Keuzes keuzes.

Keuzes maken. Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. De hele dag door moet je kiezen.

'Wat doe ik aan vandaag?'

Nou, dat is bij mij gelukkig makkelijk. Ik pak gewoon wat er op de stoel ligt, en als dat vies is, dan pak ik het bovenste van de stapel uit de kast.

'Cosmetica? Kapsel?'

Bij mij ook nog makkelijk. Kapsel is altijd hetzelfde, twee haarklemmen achterop. En cosmetica ... och ... stelt niet zoveel voor. Een oogpotloodje en mascara, en wat zelfgemaakte goudsbloemolie voor de huid. 

Dan, het programma voor de dag. Dat is al meteen kiezen. Wat moet ik doen? Vandaag wilde ik weer compost maken, maar de mestbak was bijna leeg. Dus ... óp naar het weiland van Wim en Jacky, om bij B en B nieuwe mest te halen. En kijk daar was Wim ook meteen al! 

'Heb je al koffie gehad?'

 

Nee dus. Ik had nog geen koffie gehad. Dus ik ben de dag heerlijk relaxed begonnen met koffie en een stukje spekkoek van Jacky. Ze vertelden dat Buurtje laatst weer over het hek gesprongen was en ineens bij hun voor het raam stond!

Haha, wat grappig lijkt me dat. Een kalfje wat zomaar bij je naar binnen kijkt. Maar het kan natuurlijk niet. 

Toen ik wegging ging Wim verder met zijn klus. Een extra draad spannen, extra hoog, waar Buurtje niet overheen kan springen. Erg fijn dat ik dat niet hoef te doen!😊

Volgende keuze. Maai ik het loof van de aardappels, of laat ik het nog even staan? Het loof is dor, en aangetast, maar de aardappels hoeven nog lang niet uit de grond. Die zitten daar nog prima.

Dus ik heb het loof weggetrokken, en de aardappels laten zitten. Op de plek van de plant steek ik een houtje in de grond, anders weet je later niet meer waar die piepers zitten.

Een klein deel aardappels graaf ik alvast op om een voorraadje te hebben. Ze blijven een dag op het land liggen om af te harden.

Bietjes worden ook weer geoogst, en in twee lagen in kratten opgeslagen. Ook het loof bewaar ik om te drogen. Een deel voor onszelf, fijngemaakt, als een soort 'spirulina', en een deel voor de koeien. 

's Winters krijgen de koeien bij hun hooi altijd wat gedroogd bietenblad, koolblad, brandnetel en dat soort dingen, voor de variatie.

En dan wéér een keuze!

Wat doen we met het weiland????? 

Het zit namelijk zo dat Bart weer voor ons ging maaien vandaag, op dat landje aan de Puntweg wat we dit jaar pachten. En toen vroeg hij

'Zal ik jullie weiland dan ook maaien?'

En daar had ik nog helemaal niet over gedacht. Dat weilandbeheer ... pfff .... dat is wel een ding hoor. Ik wil het graag goed doen, en veel kruiden en bloemen erop. Veel insecten en vogels. Maar ja, je hebt ook twee koeien die ervan moeten eten. Dus het zal toch ook wel af en toe eens gemaaid en bemest moeten worden.

Dus over deze keuze moest ik héél diep nadenken. Ik hoorde mijn eigen brein kraken. Maaien? Maar dan komen de koeien straks op een kaal weiland. Wat misschien óók kan .. is maaien (niet te kort) en dan daarna bemesten met alle mest en compost die ik nog heb. Dan groeit het wel weer aan, hoop ik. 

En de koeien moeten dan hooi bijgevoerd krijgen. Maar hooi hebben we voorlopig genoeg.

Nou, toe maar Bart, maaien maar dat weiland! 😀🚜🚜🚜 

Ja en uit de ene keuze volgen weer andere keuzes. Want nu krijgen we dus dat extra hooi. En daar moet weer plek voor gemaakt worden. Dus moet ik de kapschuur anders indelen, want dat gaat zo nóóit passen.

Ja, dat was een Grote Keuze, met hoofdletters. En zo zijn er ook onnozele kleine keuze-tjes. Zoals, water tappen bij de sloot. Dat doe ik altijd vanaf de wal. De emmer onderdompelen en dan weer omhoog klauteren.

Maar die wal die kalft af omdat ik daar steeds langs kom. En waarom eigenlijk niet met een touw aan de emmer, gewoon vanaf de brug water putten?

Nou, dat kan ik je nu vertellen, waarom dat géén goeie keuze was!!

Want die emmer, een vijftien liter geval, die bleef dus drijven! Met geen mogelijkheid kreeg ik die emmer onder water. Nu begrijp ik ineens waarom wateremmers van zink zijn. Want die zinken!! 

Mijn emmer niet. En toen ik hem uiteindelijk scheef kreeg, met veel gehannes, toen liep hij vol water en toen schoot de beugel los. Pats. In de sloot.

Met de hooivork de emmer weer teruggekregen, en nu tap ik maar weer gewoon vanaf de wal. Hopend dat die wal nog een week of twee, drie intact blijft, tot de koeien weer thuis zijn.

Nou, nog een laatste.

Een lief wit hennetje zat ineens te broeden op een kluitje eieren. Dan moet je kiezen. Laat ik haar broeden, of haal ik haar eraf? Eigenlijk hebben we al genoeg kuikens. Maar ja, de kuikens zijn nog klein, en of ze het allemaal gaan redden?

En het hennetje keek zo lief .... 

.... maar nee. Tóch niet. Het is echt véél gedoe met kuikens. Je moet zó op ze letten, er is zoveel gevaar. De kraaien zijn zó snel. En ik heb er even geen zin meer in. Dus, hennetje ervan afgehaald. 

Zucht. Dit worden dus géén donsbolletjes.

Gelukkig, na ál die keuzes die je steeds moet maken, is er één ding waar ik nooit hoef te kiezen. En dat is ... 

'Wat eten we vandaag?'

Dat hoef ik niet te kiezen, dat regelt de tuin.😊 Die bepaalt elke dag wat er op ons bordje komt.

En de eitjes? Nee, geen donsbollen dus, maar omelet!