewoon op!





Ja hoe onnozel misschien ook, maar na alle ernst van vandaag ... kan ik heel blij worden van zoiets kleins.

Dat we ons dak gaan opeten.




6 reacties:

Anoniem zei

Beste Clarien,

Met ontroering en bewondering heb ik jouw blogpost van gisteren gelezen, en nog eens gelezen, en nóg eens....

Zóveel herkenbaars voor mij; ik voel en (be)leef met jullie familie mee.
Het verdriet en de zorgen rondom jullie moeders jongste zoon (jullie broer) zijn van eenzelfde orde, als de mijne om mijn oudste zoon, waarover ik niet naar buiten kan, durf, of wil treden.
Bewondering heb ik voor jouw openheid en voor de woorden die je hebt gekozen, om over dit verdriet te schrijven.
Maar ook voor jouw realistische houding en (veer)kracht: bij alle zorgen en verdriet is er altijd ook nog de vreugde, die wij mogen beleven aan kleine dingen, soms zelfs de allerkleinste.

Ik wens jou en je familie veel moed, hoop en vertrouwen om de vreugde en het verdriet van en met elkaar te kunnen blijven delen, waar dragen soms onmogelijk lijkt; door het te delen kan het wellicht draaglijker worden.
Dat is in mijn ogen Liefde. En die bid ik jullie toe.

marja zei

Mooi en met veel respect geschreven.. En fijn dat jullie pup zoveel afleiding geeft.
De liefde van een hond is onvoorwaardelijk. Mijn 2 labradors maken mij altijd weer vrolijk als het even tegenzit. Sterkte.



Es zei

Poeh wat een zorgen Clarien en wat mooi dat Brit er dan is. En ik geef je moeder groot gelijk.....Wij hadden destijds ook 2 puppies en echt dat scheelt je heel vel werk ;) en het plezier wat ze samen hebben....
Sterkte met alles en je dak opeten kijk dat is nog eens tof!
X Es

Clarien zei

Lieve anoniem,
ook namens mijn familie, hartelijk dank voor je prachtige woorden, je wensen en je gebed. Hoe mooi is het dat we internet ook kunnen gebruiken om verdrietige ervaringen te delen, zelfs met (bijna) onbekenden, en om elkaar daardoor te troosten. Wij hebben veel aan jouw woorden, zeker van een lotgenote is dat dubbel waardevol!

Marja en Es ... Paul schudde helaas zijn wijze hoofd, toen ik een tweede pup voorstelde ... en er is er ook geen meer beschikbaar helaas. We kunnen misschien beter kijken hoe het nu gaat, en dan in de toekomst een uit het volgende nest nemen. dusse ... wordt vervolgd! :D

Helena zei

Wat kun jij dingen mooi verwoorden Clarien. Maakt het nog niet makkelijker. Fijn dat jullie op zulke momenten kunnen genieten van Britt. Helena.

Wonen en leven in Roemenie zei

Wat een idee om het riet te gaan hergebruiken als compost , super je moet er maar opkomen