Morgen komen ze thuis.

Vorige week vertrokken ze uit Innsbruck. Paul, en zijn acht fietsmaten. Voor ruim een week fietsen over weet ik hoeveel cols.

Elke dag op de racefiets, en dan maar over die bergen heen fietsen. En dat dan voor de lol he? Elke dag reed 1 van de negen met de bus, met bagage, achter het team aan, naar het volgende hotel. En om de verloren schapen op te rapen. Maar dat gebeurt nooit. Dat iemand moet worden opgeraapt.

Die mannen fietsen zich liever de longen uit het lijf dan dat ze afstappen of opgeven. Gewone Hollandse kerels zijn het, maar zet er een fiets onder, en het liefst een steile Alp of Dolomiet, en ze veranderen in tijgers.

Tijgers van 50 plus en 60 plus dan he? 😉

Al jaren doen ze dit. Paul fietst al veertig jaar elk jaar een week in die bergen. Waarom? Ach dat snap je alleen maar als je zelf ook fietst.

Ik heb het ook ooit een paar jaar geprobeerd. Racefietsen, en ook in de bergen. Het klimmen, de berg op, dat ging nog wel. Maar er weer af, met die steile bochten, doodeng! En ijskoud werd je er ook van, als het regende.

De mannen hebben van de week ook regen gehad. Eén dag regende het de hele dag. Dat is haast niet te doen, maar zij deden het gewoon. Beetje méér van die reepjes eten, beetje méér bikkelen, en hopla daar gingen weer 150 of 180 kilometers onder de wielen door, op één dag.

Inclusief weet ik hoeveel hoogtemeters.

Doen ze dat nou voor de lol? Vraag je je af?

Nou, deels. Want de avonden, met goed eten een een pot bier, zijn natuurlijk ook mooi. En de onderlinge vriendschap is ook heel mooi.

Maar het mooiste is denk ik, dat je iets klaarspeelt. De uitdaging. Je neemt je iets voor, iets wat bijna onmogelijk lijkt. Waarvan iedereen zegt, joh, ben je gek ofzo?

En je traint het hele jaar, met de groep, en dan ga je het doen. En het lukt. Dat geeft een kick.

Ze hebben het weer klaargespeeld! Vandaag kwamen ze aan in Venetië. En morgen vliegen ze naar huis.

Top! Geweldig! Trots! 😊

Heb een fijn weekend, en tot maandag weer.