Lente pesto.

Zo'n vijftien jaar geleden waren wij aan nieuwe eettafelstoelen toe. De oude, van riet, waren stokversleten. We wilden, na jaren van hout en naturel en riet, een keer iets héél anders. Namelijk rood! 

Ergens in Bussum was een winkel met een man die stoelen maakte. Onder anderen, stoelen van alcantara. Ik had eigenlijk geen idee wat dat was ... ik dacht .... een soort suède. En het leek me nogal kwetsbaar. Maar nee, zei de stoelenman, alcantara is erg sterk en kun je makkelijk schoonmaken. En dat bleek ook zo te zijn.

Later ontdekte ik dat het ook helemaal geen suède is. Het is gewoon kunststof, met hele fijne vezels. Maar ik was toen nog niet zo anti-plastic als nu. En daarbij, wist ik het niet.

Maar goed, de stoelen zijn nu wel wat sleets, maar zitten nog lekker. En dat vindt Bekkie ook. Die komt 's avonds een paar uur binnen en kruipt dan op zo'n stoel. Want, lekker verstopt onder de tafel, vindt ze fijn. En nu bleek vandaag bij het poetsen dat ze dus ál die stoelen één voor één af gaat. Ze verhaart op dit moment heel erg, en wil dus schijnbaar zelf niet op de haren van de vorige dag liggen. 

Dus, neemt ze gewoon elke avond een verse stoel. En ik mocht vandaag zes stoelen afborstelen. Jammer voor Bek dat die zevende op zolder staat. Want die is kapot.😊

En buiten kon ik het niet laten..... ik heb alvast een rij bietjes uitgeplant. De plantjes zijn nog wat klein. Maar ja als je wacht, dan heb je straks alles tegelijk. En nachtvorst krijgen we niet meer volgens de berichten.

Dus, zet hem op bieten!

Je kunt ze het beste vóór het uitplanten even uitdunnen. In elk bakje één exemplaar laten staan. De uitgetrokken bietjes hoef je niet meer te herplanten. Nou ja het kán natuurlijk wel maar grote kans dat die gaan doorschieten.

Je kunt ze beter opeten.

Als er tenminste géén zand aan zit, zoals die van mij.

Ik heb de plantjes met de keukentang voorzichtig uit hun bakje gehaald. Want, hoe meer intact de kluit aarde blijft, hoe beter. Bietjes kunnen heel slecht tegen verplant-stress.

En dat alles onder een hemel van dikke grijze wattige wolken. Ook wel weer mooi. Het is een beetje zoals op een kindertekening, met van die golvende lijnen.

's Middags toen alle verplichtingen achter de rug waren, zijn Brit en ik gaan schatzoeken. Paul en ik hebben inmiddels erg behoefte aan weer wat vers lentegroen op ons bord, en dat is er ook al wel. Maar nog mondjesmaat. 

Dus het werd een beetje van mezelf en een beetje van moeder natuur.

Deze viooltjes zijn uitgezaaid van gekweekte soorten. Ze staan overal tussen de tegels. PAS OP viooltje, daar komt de schaar!!!!!

 

Knip knip ... in de bak. Ook van de gele dovenetel, die opkomt bij de oude stronk, gaat een handvol mee. En wat bieslook dat óók overal tussen de tegels groeit.

Dat knip je af en over twee weken kun je wéér knippen!😊

..... en wie koekeloert daar weer, nét over het randje??? Het is zo'n nieuwsgierig kalf!! Niks ontgaat haar.

Ja en zo nam ik van alles wat mee. Groente en kruid. Ook een handje brandneteltopjes.

Aan een klein handje heb je genoeg. Zeker als je voor het eerst weer plukt, hou je wel in! Want als je er meteen bossen van gaat eten kun je er last van krijgen.

Het is mineraalrijk spul, dus, even de tijd nemen om er weer aan te wennen. Vijf brandneteltopjes is zát!  

In totaal zo 100 gram vers groen. Ik heb er dit keer pesto van gemaakt. Dat maak je grofweg met gelijke delen groenvoer, olie, kaas en noten. En nog knoflook, peper en zout. 

Voor Hollandse voorjaarspesto kun je dus gewoon ..... tussen de tegels plukken .... en misschien nog wat vroege bladgroenten van je tuin. Zoals het pittige rucola. Verder nam ik koolzaadolie, walnoten en zonnebloempitten, en als kaas gewoon een stukje belegen.

In de vriezer lagen nog zakjes gnocchi en die aten we bij de voorjaarspesto. Even mooi aankleden voor de foto ....

.... en Paul legt de violen altijd aan de kant. Ik eet ze op. Het kan allebei.

Tot slot mocht ik vanavond nog voor postbode spelen, en met een mondkapje op een mand met beterschapswensen wegbrengen. Omdat er in ons buurtschapje ook Corona is inmiddels. Al wel eerder ook, maar dit keer in de risicogroep. Moeilijk hoor, dat je maar moet afwachten .... of de patiënten wel goed en snel herstellen. En dat je niet 'even' kunt binnenwippen om ze te zien en misschien ergens mee te helpen.

Ik wens iedereen in een soortgelijke situatie veel sterkte toe. En hopelijk knappen onze buurtgenoten weer snel op!