Robbertdam.

Al je bij het ene kind op bezoek gaat dan ga je natuurlijk ook naar het andere.

Dus vandaag was ik een dagje bij zoonlief in zijn stad. Merel was er dit keer niet bij en Robbert had een mooie route bedacht. Het begon meteen al goed. Toen ik aankwam op Centraal ging het brandalarm af en moest het hele station ontruimd worden. We werden er zonder pardon met z'n allen uitgeknikkerd. Nou moe.

Koffie dronken we daarom ergens anders, en daarna was het lopen en lopen. Want Rotterdam is groot. Heel groot.

Bob had z'n eigen 'water met een smaakje' gemaakt. Een fles kraanwater met een paar takjes citroenverbena erin. Wat een idee!

'Jij hebt toch geen tuin?'
'Jawel hoor,' zei hij, 'ik heb ook een moestuin. Die zie je straks wel.'

In Rotterdam word je altijd naar de Maas getrokken. Die grote rivier, dat is het hart van de stad.

En daar kom je dan in de oude haven. En daar was ineens een museum. Maritiem Museum Rotterdam. Of was dat er altijd al? In die oude haven zijn allerlei voorwerpen en boten die weergeven hoe het vroeger was.

Wij bij die boten kijken, en toen bleek dat je erin kon!

De 'Annigje' is nog helemaal in oude stijl ingericht. Nou ja op die grote schermen na dan. In het ruim ligt voorin turf, wat vroeger vervoerd werd. Maar de schipper vervoerde ook zand of aardappels of wat dan ook. Alles waar een stuiver mee te verdienen viel wilde hij wel vervoeren.

Je moet echt bukken het is heel laag.

En dan kom je in het vooronder ... en dat is leuk om te zien! Die piepkleine bedsteden en daaronder de voorraadkamertjes. Een mini keukentje. En de woonkamer, waar je niet kunt staan alleen maar zitten. En alles is ingericht zoals vroeger. Met alle details. Zelfs een kacheltje dat echt kan branden.

Er kwam een gids bij ons en die heeft wel een half uur zitten vertellen. Over Rotterdam. Over de oude haven. Maar ook over Dordrecht. Over de Pilgrim Fathers die hier in de 16e eeuw (dacht ik?) vertrokken. Dan heb je mij echt, want die allereerste pioniers, dat heeft mijn grootste interesse. Hoe die leefden.

En natuurlijk vertelde hij ook over het leven van de binnenschippers, zoals die op de Annigje, en dat het nu wel knus lijkt, maar bittere armoe was vaak.

En weer buiten, zag ik deze. Ik dacht meteen aan iets van graan. En ja hoor!

De Stadsgraanzuiger.

Ook daar kon je in. Er was een gids maar die was druk met een groepje Chinezen dus ik kon mooi op mijn gemak de machinekamer bekijken, trapjes af en op, gereedschappen bekijken.

(Bob bleef buiten ... haha .. die vond dit dan weer minder boeiend)

Er hing ook een kast vol met monsters van soorten voedsel.

Dat vond ik vooral erg boeiend. Voedsel uit verre oorden.

Want wat slepen we toch veel voedsel de hele planeet over. In zo'n kast staan zoveel producten die allemaal van ver komen.

Eigenlijk niet echt nodig. Wel tachtig procent er van kun je gewoon in ons land telen. Veel van die dingen staan gewoon op Moeskers Moestuin, of hebben ooit op de tuin gestaan. Zoals mais, lupine, soja, kikkererwten, wikke, boekweit, linzen.

Maar goed. Het ruim uit. En dan weer die wijde Maas. Ik word er elke keer stil van.

Die enorme brede baan 'traag stromend water' ... al dat water dat helemaal vanuit verre bergen en bronnen komt en wat nu door ons land heen naar de zee wegstroomt.

Natuurlijk moest er ook gegeten worden en dat deden we in de Fenix Food Factory. Dat is een gebouw dat er van buiten vrij shabby uitziet. Dat is expres gedaan, want shabby, dat is hip. 😊

En binnen kun je lekker eten en rondkijken. Allemaal food kraampjes, alles duurzaam, en ook allemaal heel verleidelijk. Boeken zijn er ook.

 


Maar daar kwamen we dit keer niet voor. Voor boeken.

Rotterdam en Robbert passen goed bij elkaar. Een bruisende, ruime en mooie stad, maar ook met authentieke plekjes en met een open en gastvrij karakter. 

We hebben nog nét de tijd om voor de file langs hun huis te gaan. Waar ik moet concluderen dat ze méér gevoel voor inrichten hebben dan ik ....

Oja.

'En kijk mam. Mijn moestuin.'

😄😄