Een bruidskleed.

Weet je nog wel, van vroeger, in de zandbak? Als je dan met zand en water speelde, en als het warm en droog weer was? Dan goot je wat water over dat zand, en het bleef er gewoon boven op liggen. Het trok er niet in.

Zelfs als je gootjes maakte en daar water in goot, dan mengde dat water haast niet met dat kurkdroge zand. Droog zand stoot water af, lijkt het wel.

Als je zelf een moestuin hebt dan ken je dat ook wel. Dat je aan het gieten bent, en het water spoelt zó weer weg. Het trekt niet in de bodem. Hoe dikker de straal water, hoe moeilijker het water de grond in trekt.

Maar als je een broes gebruikt, of een douchekop, of een sproeier, en heel lang een fijne nevel water uit laat sproeien, dan wordt de droge 'korst' op de bodem vochtig, en trekt het water uiteindelijk wél de bodem in. Ook is het zo, dat hoe meer compost in je bodem zit, hoe makkelijker het water wordt opgenomen en vastgehouden.

Nou.

Ik heb geen sproeiers beschikbaar op het moment. Wel een slootpomp, met zo'n jetstraal, en een hoog vermogen. Als ik die slang meeneem naar de tuin, komt er met donderend geweld een dikke straal uit, wat dus niet handig is. Dus, ik naar Wildeboer, een firma hier drie huizen vandaan, die daar veel verstand van hebben. Of ze een soort 'douchekop' voor mijn slang hadden?

Nee, die hadden ze niet. Nou ja ze hadden wel iets, maar dat was erg professioneel en duur. En dat mijn sproeiers het niet meer doen, komt waarschijnlijk omdat ik het water zó uit de sloot tap. Zonder filter.

'Maar ik heb wél een jerrycan aan de slang vastgemaakt', zei ik toen. 'Jerrycan, jerrycan,' mopperde meneer Wildeboer een beetje, 'dan zakt zo'n slang toch wel omlaag, de modder in. Die sloten zijn zo ondiep. En dan zuigt hij steeds modder op en dan werkt uiteindelijk het hele systeem niet meer.'

Ik kreeg nog veel meer uitleg. Nu weet ik heel wat meer van pompen en sproeiers, en ik moet binnenkort maar eens ons hele systeem aanpassen. Met een grote metselkuip op de bodem van de sloot. En daar de slang dan in. En nog meer. Goed, dat doen we zodra er eens tijd voor is. Als het eens regent.

Maar ja ... ik had nog steeds géén douchekop, dus. Is er geen simpele manier om zo'n dikke straal te breken?

Haha ..... nou je ziet het wel weer he? Van twee plantenpotjes en wat tape heb ik een soort van douchekop gemaakt. Het leek wel een heel goed plan. Maar helaas deed hij het niet erg goed.

Hij brak de straal wel een beetje. Maar niet zo heel erg fijn.

En daarom kon ik hem nog wel gebruiken op de bedden waar al grotere planten stonden. Maar op de bedden met piepklein spul en met zaaigoed ......

...... was het gewoon weer de handgieters.

Wat eigenlijk helemaal niet zo gek is trouwens. Je moet alleen wat meer tijd hebben. Maar je leert wel om héél efficiënt met water om te gaan.

Zelf lees ik al jaren en jaren pioniersboeken. Het liefst over mensen die gaan boeren, op nieuwe grond. In extreme klimaten. Want daar kan je erg veel van leren. Zo hebben mensen al heel veel uitgevonden, om met weinig water en in droge warme klimaten toch voedsel te verbouwen. Ik vind dat top, om daar meer vanaf te weten.

Er was de afgelopen jaren, met steeds weer die droge voorjaarsmaanden, ruimschoots gelegenheid om een aantal van die methoden te proberen.

Even wat tips. Neem vooral de tijd. Wied eerst het onkruid weg, met de hand, en laat dat in de buurt op een hoopje composteren. Bijvoorbeeld op het voeteneinde van het bed. Zodra het compost is gaat het weer terug tussen de planten, als voedsel en als vocht-vasthouder. Tijdens dat wieden maak je met je handen de bovenlaag van de aarde wat los, om die droge 'korst' te breken.

Maak langs de twee randen van je bedden een soort van dijkjes. Gewoon, met de hark. Ik had de hark niet bij me en heb met mijn voet dijkjes geschoven. Dan hou je het water op de bedden, in plaats van dat het meteen de paden op loopt.

En dan metéén gieten. Als de korst nog 'stuk' is. Want die droogt snel weer in. Je giet bij voorkeur met de broes. Echt vaak. Net zo lang, tot het water goed wordt opgenomen. Ik gebruik wel tien gieters, per bed van 15 vierkante meter. Heel langzaam lopend, en tussen de rijen plantjes gieten.

Dan minstens een half uur wachten, en dan nóg een paar gieters erop.

O, en kijk, daar komt mijn eigen vocht ook aan! Een mok koffie en een fles water! Top hoor, zo'n cateraar! Paul zei  ... 'ja want jij zorgt voor ons gezonde en lekkere eten!'

Ik heb toen maar niet gezegd dat dit dit nou net de voederbieten waren, voor de koeien. 😄😄

En van zo'n mooi vak, met al dat voedsel in wording, bieten met uien ertussen, en lekker goed doordrenkt met water, kan ik echt blij worden! Het ruikt ook lekker, natte aarde.

Met vier van die bedden ben je dan zo twee uur bezig. Maar als het goed is, is één keer per week voldoende. Tenzij het regent, dan hoeft het natuurlijk niet meer. Haha, maar dan is er weer véél meer onkruid om te wieden.

Het avondeten was een snelle hap vandaag. Er was nog wat bietenrijst, rijst gekookt met geraspte rode biet. Ik heb toen eerst nog wat uien en knoflook gefruit, en daarbij een paar handenvol klein gesneden snijbiet kort meegebakken. En daar ging die rode rijst bij.

In een andere pan vis gebakken met een lepel moesmix, wat rode peper, en flink veel verse dille ... en dat was het. Er was geen rauwkost. Dachten we. Maar toen kwam Giuseppe .... met de eerste koolrabi's uit hun kas! 

Lekker!!

Verder zei Giuseppe nog dat we hun vliesdoek wel mochten gebruiken, vannacht, tegen de nachtvorst. Ook van Alie kreeg ik al de tip om de aardappels maar goed af te dekken.

Eerlijk gezegd, als je de aardappelplanten ziet, zou je er geen stuiver meer voor geven. Ze zijn helemaal bevroren geweest en verschrompeld. Het enige voordeel is, dat de eerste generatie kevers dus niks te vreten vind, hier.

Maar wat er ondergronds -hopelijk- nog van de piepers over is, is vanavond na het eten dus met die vliesdoeken afgedekt. Mijn lekkere rode raja's ...... zou er wat van te redden zijn?

 

Over een paar weken weten we het.