Niet over theedoeken.

De hele tijd liggen er grote schijven ijs in de gootsteen. 

Ze komen uit de waterbakken. Net als vorig jaar, met de vorst, verzamel ik zo'n vier keer per dag alle bevroren bakken die buiten staan, kiep ze in de gootsteen, met ijs en al, en zet buiten weer nieuwe bakken met water neer.

Twee uur later, alles weer keihard, alles weer herhalen.

Het vroor alleen maar. Sneeuwen deed het hier nog niet vanmorgen. Maar om een uur of twee, toen Brit en ik na de lunch een rondje liepen, daar kwamen de eerste vlokjes aan dwarrelen.

Brit, met de eeuwige bal in de bek, keek er verbaasd naar.

Bella keek helemaal niet naar de vlokjes. Die boeit dat niet. Ze had de achtergebleven kolen in de moestuin net ontdekt, en dat was veel interessanter.

Voor haar is het voer heel belangrijk. Ze heeft een groeiende baby in haar buik, nog een kalf dat bij haar drinkt, en ze moet zelf ook energie hebben en warm blijven. Je krijgt het bijna niet bij-gevroten, als koe. 

Onze voorraden aan bieten, aardappels, uien, wortelen, appels en pompoenen gaat er in rap tempo doorheen. De koeien eten gezellig met ons mee, maar het gaat dus wel drie of vier keer zo snel op.

Ik denk niet dat we het gaan redden met de voorraden, tot eind april. Dat geeft natuurlijk niks want we kunnen gewoon groenten kopen.

Wat hooi betreft, ik denk dat er nog voor een dikke maand hooi is. De koeien eten een heel pak hooi per dag, dus eind februari moet ik ergens hooi zien te kopen.

Water, dat is gelukkig geen probleem. Dat hebben we genoeg! 😊

Met deze kou moet ik ook weer denken aan Pina, vorig jaar. Je ziet haar hier boven, met haar kroost. Zij was dat petieterige kuikentje, geboren in die laatste strenge vorst periode, in maart, en ze had het bijna niet gered.

En nu is ze trotse moeder van een zoon en een dochter.

Ook de kippen geven niks om de sneeuw. Voor hun is het pech. Met die sneeuw en de vorst kunnen ze niet krabben in de grond, en beestjes zoeken. Ze krijgen daarom wat meer voer.

Nou had ik vanavond ook iets willen schrijven over theedoeken. En over textiel. Maar, het gaat niet door.

Het sneeuwde hier vanmiddag zo lang en zo hard, dat ik me zorgen maakte dat ik niet meer weg kon komen met de auto. En ik moest Paul van het station halen. Die had er een weekend skiën op zitten en kwam vanavond thuis.

Dus, vanmiddag en vanavond was het vegen geblazen. Het erf moest begaanbaar blijven. 

 

En daarna met een slakkengang naar Zwolle, over wegen en snelwegen die nog niet waren gestrooid. Op de terugreis kwamen reden we de hele colonne strooiwagens tegemoet.

Maar goed, het werd al met al laat, en daarom komt dat textiel later wel.