De haver had dorst.
Alle 8500 haverzaadjes die pasgeleden gezaaid zijn liggen in een droog laagje aarde te wachten op de regen. Want dan pas kunnen ze ontkiemen.
Nou. Zie jij regen? 💧💧💧💧💧💧💧
Ikke niet. En Buienradar ook niet. Voorlopig. Dus wat doen we eraan?
Er is genoeg water. Gewoon in de sloot. Dus we gaan de haver begieten.
Gewoon met gieters water over het veldje lopen en gieten? Nee, zo gaat dat niet op Moeskers Moestuin. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?
Haha. Grapje. Maar het is wel zo dat ik nooit - ofte - nimmer ook maar ENE voetstap zal zetten, op een bed wat gespit is. Want dan is al dan is al dat zware werk voor niks. Waar een voetstap staat, is de bodem ingedrukt. Wég alle moeite.
Dus, we doen dat met plankjes, dat gieten.
(mocht je ooit bij mij op de tuin langskomen, ik ben echt bijna altijd aardig, behalve dus als je een voetstap zet op een bed, dan ga je de sloot in 😜)
Nou, de haver heeft water gehad. Misschien weet je nog van toen je ooit met water en zand speelde, dat het best lastig is om een droog stuk grond te doordrenken met water. Het water stroom er weer af. Er is een korstje gemaakt bovenop die aarde, ik denk dat de natuur dat zo regelt, zodat het vocht uit de bodem niet te snel verdampt.
Dus als je giet, moet je dat meerdere malen doen. Met tussenpozen. Probeer het zelf maar uit.
Ik heb het veldje 4x begoten, met tussenpozen van een uur ongeveer. Toen was het helemaal doordrenkt. Nu moet de haver het zelf maar weer verder doen.
Ook al loop je niet op de bedden, je voeten worden wel pikzwart van zo'n werkje. Dus, met de voeten in een badje water, nam ik tussen de middag lukraak wat boeken uit de boekenkast om even wat te lezen te hebben.
Het waren toevallig wat boeken die ooit meekwamen uit Amerika. En die gingen natuurlijk over planten. En kruiden.
Erg leuk ... dat ene stukje ... wat te doen tegen kaalheid. Oftewel, tegen absent haar. Neem wat as van citroenkruid, meng het met oud geworden sla olie, en smeer dat op de kale plekken. Je krijgt weer een baard als een beer. Of een dikke bos haar, op je kale koppie.
Haha, zou het?
Mocht je het gaan proberen laat me de uitkomst weten!
En dan het boek van de Indianen en hun kruiden. Dat is ook erg interessant!
Als je nou géén moestuin hebt, of je hebt geen zin in of tijd voor dat gedoe met groente kweken, maar je wil wel verse oogst hebben, word dan gewoon wildplukker.
De Indianen wisten daar alles van. Van wat eetbaar is, en wat geneeskracht heeft. Als je zo'n boekje leest, ga je zelf ook onmiddellijk op onderzoek uit. Naar het voedzame pijlkruid, de geneeskracht van de grote klis, naar de wortels van de wilde zuring.
Je gaat eikels roosteren en fijnmalen. Voor brood.
Who needs graan?
Ik werd er echt door aangestoken!
Overal op mijn tuin staan van die emmertjes, waar ik tijdens het spitten altijd de onkruidwortels in gooi. Zoals die van het kweekgras en van de zuring.
Die emmers ..... die zijn (volgens de indianenverhalen) dus eigenlijk goud waard! Er zit kostbaarder spul in dan wat ik allemaal aan het zaaien ben. Nou kom, we halen die wortels er weer uit.
Wassen die handel, en drogen!
En wat we ermee gaan doen?
Fijnmalen? En dan door het eten? Of als kruidenthee drinken? Och, we zien wel. In elke geval waren die Indianen stammen erop aangewezen, want .....
...... die hadden geen medicijnkastjes vol met doordrukstrips. En ze bleven er mooi gezond bij!😊
En er is ook een veel simpeler manier om die gezondheid binnen te krijgen. Pluk gewoon de jonge bladeren van de veldzuring. En gebruik het in de salade of maak er soep van. Deze Poolse zuringsoep bijvoorbeeld .... met ommeletreepjes en croutons.
En dan een litertje groentebouillon erbij. Zoiets.
Ik ga weer lezen, in de Indianenverhalen!
1 reacties:
Ja, wij hebben het wel eens over indianenverhalen, maar dan hebben wij het over iets anders. Geloof beslist dat er een kern van waarheid in zit. Heb bloedzuring op mijn postzegelmoestuin( 8 vierkante meter) Jong blad gaat door gekochte sla, maar kan dit ook in de soep?. MiekeR
Een reactie posten