Géén keukenprinses!

Net zoals (denk ik) de meeste gezinnen zitten wij regelmatig met onze kinderen op de familie app. En heel graag laten zij ons dan zien wat zij zoal eten. Dat kan variëren van een patatje tot de meest exquise gerechten. Want ze houden allemaal van kokkerellen.

Zo kregen we van Poek van 't weekend deze fotootjes, van een gezellig etentje samen met Steyn. Gewoon, zomaar op haar vrije dag, maakte Poek deze opgestijfde zalmtartaar met daarin zacht gekookt ei (hoe krijg je het voor elkaar!!) ...

.... en verder nog komkommersoep met bloemkool, pittige olie en amandelen, en gewokte zoete aardappel en als toetje gemarineerde cherrytomaatjes met yoghurtijs .....

.... wow ..... wat een maaltijd!!! En dat van allemaal heel gewone ingrediënten.

..... het water liep mij in de mond! En ook viel diezelfde mond open, van verbazing ... want van wie hebben ze dat?? Dat kunstige koken? Niet van mij!! 

Het klinkt misschien gek, omdat ik jullie steeds mijn keuken laat zien en onze bordjes met eten, dan zou je misschien denken, zij is een échte keukenprinses ... maar dat ben ik absoluut niet. Koken vind ik  best leuk, en al dat eten opeten ook, maar dat is voor mij niet de hoofdzaak.

Of, zoals ik voor de telefoon met Poek al concludeerde, wij zitten allebei op dezelfde lijn, namelijk interesse hebben in voedsel ... maar we zitten aan twee verschillende kanten van het voedsel-spectrum.😊 Nou ja zoiets.

Onze kinderen vinden het leuk om met allerlei ingrediënten allerlei kunstige en heerlijke gerechtjes te maken. Maar zelf interesseer ik me vooral voor het voedsel zelf. Voor de planten dus. Hoe ze groeien, hoe ze sterk en vitaal worden, wat ze voor onze gezondheid kunnen doen, en hoe je ze kan laten herstellen als ze ziek worden. En hoe ze zich houden bij lange droogte. Dat soort dingen. 

En door al die onderzoekjes en al die experimenten .... rolt mijn keuken als vanzelf zomer na zomer vol met al dat mooie, kleurige, en kostbare goed!😊😊

Géén exquise gerechten, maar gewoon, wat er binnenkomt gaat de pan in, met wat van onze eigen kruiden en sausjes. En een stukje vlees of vis of wat kaas of een ei.

Paul wil vooral graag een gróót bord vol, met voedzaam eten, waar hij weer lange ritten op kan fietsen, dus wat dat betreft zitten wel wel op één lijn. Gelukkig! Ik zou me geen raad weten als hij allemaal kleine en bijzondere hapjes wilde hebben.

Van 't weekend is er weer tien kilo spekbonen geplukt, en buurvrouw wilde vanmorgen onder de koffie wel even helpen met die bonen punten. De laatste handenvol kreeg ze mee, en dat scheelde weer een kwartiertje punten!

Blancheren. Ook zoiets. Ik vind het nét een estafette. Je moet de dingen goed klaar zetten en snel na elkaar uitvoeren.

1. de bonen in stukjes snijden, en dan een ruime pond (drie dubbele handen vol) van die stukjes in een pan met kokend water gooien en weer aan de kook brengen

2. na twéé minuten koken moet dat eruit en gooi ik het in een zeef die in koud water klaar staat, zodat het metéén weer afkoelt

3. trek de zeef met bonen weer uit het koude water en vul een klaarstaand zakje ermee

4. ondertussen opnieuw, bonen in stukje snijden ... enzovoorts 

Een estafette, maar dan in je eentje. Het is best een leuk werkje. Om twaalf uur zaten de bonen afgekoeld en al in zakken in de vriezer.

 

Vanmiddag was er tuinwerk.

Langzaamaan wordt het wat leger op de bedden. Het loof van de aardappels haal ik bed voor bed weg, omdat dat aan het rotten is. En ik wil niet dat die schimmel in de aardappels trekt. Om dan later wél de aardappels te kunnen terugvinden zet ik er stokjes bij. 

Het lijkt wel een militaire begraafplaats met al die stokjes op een rijtje.

De katten spelen er ook steeds mee. Die hebben ook écht nergens ontzag voor.

Nu is er nog één bed met jonge frisse aardappelplanten. Dat bed had ik laat gepoot, het was als reserve aangelegd, omdat ik in mei dacht dat het niks zou worden met de piepers, vanwege die nachtvorst steeds.

En alle alle alle coloradokevers in Punthorst en omgeving, die overal niks meer te eten hebben omdat iedereen zijn aardappelplanten aan het afmaaien is ... ál die kevers die komen nu op dat allerlaatste veldje frisse aardappelplanten af. Elke dag, soms meerdere malen daags, haal ik er een hele bak kevers uit.

Naast dat bed met kevers aardappels komt nog wat dille op van vorig jaar. Per ongeluk. Maar het staat niet in de weg en het zoemt er van de insecten. 

En weer dáár naast ... staat de mais. Ik had beloofd wat vragen te beantwoorden hier uit de reacties en er was een vraag over die bonen en pompoenen die ik bij de mais gezaaid heb. Of dat ook opgekomen is.

Ja het is zeker opgekomen. Maar de bonen hebben het moeilijk gehad omdat hier op dit stuk veel slakken waren. Dus die bonen werden steeds opgegeten, steeds opnieuw gezaaid, en ze zijn nog klein.  Maar toch hebben ze met hun stikstofknobbeltjes de mais goed gevoed, die er geweldig bij staat. 

De pompoen heb ik er pas later tussen gezaaid en die groeit nu pas. Hij houdt het onkruid onderdrukt door zijn grote bladeren.

. 

Andere vragen komen ook nog wel aan bod zo tussendoor. Als je je vraag mist, moet je hem misschien nóg een keer stellen. Vanwege de augustusdrukte en de oogsten .... ontgaat me wel eens wat. 😬

Even een plaatje van die bijzondere Oost-Indische kers, die bij ons nu overal opkomt als onkruid. Wat een sterk en mooi plantje is het toch. En een zéér belangrijk kruid vanwege zijn hoge zwavel-gehalte.

Ik had hem op een vaasje, gewoon in wat water, en hij groeit weer als een gek! Allemaal nieuwe spruiten en bloemen. Respect hoor!!

En vanavond ....... vanavond .... 

.........   ja, écht  ....    EIN-DE-LIJK bij ons!!!!!

😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊😊

 

HOERAAAAAAA!!!!!!!!!!!

💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧