De zaterdagse inloop. Hoe gaat het?
Ik moet zeggen, ik leer zelf zóveel van de collega's van de vereniging, dat je af en toe denkt ..... wat wéét je toch eigenlijk maar bitter weinig van de natuur. Dat mooie bos, hier vlak om die hoek, heb je enig idee hoeveel soorten bomen er staan?
Nee?
Nou, ik ook niet. Ik dacht, een stuk of twintig soorten. Zoiets.
Haha. Echt helemaal fout!
Alleen al van de spar, heb je de fijnspar en de douglasspar en de zilverspar (prachtig mooi) en de hemlockspar en de servische spar en de blauwspar en de ik-weet-niet-meer-precies spar, maar er waren er nog meer. Ik heb ze niet allemaal onthouden.
En ál die soorten sparren, die ruiken ook weer allemaal heel verschillend en hebben verschillende soorten en kwaliteiten hout. En dat hout daar is ook weer héél veel over te leren. Het ene is mooi hout om mee te werken en te timmeren, en het andere, daar 'schiet de spijker zó langs heen' omdat het afketst op de jaarringen.
🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲🌲
En die jaarringen ... daaraan kan je dus zien hoe oud de boom is. Maar dat wist je vast al wel. Maar wist je ook dat de jaarringen iets vertellen over hoe het jaar was? Deze boom hieronder, die zegt iets over het jaar 1976 en over het jaar 1998.
Echt waar!!
Wat? Ja, dat vertel ik niet allemaal. Dan moet je maar es komen mee wandelen.
Vandaag waren we maar met z'n zessen. Want het regende dat het góót, hier in Punthorst.
Dan komen er dus niet veel mensen. Best jammer, want een bos in de regen, dat is heel speciaal. Dan ruik je namelijk heel veel. Al die harsen en dennen .... dat ruikt zó lekker!
Mirjam had de wandeling vandaag voorbereid, en ze had een emmer met takken meegenomen. Die gingen we dus ook bekijken, bij de koffie.
Van welke boom komt de tak?
Daar weet ik zelf maar weinig van. Maar vandaag weer flink wat bijgeleerd!
Ook bijvoorbeeld, dat de hazelaar nu al in bloei staat. Met prachtige lange gele katjes. Je zag zelfs de kleine rode vrouwelijke bloempjes al zitten, waar de hazelnoten uit komen. Maar .... het betekent ook, dat je nu, in januari, dus ook al hooikoorts kan hebben.
Nog even over de hemlockspar.
Die heeft een heel stevig, donkergroen en dicht naaldenpatroon. En als je zo'n takje omdraait, dan zie je hoe mooi zilverig die naalden zijn. Met fijne randjes eromheen.
Echte kunstwerkjes zijn het. Gewoon. Hier in ons eigen bos!
Maar goed.
Regen, regen, regen vandaag ..... We gaan even bij de dieren kijken. Die zitten allemaal binnen. Dieren houden niet van regen op hun rug. De kippen ook niet.
Kou, daar geven ze niks om. Storm ook niet. Dan zitten ze 's nachts gewoon op hun dunne takje boven in de boom. Maar regen? Dan kruipen ze allemaal bij elkaar in het hok.
Ook Bella ligt lekker droog, in het stro. Bonnie ligt achter haar warme rug.
Ik laat alle dieren achter in de handen van Paul want ik ging een middagje en avondje uit. Petra, die tegenwoordig in Leiden woont, had de hele jaarclub bij haar thuis uitgenodigd om ons zevende lustrum (wááát .... 35 jaar al??) te vieren.
In Leiden regende het ook. En helaas was er geen tijd voor een stadswandeling.
Maar wat een mooi stadje.
Ik wens je een heel fijn weekend en tot maandag weer!
8 reacties:
Ook weer veel geleerd over het bos.
Toevallig nu ik dit lees hebben ze het er op t nieuws ook over dat je nu al last van hooikoorts kunt hebben.
We zijn nooit te oud om wat te leren, hoe meer je weet hoe minder je weet.
Gr Jan(Wilde een Tuin)
Ik woon nu 40 jaar in het noorden van het land. Vorige week waren wij ook in Leiden. Niet in de mooie binnenstad, maar op de doorgaande wegen daar. Dit keer had ik echt van, wat is het hier toch druk en chaotisch, vreselijk. Het gaat mij daar steeds meer tegenstaan ! En zo ontwen je steeds meer de drukke randstad.
Boeiend, Clarien !
Lie(f)s.
Een waarheid als een koe; je weet meer dingen niet dan wel en ik ben blij toe. Alles weten lijkt me een ramp; nooit meer verbaasd of verwonderd zijn om een nieuw feitje. Wat zou het leven dan saai zijn, lijkt mij tenminste. Maar misschien heb ik het helemaal fout en komt er een ander soort verbazing/verwondering voor in de plaats.
Voorlopig ben ik blij nog dagelijks iets te kunnen leren, al hadden we daar in mijn schooltijd andere ideeën over. @Jan Steenwegs opmerking over het verband tussen weten en vergeten bracht een rijmpje bij mij boven uit mijn schooltijd begin jaren '60; Hoe meer je studeert/hoe meer je weet. Hoe meer je weet/ hoe meer je vergeet. Hoe meer je vergeet/ hoe minder je weet. Dus, waarom nog studeren? Het hielp niet echt, want bij de naam hemlock kwam bij mij weer het vak materialenkennis boven en herinnerde me dat het een harsarme naaldhoutsoort was en daardoor relatief gemakkelijk te schilderen. Maar dat is ook zo ongeveer alles wat ik me ervan herinner. De boom zelf zou ik, denk ik, niet herkennen, hoewel het bos een veel door mij bezochte plek was in mijn kindertijd. Het scheelt natuurlijk wel dat ik opgroeide in een bosrijke omgeving, met betrekkelijk weinig aangeplante (Staats)bossen.
Leiden is een hoofdstuk apart in mijn leven; heb er twee maanden van mijn militaire dienstplicht doorgebracht op de Doelenkazerne. Niet mijn leukste tijd. Ik had zelfs zo'n afkeer ontwikkeld voor die stad dat ik eind jaren '80, met tegenzin een klus geklaard heb en toen had ik die diensttijd toch al 25 jaar achter me gelaten. Mijn verhouding met die stad is pas begin van deze eeuw weer een beetje genormaliseerd toen we met een bedrijfsuitje een stadswandeling door Leiden maakten en ik er achter kwam dat de Doelenkazerne gesloopt was. Voor mij een soort opluchting. Om even mijn afkeer van een stad in zijn algemeenheid en van Leiden in het bijzonder te verduidelijken; Ik houd sowieso niet van steden en twee maanden mil. Dienst in Leiden was voor mij maar tweemaal met verlof. Alle andere weekenden had ik mij onvoldoende aan de militaire mores gehouden en moest voor straf 'binnen blijven'. Geef het meteen toe; Leiden kon er weinig aan doen, maar in mijn geest had zich een enorme afkeer voor die stad ontwikkeld.
Wat ik van mijn moeder altijd hoorde als de kippen in de regen buiten liepen en hun staart lieten hangen (gemakkelijke afwatering), was dat het dan die dag niet meer droog zou worden. En ze had opvallend vaak gelijk. Zo vaak zelfs dat we ons niet aan een regenbuitje stoorden als de kippen het nachthok in gingen. Pas als je doorweekt was kwam je tot het besef dat een uurtje regen, relatief gezien, ook maar een korte bui was. Eigenlijk het ultieme bewijs dat je kindertijd vooral de tijd is dat je ervaringen op moet doen, waar je de rest van je leven op moet teren.
Onze kinderen gaan van 8 jaar tot 12 jaar naar de natuurclub in de Biesbosch. Spelenderwijs leren ze van alles over vogels, insecten, bomen, planten, mossen, bevers, slootleven, cultuur, zoogdieren, paddestoelen, de schaapskudde, bijen enzovoorts. Dit is zo geweldig! Misschien kunnen jullie ook zo’n club voor kinderen gaan doen. In de Biesbosch is het om de andere week en niet in de schoolvakanties. Ik zal de link voor je opzoeken. Er zijn ook vervolggroepen voor de echt geïnteresseerde jongeren trouwens.
Onze Hans leert voor european tree worker. Hij moet alles leren over gezondheid van bomen, eigenschappen, planten, kappen. Maar hij moet ook 127 bonen kunnen herkennen, kaal of in blad, compleet met Latijnse namen. Echt interessant!
http://www.vvhbiesbosch.nl/informatie-jeugdnatuurgroep/
Ha buurvrouw! Leuk om je blog een keer te lezen! Dat blijf ik zeker doen
Een reactie posten