Pannenkoek van biestemelk.

De dag begon als een zeer normale dag. Wekker ging gom zeven uur, we aten ons ontbijtje, Paul ging aan de 'calls' en ik aan het dieren verzorgen. Toen een stukje schrijven voor een website, en daarna het gewone tuinwerk.

De laatste dagen ben ik veel achterop het weiland bezig, en in het midden, om bomen en struiken te planten. Allebei de 'wildernissen' komen vol te staan met fruitbomen en bessenstruiken en vlier en krent en wilgen en al die dingen die een paar maanden geleden gestekt zijn.

Het zijn nu nog ieniemienie gevalletjes. Ik moet steeds uitkijken dat ik niet op een appelboom of een bessenstruik ga staan. Haha je bent echt een 'reus' in de wildernis.

Ook hier vooraan, in de tuinen, gaat er heel wat de grond in. Zo zie je hier één van die lawaaierige tomatenplanten van gisteren. Die zo krap in hun potjes zaten. Ze zijn al wel goed afgehard. Als je zo'n plant met een kleine wortelkluit in de grond zet, haal dan de onderste blaadjes weg en zet de plant helemaal in de grond met alleen het topje boven de grond uit. Dan vormt de tomaat allemaal nieuwe wortels aan de hoofdstam.

Tot het groene streepje dus.

Elke twee of drie uur loop ik even naar achteren, en kijk bij moeder en kind. Ze lijken het goed te maken, hoewel ik Buurtje maar weinig zie drinken. Ze snuffelt wel steeds wat aan de spenen, drinkt soms even, maar zuigt niet echt goed door.

Nou ja, dat komt nog wel, denk je dan.

En hier zie je hoe Buurtje in de zon ligt, en Bella met haar staart de vliegen bij haar weg wappert. Zo lief vond ik dat.

Maar .....

.... Buurtje die bleef maar liggen. Op dat warme plekje. En Bella bleef maar wapperen. En ging toen es grazen. En toen weer bij haar kind kijken. En es duwen. Kom, opstaan!

Maar Buurtje stond niet op. Ze was zo sloom als wat.

Ik heb geklokt, zo van 12 tot 16 lag ze te slapen. En dat vond ik best lang. En om 5 uur zei ik tegen Paul, zou er wat wezen? Ze reageert zo traag. Misschien is ze aan het uitdrogen. Tja, Paul wist het ook niet. 'Bel Martijn maar,' zei hij. Martijn is onze dierenarts en woont ook nog es drie huizen verderop. Heel fijn!

Maar ik kon hem zo snel niet bereiken. Toen de dierenartspraktijk gebeld. De dienstdoende arts zei, melk de koe maar even af, en voer die melk dan zelf aan de kalf, met een speenfles. Als dat niet werkt bel dan weer. 

Speenfles? Zelf melken? Slik.

Maar goed. Wat moet dat moet. Nait soezen, deurbroezen, zegt de Groninger dan. Dus ik snel naar Compagner, die zitten hier vlakbij, soort Winkel van Sinkel, en ze hadden gelukkig ook speenflessen en mooie schone grote emmers. 

Paul wou erbij blijven, maar dat wou ik liever niet. Want Bella werd overal onrustig van. Zeker ook nog vanwege het feit dat ik ineens met een kruk en een ketting en een grote emmer aan kwam zetten.

'Wat-gaat-er-gebeuren???'

'Niks bijzonders hoor Bella. Ik ga je alleen even melken. Dus stil blijven staan en NIET de emmer omschoppen aub!'

Bella was echt heel lief. Ze stond heel stil en liet mijn onhandige gepruts toe. Het is niet makkelijk om zo'n enorme grote en op spanning staande uier te melken. De spenen floepen steeds uit je handen. Ik kan me ook goed voorstellen dat zo'n jong kalf daar ook moeite mee heeft.

Toen er een dikke bodem in de emmer zat leek het me wel genoeg. Ik hoef haar niet léég te melken natuurlijk. En ik had echt haast om het aan het kalf te geven, die nog steeds stil in een hoekje lag. Dus, snel de melk in de fles overgieten. Knoei knoei.

Nou en toen kwam een echte worsteling.  Probeer maar es om een half sloom en slap maar tóch tegenstribbelend kalf, een dikke speen in de bek te duwen. Die ze met haar tong tegenhoudt. En ondertussen trekt ze zich terug uit de greep. En Bella er zenuwachtig omheen dribbelen. Man man. Waarom hadden we ook alweer een kalf? Ik zweette peentjes.

'Kijk even op internet waar je ook alweer op moest duwen, om haar te laten slikken,' riep ik naar Paul, die om het hoekje stond. (maar helaas geen foto's nam, dat weer niet) Een beetje op de gok duwde ik tegen haar strot, en ja hoor ineens slikte ze. Een paar slokjes maar. Maar toch. En toen wrong ze zich los .... en ging gewoon weer bij Bella drinken.

Hoera hoera!

En van de halve liter biestemelk die er over was, hebben we vanavond pannenkoeken gebakken! Echt helemaal zelfvoorzienend dus dit keer, met onze eigen roggemeel, eieren .... en ook eigen melk! 😊

Nee, nog niet met onze eigen appels. Maar ook dit zaadje wordt weer bewaard en uitgeplant, en wie weet over een paar jaar hebben we ook onze eigen appels.

🍎🍎🍎🍎🍎



Hoe het morgen zal gaan met het kalfje, geen idee. Ik hoop dat ze elke dag sterker wordt en snel leert om goed te zuigen. Want die eerste melk is heel belangrijk voor haar weerstand. Maar goed, als het niet gaat, kunnen we dus ook een beetje helpen.

Martijn kwam nog langs met zijn dochtertjes, maar toen waren Bella en Buurtje alweer lekker op het weiland en sprong en dartelde Buurtje alsof ze niet net een paar uur in een soort halve coma had gelegen. 'Je mag altijd direct bellen,' zei hij. 'En als het nodig is kunnen we haar ook een infuus met vloeistof geven. Dan knapt ze heel snel op.'

Nou, gelukkig. Eind goed al goed.