Een kastje in de bijkeuken van mijn moeder. Met schoonmaakspullen. Niks bijzonders. Een doodgewoon kastje met van die dingen om je huis schoon mee te maken. In een gewone bijkeuken. Met wasmachine en klompen en fietsen en een droogloopmat.
Gewoon? Voor mij niet. Die bijkeuken, daar kom ik al mijn hele leven. Het is hier nog steeds 'thuis'. Het huis waarin ik ben geboren en opgegroeid. Dat zit voorgoed in je hart en in je brein en in je dromen, dat huis.
Vandaag was ik er weer. Een nachtje slapen bij mijn moeder. Samen koffiedrinken, een paar boodschappen voor haar halen, hier en daar in huis een hoekje opruimen of poetsen. Zo doen we dat afwisselend. Marjan en Mark en ik.
Eigenlijk is het héél bijzonder. Dat wij het voorrecht hebben dat ons ouderlijk huis er nog steeds is. Dat we er nog steeds naar toe kunnen. Dat onze moeder er nog steeds woont, gezond en wel. 😊🙏
Ook gingen we naar de begraafplaats. Die ligt even buiten het dorp. Het is zo'n typische plattelands-begraafplaats. Vroeger kocht de gemeente of de kerk een stuk grond van een boer, buiten het dorp. Daar werden dan bomen geplant en een een mooi hek omheen gezet, en daar werden de gestorven mensen begraven. Gewoon. Zo ging dat.
Het is voor ons géén griezelige droevige plek. We komen daar ook al ons hele leven. Het is de plek waar al onze voorouders begraven liggen. Waar we graag wandelen. Waar je een bepaalde rust vindt. Waar je kunt relativeren.
Want hoe je ook rent en draaft in je leven, en de dingen misschien zo goed mogelijk probeert te doen, of misschien maar 'gewoon leeft' zoals het komt ..... uiteindelijk eindig je gewoon hier.
Is dat erg? Och. Het is gewoon zo. Soit.
Behalve oude graven van verre voorouders, liggen hier ook mijn vader en mijn broer Wiebrand begraven.
Ook hier in de Veenkoloniën is het erg droog geweest, en op hun graven ligt een dikke laag veenstof. Mij kan dat niks schelen. Bladeren en stof op een grafsteen, ik vind dat wel iets hebben. Maar mijn moeder wil graag dat de stenen mooi helder zijn.
Nou, dan poetsen we dat toch even?
Een graf poetsen. Sterfelijkheid en aardsheid vlak bij elkaar. Want de dood hoort bij het leven en je moet daar niet met een boog omheen lopen. Sterven is bijzonder. Maar toch ook weer gewoon.
Ontroerend vond ik de mooie bloemen die mijn moeder en Marjan rondom de graven hebben geplant. Maar bijna nét zo mooi ... was het boeketje madeliefjes aan het voeteneind van Wiebrand's grafsteen. Wat daar vanzelf is gaan groeien.
🌼🌼🌼🌼🌼
Weer thuis, vanmiddag, ben ik maar eens een beetje gaan opruimen.
Lekker rustig aan. Alle losse rommeltjes opbergen. In de kasten. Op de zolders. Alle kruiwagens en alle manden en dozen leeg. De buitenrennen van de kippen afbreken en opbergen. Want de moeders lopen nu los rond met hun kuikens.
Alle kruiden uit de manden gaan in de zeven van Shirley. Lekker in de zon en wind.
Binnenkort als het weer blad-dag is gaan we weer op kruidenjacht. Want nu, eind mei, zijn er weer andere kruiden te plukken dan in maart en april. Zo krijg je vanzelf een mooie oogst om allerlei theeën en middeltjes voor je huisapotheek te maken.
Ik zal je melden als we weer op jacht gaan. Misschien wil je ook meedoen!
Toen ik de container aan het opruimen was stoorde ik de zwaluwen, die daar hun nestje bouwen. Ze zitten op een zéér onhandige plek. Vlakbij de harken en schoffels.
Dus elke keer lopen we elkaar in de weg. Zij schrikken van mij en ik schrik van hen. Maar nu zagen ze me niet, en zaten een tijdje lekker uit te rusten op de hooivorken.
Zie je ze?
Toen ik bewoog ... pats ... weg vlogen ze weer.
Vanavond kwamen Pieter en Sascha. Op de fiets uit Bussum. Morgen fietsen ze terug. Dus daar moet even goed voer in! Vega balletjes met groente, kip met groente, en stevige rijst met kruiden. Daar kan je vast wel tweehonderd kilometer op fietsen!
Allemaal van die gewone dingen. Niks bijzonders.
Maar ook weer wel. Want de gewone dingen, zoals familie en vrienden en lekker eten en drinken en gezelligheid en opgeruimde schuren, zijn aan de ene kant gewoon en aan de andere kant ook weer zo waardevol en zo bijzonder.
Daar moet je soms even bij stil staan.
.jpeg)
.JPG)
8 reacties:
Mooie woorden over de begraafplaats en dood. Van de week hoorde ik iemand zeggen; Zij die doodgaan maken plaats voor de kinderen van morgen.
De inderdaad, die vertrouwde, gezellige, pure momenten die je beschrijft zijn oh zo waardevol en mooi.
'k Zorgde ooit, bij mij thuis, 12 jaar voor mijn mama. Niks verpleegsters enzo, alles met veel liefde zelf gedaan. Uiteindelijk mocht ze in haar eigen bed sterven, en mocht ik haar zelf opbaren, en helpen kisten... 'Doodgewoon'... 'k Ben dankbaar dat ik het mocht/kon doen.
De gewoonste dingen zijn vaak het waardevolst, Clarien.
Lie(f)s.
Bedankt voor het delen van je gewone bijzondere dag :)
Bij het lezen over de vertrouwdheid van de ouderlijke woning kwam er wat sentiment bij mij boven. Het is nooit echt een item voor me geweest, maar kennelijk komen er bij het ouder worden toch andere sentimenten bovendrijven. De ouderlijke woning waar ik de eerste twaalf jaar van mijn leven gewoond heb bestaat nog wel, maar is ruim 50 jaar geleden verplaatst naar Orvelte. De uiterlijke vorm ervan bestaat nog, maar voor de rest heeft het niks meer weg van de woning waar ik in opgegroeid ben, gespeeld heb, kattekwaad heb uithehaald, kinderverdriet heb gekend .... Het is gewoon niet meer de vertrouwde woning van je kindertijd. De woning waarin ik tot mijn twintigste gewoond heb is afgebroken en bestaat ook niet meer. Daar is nu een groot zorgscomplex voor bejaarden neergezet. Ondanks dat het 'olde grond' is, heb ik niet de geringste behoefte er te willen wonen.
Uit de tijd dat ik werkte in het Noorden en overnachtte in Wildervank, kan ik me de zandstormen nog herinneren in (aan?) de Wildervankstersdallen, als je op de N33 reed. Dat de grafsteen dus onder het zand zat kon ik me heel goed voorstellen en zat ook te bedenken dat het in deze droogte onbegonnen werk is, het te verwijderen. Inderdaad, die pol madeliefjes is een juweeltje, op een lommerrijk kerkhof.
Mijn moeder had ook altijd graag dat de graven van haar naasten goed werden onderhouden, met vaste planten en op tijd schoongemaakt. Met verjaardagen, allerzielen en kerst werd/wordt er een bloemstukje neergezet. Het maakt mij niet verdrietig maar wel weemoedig en bewust van de vergankelijkheid van alles. De dingen die jij beschrijft zoals lekker eten en drinken, gezelligheid, warme relaties met andere mensen, een fijn (t)huis maken voor mij het leven net zo waardevol. Heel gewoon, maar waard om gekoesterd te worden.
Beste Clarien, je blog volg ik al een tijdje, maar er zijn een paar zaken die ik niet begrijp. Je hebt het steeds over bloem- en bladdagen. Nu heb ik dat op internet opgezocht en vond een kalender van ene Maria Thun. Met daarop precieze dagen en tijden van zaai, planten en oogsten. Mijn vragen zijn: werk je met die kalender of een andere soort en geeft dit echt een beter resultaat?
Overigens geniet ik van je blog, je energie en de prachtige foto’s van al het moois in de natuur. Veel succes. Marina.
Inderdaad,anoniem 20.11 uur.
Zaaikalender Maria Thun.
Type deze naam in het desbetreffende vakje op het blog en je komt alle berichtjes hierover tegen op Clarien’s blog.
Anneke
Marina ik volg inderdaad de zaaikalender van Maria Thun. Dit jaar voor het eerst dus ik heb geen idee of het daardoor echt beter gaat of dat het niks uitmaakt.
Ik vind het een mooi idee om mee te zaaien en te planten met het ritme van de maanstanden. Het principe is al eeuwenoud, dus het is vast geen complete onzin. :))
En daarbij geeft het mij structuur en rust. Ik ben nu niet meer elke dag met 'alles tegelijk' bezig, maar steeds met maar één of twee dingen.
Dankjewel Anneke dat je het al hebt toegelicht.
Een reactie posten