Twee jaar.

on maandag 29 juli 2019





Twéé jaar geleden, eind juli, toen Bekkie nog een piepklein Bekkietje was ....

..... toen maaiden we de rogge met een hele grote groep mensen. We kregen toen hulp van een vereniging hier uit de buurt, die met oldtimers van trekkers ..... en, respectvol bedoeld, zelfs een paar oldtimers van boeren .....







.... ons kwamen helpen met het maaien van de rogge!

Het was een leuke dag. Veel geleerd. Hoewel ik bij gebrek aan zeisen toen zelf niet gemaaid heb. Eerst maaiden we met een ploegje met de hand, en daarna maakten de machines de rest af.















Ja .... twéé jaar geleden alweer.

En vorig jaar, toen kwam er ook hulp. Een kleiner groepje, buren, vrienden, en zo maaiden we alles met de hand.








En dit jaar?

Ach ja. Elk jaar wordt dat rogge maaien een stuk 'gewoner'. Dit jaar ging het weer heel anders. Ten eerste heb ik maar een klein vak ingezaaid.

En ik bedacht me vanochtend dat ik moest opschieten met die rogge maaien, want ik wil daar op dat vak nog knollen zaaien. En dat moet in de eerste week van augustus.

Dus ...... zeis opgezocht .... en ik ben vanmiddag gaan maaien. In m'n up. 

Stuk minder gezellig. En het was een rommel in het begin. Want hoe moest het ook alweer?


  


Mijn enige gezelschap was die Magere Hein zeis.

Maar hij deed wat hij moest doen, namelijk door de dikke bundels stro heen rauschen, en alles afmaaien. Het ging niet zo netjes als voorgaande jaren, toen we ervaren maaiers hadden.

Maar toch .... gelukt!! 😊😊



 


Ik werd er filosofisch van ....

Een paar jaar geleden was dit alleen nog maar een Grote Droom. Ooit ... ergens .... zelfvoorzienend te leven. En dan óók je eigen graan zaaien, met de hand, en dan zélf maaien en op schoven zetten, en ook zélf dorsen en er zélf je brood ervan bakken.

En dat is nu werkelijkheid. Het graan is dit jaar, voor het éérst, met de hand ingezaaid. En de rest, wieden, maaien, binden, ook allemaal met de hand. Dat kan dus gewoon!









Er was nog veel meer. Eieren in het hooi, en een kat die steeds wil verhuizen, en hele dikke pech bij de aardappels, en een lekker en simpele snijbiet-quiche, en Bella, die een romantische ontmoeting had .....

En er was óók nog iemand in de reacties, die vroeg om dat recept voor verse bouillonpasta, al weken geleden. Ik ben het niet vergeten.

Het komt allemaal nog. Maar maaien en binden is zwaar werk. Dus vanavond vroeg pitten! 😊😴


4 reacties:

Lies zei

Wat 'n leuk Bekkie-portretje, Clarien, en wat 'n filosofische fijne foto's... !
'Have a dream' is dus (leuke/soms harde) realiteit. We zien je wel altijd met een blije lach op de kiekjes.
Lie(f)s.

Griemmank zei

Je bent en blijft een dappere Dodo, hoor. Het was gisteren nog best warm. Bij ons haalde we toch weer 29 graden. Heb ik je nou wel of niet gevraagd hoe het met Bonnie gaat? :-)

Aukje zei

Het is weer dus alles tegelijk.Mijn respect.En ik weet uit ervaring,dat met de zeis maaien krijg je vanzelf onder de knie.Het is even een handigheidje.
Ik weet niet of het al eens ergens gezegd is,maar als je niet in no-time weer een nestje kittens wilt kun je dan Bekkie niet eerst beter aan de poezenpil doen?
Ze is nu op haar vruchtbaarst,en voordat de jonkies uitvliegen is ze weer zwanger.

Willem zei

De maaimachine met de torpedo en aflegger erop gemonteerd; pure nostalgie voor mij. Als twaalf- dertienjarige heb ik vaak op de afleggersplek gezeten. De meeste leeftijdgenootjes van me zaten meestal op de mennerszitplaats, maar met paarden ben ik nooit echt op goede voet komen te staan en ik mocht daarom al heel gauw op de afleggersplaats zitten. Gewoon technisch werk, en niks geen gedoe met het 'lezen van het paard'. Van alle dieren die we hadden was ik voor het paard een beetje bang, terwijl het -volgens kenners, o.a. mijn eigen opa-, een door-en-door mak paard was. Ik geloof hem op zijn woord, maar tot de dag van vandaag zal huldig ik het standpunt dat tussen mij en een paard een deugdelijke omheining, of een zeer respectabele afstand met zijn.
Maar afgezien van het paard, vond ik de oogsttijd een periode die me wel aanstond in het boerenbedrijf. Als mijn vader geen vee en andere beesten had gehad, was er nog wel een redelijke kans geweest dat ik ook in het boerenbedrijf was gestapt, al ben ik achteraf gezien, hartstikke blij het niet gedaan te hebben. Heb de schaalvergroting vanaf het begin meegemaakt en heb dus ook gezien waartoe dat heeft geleid. Het was destijds misschien wel erg nobel; het voedselpakket goedkoop houden door schaalvergroting, maar nog zo'n 70 jaar later zitten we -bijna letterlijk- daardoor behoorlijk in de shit. Voeg daarbij de industriële ontwikkeling en nog wat andere zaken, het is een wereldprobleem geworden.
Maar ik wil niet aan doemdenken doen en blijf optimistisch over een werkbare oplossing, als die maar niet is, wat ik onlangs van de topman van onze nationale luchthaven hoorde, dat ze alleen konden vergroenen als ze mochten groeien. Voor mij was het iets als een obesitaspatiënt die zich vol wil vreten teneinde af te kunnen vallen.